อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 352

เดิมทีนึกว่ามือของเขาจะสำรวจไปที่อื่น

ใครจะรู้ว่าเขากลั้นหายใจเอาไว้ กลับวางไปบนดวงตาทั้งสองข้างของหยุนหว่านหนิงอย่างระมัดระวัง!

ดวงตาทั้งสองข้างของนางหลับสนิท ขนตาก็ไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

ดูท่าจะหลับสนิทจริงๆ

โม่เยว่กินปูนร้อนท้อง ถอนหายใจเบาๆเฮือกหนึ่ง ถึงได้ยื่นมือไปโอบนางเข้าไปในอ้อมแขน ทั้งสองคนล้วนสวมชุดนอน เขากลับไม่พอใจสถานการณ์ในตอนนี้

เขาจูบนางเบาๆ

ตั้งแต่หน้าผาก ปลายจมูก จนถึงริมฝีปากของนาง ลงมาตลอดทาง

หยุนหว่านหนิงนอนหลับสนิทมาก

แต่ถูกเขาก่อกวนเช่นนี้ ก็ทำให้สะลึมสะลือขึ้นมาทันที

“โม่เยว่ ท่านทำอะไร”

นางผลักเขาออกไปอย่างอ่อนแรง กล่าวพึมพำ “เลิกวุ่นวายได้แล้ว! มันดึกมากแล้ว”

เมื่อวาน “รักษา” เสียงให้ฮองเฮาจ้าวในตำหนักคุนหนิง แล้วก็ทำให้นางโมโหปางตาย วุ่นวายอยู่ทั้งวัน นางเหนื่อยล้าหมดเรี่ยวแรง แค่อยากพักผ่อนดีๆเท่านั้น

ทำให้คนโมโหก็เหนื่อยมากตกลงไหม!

“เจ้านอนเถอะ ข้าไม่กวนเจ้าแล้ว”

ได้ยินความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงของหยุนหว่านหนิง โม่เยว่กล่าวอย่างอ่อนโยน ด้วยเสียงที่แหบแห้ง

เขาพลิกตัวไปนอนอยู่ด้านข้าง ไม่ว่าอย่างไรลมหายใจก็ไม่สามารถสงบลงมาได้

เห็นหยุนหว่านหนิงผล็อยหลับไปอีกครั้ง แขนยาวของเขายื่นออกไป เกี่ยวนางเข้าไปในอ้อมแขน

ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมแขนหอมหวาน ท้ายที่สุดเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ จู่โจมเข้าไปใกล้ๆในทันที......

หยุนหว่านหนิงพึมพำสองสามคำ เขาไม่ฟังมันเลย เพียงแค่จูบนางเบาๆไม่ทำให้นางตื่น สุดท้ายสถานการณ์ก็แย่ลงเรื่อยๆ โม่เยว่พลิกตัวลงไปบนพื้นอย่างยากลำบาก

ไม่ช้า ก็มีเสียงน้ำ “ซู่ๆ” ดังมาจากห้องอาบน้ำ

ในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ เขากำลังใช้น้ำเย็นอาบน้ำ!

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หยุนหว่านหนิงตื่นขึ้นมาโม่เยว่ก็เข้าวังไปประชุมเช้าแล้ว

สายตาที่หรูเยียนมองดูนาง เพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย

“เจ้ามองดูข้าเช่นนี้ทำไมกัน?”

หยุนหว่านหนิงรู้สึกเพียงว่าสายตาของนางดูแปลกๆ

หรูเยียนรีบก้มหน้าหัวเราะในลำคอ “ไม่มีอะไร! บ่าวแค่รู้สึกว่า......หลังจากที่ตื่นเช้าวันนี้ พระชายาท่านงดงามมากเป็นพิเศษ! งดงามกว่าวันไหนๆเลย!”

หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ยังยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าอย่างหลงตัวเอง “ข้าก็งดงามเช่นนี้ตลอดเลยไม่ใช่หรือ”

ทันทีที่พูดจบ ก็เห็นตัวเองในกระจกทองเหลือง

ยอดเยี่ยมจริงๆ!

ในที่สุดนางก็รู้ว่าคำพูดของหรูเยียนหมายความว่าอย่างไรแล้ว......

เห็นเพียงบนคอขาวระหงของนาง มีรอยแดงหลายจุด

ในดวงตาที่แวววาวสดใสคู่หนึ่ง เต็มไปด้วยอารมณ์รักของหนุ่มสาว

คนทั้งคนดูแล้ว นุ่มนวลและงดงามกว่าปกติเล็กน้อย เหมือนกับผู้หญิงที่ถูกความรักหล่อเลี้ยง ด้วยเหตุนี้จึงงดงามมีเสน่ห์ มากกว่าความเย็นชาในปกติ

หยุนหว่านหนิงหน้าแดงขึ้นมา

นางรีบร้อนยื่นมือไปปิดคอเอาไว้ เค้นออกมาสองคำอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “โม่! เยว่!”

หรูเยียนอดกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ “พระชายา ก่อนไปนายท่านบอกเอาไว้ว่า”

“กลับมาที่จวนในคืนนี้จะนำของขวัญมาให้พระชายา ให้พระชายารอนายท่านกลับมาก่อนค่อยเข้านอน”

ความหมายนี้คือ วันนี้ยังจะค้างคืนที่เรือนชิงหยิ่งอีกหรือ? !

“ฝันไปเถอะ!”

วันนี้หยุนหว่านหนิงก็ไม่คิดจะออกไปข้างนอกแล้ว สั่งการหรูเยียนในทันที “ปิดประตู! ให้แม่นมจางไปเฝ้าหน้าประตู!”

นางไม่รู้เลยว่า เมื่อคืนโม่เยว่กวนนางทั้งคืน ตัวเองกลับทนไม่ไหวจนต้องอาบน้ำเย็นดับไฟสวาท เข้าวังไปประชุมเช้าตั้งแต่เช้าตรู่ ก็เพราะว่ากลัวจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ดังนั้นก็เลยจากไปอย่างทุลักทุเล

“พระชายา ดวงตาทั้งคู่ของนายท่านหมองคล้ำ เหมือนกับนอนหลับไม่สนิท”

หรูเยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เกรงว่าจะทำให้เสียสุขภาพได้”

คำพูดนี้ของนาง ค่อนข้างมีความหมายลึกซึ้ง

หยุนหว่านหนิงฟังเข้าใจแล้ว แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ “เจ้ายังพูดจาไร้สาระอะไรอยู่อีก? ไปปิดประตู!”

หลายปีก่อน คือถูกโม่เยว่กักบริเวณไว้ในเรือนชิงหยิ่ง;

วันนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้ชายปากหมาคนนั้นค้างคืน นางริเริ่มขังตัวเองเอาไว้เอง!”

น่ากลัว!

เมื่อผู้ชายเกิดความรักขึ้นมา น่ากลัวมากจริงๆ!

หยุนหว่านหนิงมองดูรอยแดงที่ถูกดูดบนคอ รีบร้อนยื่นมือไปปิดเอาไว้อย่างแน่นหนา