อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 434

“ข้ากำลังหัวเราะ ทำไมลูกชายของข้าฉลาดขนาดนั้น”

โม่เยว่กวาดตามองหรูอวี้ “ไม่เหมือนเจ้า อายุยี่สิบกว่าแล้ว ยังโง่เหมือนหมูอีก”

หรูอวี้: “……นายท่าน นี่ท่านกำลังเหยียดข้าอยู่นะ!”

“เจ้าไม่พอใจหรือไง?”

โม่เยว่เหลือบตามองเขา

“ไม่ขอรับๆ ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ”

หรูอวี้หุบปากอย่างน้อยใจ

หรูโม่ก็ถึงมองไปยังประตูห้องที่ปิดสนิท เขาถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล “นายท่าน เตี้ยนเซี่ย……ยังสบายดีไหมขอรับ?”

“ถ้าไม่สบาย เจ้าคิดว่าจะยืนพูดอยู่ตรงนี้ได้เหรอ?”

โม่เยว่ ‘หึ’ อย่างเย็นชาในลำคอ

เงียบไปสักพัก ใบหน้าเขาก็เริ่มเข้าสู่โหมดเข้มงวดและเย็นชา “ให้เวลาพวกเจ้าหนึ่งวัน ไปนำตัวโม่หุยเฟิงมาหาข้า!”

ชายร่างใหญ่นั่นจับตัวยาก องครักษ์ลับกำลังไล่ตามอยู่

แต่โม่หุยเฟิงน่ะเหรอ……

อยู่ที่เขาซีเซียงดีๆ

ไม่แน่ตอนนี้ ยังรอชายร่างใหญ่พาหยวนเป่าไปหาเขาอยู่

การจับตัวโม่หุยเฟิงนั้นง่ายมากกว่าอีก!

“ข้าจะ ‘รำลึกความหลัง’ กับพี่สามสักหน่อย!”

โม่เยว่แสยะยิ้มเย็นชา สายตาเย็นยะเยือก

ขณะเดียวกัน หรูอวี้กับหรูโม่ก็รู้แล้วว่า นายท่านจะเริ่มแก้แค้นแล้ว……

ทั้งสองรับคำสั่งแล้วจากไป

……

ในตอนฟ้ามืด หยุนหว่านหนิงก็ถึงตื่นขึ้นมาช้าๆ

หยวนเป่าที่ซบอยู่บนตัวนาง ก็พึมพำเสียงเบาว่า “ท่านแม่ ถ้าท่านแม่ไม่ตื่นอีก ข้าจะจั๊กจี้ท่านแม่แล้วนะ! ข้ารู้ว่าท่านแม่ไม่กลัวเจ็บ แต่กลัวจั๊กจี้ที่สุด!”

หยุนหว่านหนิง: “……”

เพิ่งตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินว่าลูกชายตัวเองจะจั๊กจี้นาง?!

“เจ้าเด็กคนนี้ คิดจะขู่แม่ตัวเองงั้นเหรอ?”

น้ำเสียงของนางแหบแห้ง

พอพูดออกไป หยวนเป่ากับหยุนหว่านหนิงสองแม่ลูกก็อึ้ง

อันแรกอึ้งที่ท่านแม่ตื่นขึ้นมาแล้ว อันหลังเป็นเพราะ……

“หยวนเป่า?!”

หยุนหว่านหนิงรีบลุกขึ้นนั่ง มองดูเด็กน้อยที่เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง “เจ้า เจ้าคือหยวนเป่า? เจ้าเป็นลูกชายของข้า?! เจ้ากลับมาแล้วเหรอ?!”

นางหยิกตัวเองแรงๆ

นี่ไม่ใช่ฝันสินะ?!

หยุนหว่านหนิงเจ็บ แล้วมองหยวนเป่าด้วยดวงตาเป็นประกาย “เป็นลูกชายของข้าจริงๆ! ข้าไม่ได้ฝันไป!”

นางกอดหยวนเป่าไว้แน่น ร้องไห้ดีใจทั้งน้ำตา

หยวนเป่าถูกนางรัดจนหายใจไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำ “ท่านแม่ปล่อยข้าก่อน! ข้าหายใจไม่ออก!”

หยุนหว่านหนิงก็ถึงใจเย็นลง รีบปล่อยหยวนเป่าออก สังเกตดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ใช่ เป็นลูกชายของข้าจริงด้วย นี่เป็นลูกชายของข้าจริงๆ!”

“ข้าจะเป็นตัวปลอมได้เหรอ?”

หยวนเป่าเป็นเด็กแก่แดด “ท่านแม่ ใครจะปลอมตัวเป็นข้าได้? ข้าออกจะหล่อขนาดนี้……”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะกับมุกของเขา ‘ฮ่าๆๆ’ นางหัวเราะเสียงดัง “ใช่ๆๆ หยวนเป่าของแม่หล่อที่สุดแล้ว!”

ว่าแล้ว นางก็กอดหยวนเป่าไว้แน่น ‘ฮื่อๆๆ’ ร้องไห้ออกมา

มองดูเหมือนนางกำลังกอดหยวนเป่า แต่ความจริงแล้วหยวนเป่ากำลังกอดนางอยู่

หยุนหว่านหนิงซบไหล่น้อยๆของหยวนเป่า ร้องไห้สะอื้น

หยวนเป่าอย่างกับชายชาตรี ตบไหล่ของนางเบาๆ แล้วพูดปลอบใจนางว่า “ท่านแม่ ไม่ร้องได้นะ! ถ้าร้องอีกเดี๋ยวตาก็เป็นหมีแพนด้าหรอก!”

“ข้าก็กลับมาแล้วนี่ไง? คนที่โดนลักพาตัวเป็นข้าไม่ใช่ท่านแม่ ท่านแม่จะร้องไห้ทำไมกัน?”

หยุนหว่านหนิงเช็ดน้ำตา เงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา

“ไอ้หยา!”

หยวนเป่าปิดตา “ท่านแม่อย่ามองข้าสิ ข้าไม่อยากให้ท่านแม่เห็นข้าในสภาพแบบนี้”