อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 431
เป็นพี่หรูโม่!
พี่หรูโม่มาถึงแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่น่าจะใกล้ถึงแล้วนะ?!
หยวนเป่าดีอกดีใจ!
หรูโม่ยังไม่เจอเขา
เขายืนอยู่หลังเรือประมง สายตาจับจ้องไปยังผู้คนที่เดินไปมา กลัวว่าจะไม่เจอหยวนเป่า
หยวนเป่าอยากโบกมือเรียกมาก……
แต่เพื่อไม่ให้ชายร่างใหญ่รู้ เขาข่มความดีใจไว้ ไม่เห็นความดีใจบนใบหน้าเลย ยังคงทำท่าไม่พอใจที่ ‘ข้าไม่อยากเป็นเด็กดำ’
“เจ้าเบะปากทำไม?”
เห็นหยวนเป่าไม่พอใจ ชายร่างใหญ่ก็ล้างมือให้สะอาด ก็ถึงพูดเสียงเบาว่า “พวกเราเมืองเซียงแล้ว”
“ออกจากเมืองเซียงอย่างปลอดภัย ก็มาถึงจุดหมายแล้ว”
เขามองหยวนเป่าด้วยสายตาสับสน “ในที่สุด ข้าก็ทิ้งภาระอย่างเจ้าได้สักที!”
ขอแค่ส่งหยวนเป่าให้คนคนนั้น เขาก็จะสามารถกลับไปได้แล้ว……
ชายร่างใหญ่ถอนหายใจโล่งอก พูดไม่ออกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง
หลายวันมานี้ ถึงแม้จะถูกหยวนเป่าทรมานจนจิตใจอ่อนล้า แต่พอจะถึงเวลาจากลากันจริงๆ ชายร่างใหญ่ก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา
“งั้นก็รีบไปกันเถอะ”
หยวนเป่าลุกขึ้น ทำหน้าบึ้ง “รีบเอาข้าให้คนคนนั้นเร็ว งานเจ้าจะได้เสร็จสักที”
เขาอยากจะพาชายร่างใหญ่ไปต่อหน้าหรูโม่โดยเร็ว!
แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นไปตามที่คาดไว้……
“ข้าเปลี่ยนความคิดแล้ว”
ชายร่างใหญ่มองเขา “เอาเจ้าให้คนคนนั้น เจ้าคงได้ตายจริงแน่! คนผู้นั้น เป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมของจริง”
“เจ้าอยากปกป้องข้าเหรอ?”
หยวนเป่ามองเขาอย่างแปลกใจ “เจ้าไม่ใช่โจรหรอกเหรอ?!”
ชายร่างใหญ่ร้อนตัว “ใครเป็นโจร? เจ้าน่ะสิโจร!”
เขาเป็นนักฆ่าผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเชียวนะ เจ้าเด็กนี่กลับเห็นเขาเป็นโจรงั้นเรอะ?!
เป็นแค่โจรต๊อกต๋อยกระจอกๆ?!
น่าโมโหยิ่งนัก!
“เจ้าไม่ใช่โจรแล้วคืออะไร?”
หยวนเป่าเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “เจ้าลักพาตัวข้าออกจากวังหลวง ยังพาข้ามาถึงนี่อีก น่าโมโหยิ่งกว่าโจรเสียอีก!”
มองดูสายตาที่โมโหของเขา ชายร่างใหญ่ก็รู้สึกลนลาน
เจ้าเด็กนี่กำลังเกลียดเขา!
เขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง
“เอาเถอะ! ในเมื่อเจ้ารนหาที่ งั้นข้าจะส่งตัวเจ้าให้คนผู้นั้นแล้วกัน”
ชายร่างใหญ่ทำท่าไม่พอใจ จับมือเขาไปที่ประตูเมือง “ไม่ต้องให้ข้าบอกแล้วใช่ไหม ว่าเดี๋ยวเจ้าควรพูดยังไง?”
“ข้ารู้น่า”
หยวนเป่าพูดอย่างรำคาญ
ชายร่างใหญ่โกรธจนหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู!
เจ้าเด็กไร้มารยาทไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!
เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ใจดี จิตใต้สำนึกกลับมา กลัวหยวนเป่าจะโดนคนผู้นั้นทำอะไร อยากพาเขาหนีไป แต่ไม่คิดว่าเจ้าเด็กนี่จะงอนเขา?!
ได้ งั้นก็เอาเขาไปให้คนผู้นั้นแล้วกัน ให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดบ้าง!
ชายร่างใหญ่ทำหน้าเย็นชา จับมือเขาเดินไปที่หน้าประตูเมือง
หยวนเป่าจ้องมองหรูโม่ไม่ละสายตา
ใกล้แล้ว ใกล้เข้าไปแล้ว!
ระยะห่างจากหรูโม่เหลืออีกแค่สิบเมตร!
ท่าทางของเขาในตอนนี้ ถึงจะยืนอยู่ตรงหน้าหรูโม่ พี่หรูโม่อาจจะจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ……เขาต้องทำอะไรดึงดูดสายตาของหรูโม่หน่อยแล้ว!
กำลังคิดอยู่นั้น หยวนเป่าก็สะดุดล้มลงกับพื้น!
เขาล้มกระแทกพื้น เข่าเป็นแผลหมด
เมื่อกี้ยังคิดอยู่ว่าจะดึงดูดความสนใจของหรูโม่ยังไง ขนาดฟ้าสวรรค์ยังช่วยเขาเลย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์