อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 433
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น สีหน้าโม่เยว่ก็เปลี่ยนไป รีบกลับหลังหันไปดู
เห็นหยวนเป่าตื่นแล้ว
ตอนนี้กำลังคลานไปบนตัวหยุนหว่านหนิง
เด็กดีและน่ารัก
หยุนหว่านหนิงยังไม่ตื่น หยวนเป่านั่งอยู่ข้างเตียง จับมือนางเบาๆ สายตามองไปยังหรูโม่ แล้วมองไปยังโม่เยว่ “ท่านพ่อ”
เขาเรียนอีกครั้ง
โม่เยว่ก็ถึงได้สติ
รีบลุกขึ้น ยื่นมือไปอุ้มหยวนเป่า “หยวนเป่า เจ้าตื่นแล้วเหรอ?”
หยวนเป่ากอดคอของเขาไว้ ใบหน้าเย็นเฉียบถูไถใบหน้าของเขา “ท่านพ่อ ครั้งนี้พี่หรูโม่ช่วยข้าไว้ ท่านพ่ออย่างลงโทษพี่เขาเลยนะ”
หยวนเป่าพูดขอร้องแทนหรูโม่
หรูโม่ขอบตาแดงก่ำ
ตั้งแต่ที่หยวนเป่าหายตัวไป เขาก็ไม่เคยหลับสนิทเลย
เขารู้สึกผิดและโทษตัวเอง
อดทนมาหลายวันหลายคืน วันนี้ขอบตาแดง น้ำตารื้นติดต่อกันสองครั้งแล้ว
เขาไม่คิดว่าหลังจากช่วยคุณชายเล็กได้แล้ว คุณชายเล็กไม่เพียงแต่ไม่โทษเขา แถมยังขอร้องแทนเขาอีก……
หรูโม่กัดริมฝีปากก้มหน้าลงไป น้ำตาไหลตกลงพื้นไม้
หรูอวี้เริ่มบีบน้ำตา “ฮื่อๆๆ นายท่าน ดูคุณชายน้อยสิ เห็นใจกันขนาดไหน! นายท่านให้อภัยหรูโม่สักครั้งเถอะขอรับ!”
“เจ้าหมายความว่า ข้าใจร้ายใจดำงั้นเหรอ?”
โม่เยว่มองเขาตาขวาง สายตาเย็นชา
หรูอวี้อึ้ง ยิ้มเขินๆ “ข้าน้อยไม่ได้หมายความแบบนั้น……”
“งั้นเจ้าจะสื่ออะไร?”
“ข้าน้อย ข้าน้อย……”
หรูอวี้ตอบไม่ได้ จึงต้องมองหยวนเป่าด้วยสายตาขอร้อง
ปกติเขาก็สนิทกับหยวนเป่า
ตอนนี้เห็นหรูอวี้ตอบไม่ได้ หยวนเป่าก็เลยตอบแทน “ท่านพ่อ พี่หรูอวี้กับพี่หรูโม่ก็เหนื่อยกันมามาก พวกเขาสนิทกับข้าด้วย ท่านพ่อก็ปล่อยพวกพี่ๆไปเถอะ!”
เหตุผลการขอร้องของเขาง่ายและตรง พวกเขาเป็นเพื่อนของข้า
โม่เยว่: “……”
ลูกชายพูดมาขนาดนี้แล้ว เขายังจะพูดอะไรได้อีก?!
โม่เยว่ที่เป็น ‘ทาสลูกชาย’ ก็มองหรูโม่กับหรูอวี้ แล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไสหัวออกไปอี รอข้าเชิญพวกเจ้ากินข้าวด้วยกันหรือไง?!”
“มิบังอาจขอรับๆ”
หรูอวี้รีบลุกขึ้น แล้วลากตัวหรูโม่ไปด้วยกัน ทั้งสองรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง
ไม่รอโม่เยว่พูด หยวนเป่าก็กอดคอของเขาไว้แน่น “ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านพ่อจัง! คิดถึงท่านแม่ด้วย คิดถึงพวกท่านที่สุดเลย!”
น้ำเสียงของเขายังคงแหบแห้ง
โม่เยว่รู้สึกปวดใจ ดวงตาพร่ามัว
“พ่อกับแม่ก็คิดถึงเจ้ามากเหมือนกัน”
เขาอุ้มหยวนเป่ามานั่งบนเก้าอี้
นี่เป็นครั้งแรกในระยะเวลาอันยาวนานที่หยวนเป่าใกล้ชิดกับโม่เยว่ ใบหน้าของหยวนเป่าแนบชิดกับแผงอกของเขา มือน้อยๆกอดเขาไว้แน่น
วินาทีนั้น……
โม่เยว่รู้สึกเหมือนได้โอบกอดโลกทั้งใบ!
ลูกชายในอ้อมกอดเนื้อตัวนุ่มนิ่ม หัวใจของโม่เยว่แทบละลาย
“ให้พ่อดูเจ้าหน่อยสิ”
เขาจับใบหน้าของหยวนเป่า แล้วสังเกตมองดีๆ พูดเสียงสั่น “เหมือนจะผอมลงนะ แม่เจ้าจะต้องเป็นห่วงเจ้ามากแน่ๆ”
ไม่เพียงแค่หยุนหว่านหนิงที่เป็นห่วง เขาก็เป็นห่วงมากเหมือนกัน!
“ลูกคงจะลำบากแย่เลยสินะ”
โม่เยว่ถอนหายใจเบาๆ แล้วกอดเขาไว้อีกครั้ง “บอกพ่อสิ พวกคนเลวทำร้ายเจ้าหรือไม่?”
“ไม่ขอรับ”
น้ำเสียงของหยวนเป่าดูไม่มีความสุข
เขาอยู่ในอ้อมกอดโม่เยว่ สายตาจ้องมองไปยังหยุนหว่านหนิง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์