อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 997

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยแน่ใจเสียแล้ว

"การค้าของหออันดับหนึ่งดีเสียขนาดนี้ จะมีห้องชั้นสูงไว้ให้ตระกูลเสิ่นด้วยหรือ?"

"งานเทศกาลอวยพรสารทฤดูที่ผ่านๆ มาแม้จะไม่ได้คึกคักแบบปี้นี้ แต่ที่นี่ปลักๆ ก็มีแขกเต็มอยู่แล้ว แต่หออันดับหนึ่งก็จะเหลือห้องชั้นสูงเอาไว้ เพราะตระกูลฮั่วจะเหลือไว้สองห้องเตรียมไว้ตลอดเวลา อย่างมากพวกเขาก็เอาห้องของตนเองนั้นออกมาให้นั่นล่ะขอรับ"

"ปีนี้คึกคักขนาดนี้ น่าจะเพราะองค์หญิงใหญ่กลับเมืองหลวง"

คนเยอะเหลือเกิน...

วันนี้พวกเขาเบียดกันมาครึ่งเช้าจนรู้สึกเหนื่อยหน่อยๆ แล้ว

ฟู่จาวหนิงที่เพิ่งเตรียมจะเข้าไป ด้านหลังก็มีคนเบียดเข้ามา

"หลีกหน่อยๆ อย่ามาขวางข้าที่จะกินเห็ดเชียนเสวี่ย!"

"คุณหนูระวัง"

สืออีรีบคุ้มครองฟู่จาวหนิงทันที สือซษนพลิกมือแหวกทางอีกฝ่าย

เพราะคนกลุ่มนั้นเบียนดเข้ามาค่อนข้างรุนแรง ฟู่จาวหนิงเกือบถูกพวกเขาเบียดไปชนกับโครงประตู เสี่ยวชิ่นเซไปข้างๆ ยังดีที่ไป๋หู่ประคองตัวนางไว้ ไม่เช่นนั้นคงได้ล้มลงไปแล้ว

สือซานตอนนี้จึงพลิกมือ ผลักอีกฝ่ายโซเซจนไปชนพวกเดียวกัน

พวกเขาโมโหขึ้นทันที เดิมทีที่คิดจะรีบพุ่งเข้าไป ตอนนี้ทั้งหมดก็หยุดลงหันตัวกลับมา ถลึงตามองพวกฟู่จาวหนิงอย่างเคียดแค้น

สืออีกันฟู่จาวหนิงไว้ด้านหลัง ไม่อยากให้นางต้องเผชิญหน้ากับคนกลุ่มนี้ตรงๆ

อีกฝ่ายมีกันหกเจ็ดคน ล้วนเป็นคนหนุ่มทั้งสิ้น ในนี้สองคนกินกันจนหน้าอ้วนหูโต ดูแล้วร่างกายเองก็สูงใหญ่กำยำ

พอพวกเขายืนอยู่ด้วยกัน แรงบีบคั้นก็เอาเรื่องพอสมควร

นี่ถ้าเป็นคนธรรมดา เห็นกลุ่มของพวกเขาแบบนี้ คงจะตกใจจนรีบถอยหนีแล้ว

"เจ้าเด็กน้อย กล้าหาญเสียเหลือเกิน มาขวางทางพวกข้าแบบนี้ แล้วยังกล้าผลักกันอีก?"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน