อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 435

โม่เยว่เดินย่องเข้ามาเงียบๆ

แต่ใครจะรู้ว่าเพิ่งเปิดประตู ก็เห็นหยุนหว่านหนิงนั่งอยู่บนเตียงหันหลังให้ประตู ไหล่สั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ากำลังร้องไห้อยู่

หยวนเป่ากำลังก้มหน้า มองหินในมือของเขาอย่างตั้งใจ

บนหินมีเส้นวาดของเขา

โม่เยว่อึ้งไปสักพัก

เขาคิดว่าหยุนหว่านหนิงเห็นหินพวกนี้แล้วจะวางไว้ที่เดิม แต่ไม่คิดว่านางจะเอาติดตัวมาด้วย……ไม่รู้ว่านางเอาหินไปยัดไว้ไหน

โดยรวมแล้วตลอดทั้งทาง โม่เยว่อุ้มนางแต่กลับไม่รู้ว่าเลยว่า บนตัวของนางมีก้อนหินอยู่!

หินพวกนี้ก็มีสิบกว่าก้อน หนักอยู่นะ!

นางยัดไว้ในแขนเสื้อ หินก็หายไปแล้ว?!

น่าแปลกใจจริงๆ!

สำหรับหยุนหว่านหนิงแล้ว เขามองนางไม่ออกเลย

รู้สึกว่าถึงแม้นางจะยืนอยู่หน้าตัวเอง แต่ระหว่างสองคนก็มีเส้นกั้นบางๆอยู่

บนตัวของนางเหมือนมีผ้าบางๆคลุมไว้ เขาเห็นนางแต่กลับแตะต้องนางไม่ได้……เขากลัวว่าวันหนึ่ง เขาจะจับนางไว้ไม่ได้!

“หนิงเอ๋อร์ เจ้าตื่นแล้วเหรอ?”

โม่เยว่ทำใจให้ร่ม แล้วเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

“ท่านพ่อ”

หยวนเป่าเงยหน้าแล้วยื่นหินให้เขา “ท่านพ่อดูนี่สิ ข้าวาดสวยไหม?”

“สวยมาก!”

โม่เยว่เอ่ยชมเขา

หยุนหว่านหนิงก็เช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมา

ขอบตาของนางยังคงแดงก่ำ น้ำตายังไม่เหือดแห้ง แต่นางก็เก็บอารมณ์ความเจ็บปวดไว้ แล้วฝืนยิ้มออกมา “เจ้าไปไหนมาเหรอ?”

นางไม่อยากแสดงความอ่อนแอของตัวเองออกมาต่อหน้าหยวนเป่า

นางเป็นแม่ อยากให้ลูกชายเห็นแต่ด้านที่มีความสุขและคิดในแง่ดีของนาง

สตรีอ่อนแอ หากเป็นแม่ก็จะแข็งแกร่ง

หลายปีมานี้ นางก็เหมือนคนแกร่งที่สู้ไม่ถอย

เจอปัญหาอะไรก็จะรับมือในแง่บวกเสมอ น้อยครั้งที่จะเปิดเผยความคิดด้านลบออกมา เพราะหยวนเป่าได้รับการกระทบจากนาง ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็จะรับมือในแง่บวกเสมอ

“อยู่ข้างนอกห้องตลอด ไม่ได้ไปไหนเลย”

โม่เยว่เห็นขอบตาแดงก่ำของนาง ก็เช็ดน้ำตาที่หางตาให้นางอย่างปวดใจ

“ใช่สิ ท่านพ่อ ท่านแม่”

หยวนเป่าเงยหน้าขึ้นพูดอย่างจริงจัง “ครั้งนี้ที่ข้ากลับมาได้อย่างปลอดภัย พวกท่านยังต้องขอบคุณอีกคนนะ!”

“ใครเหรอ?”

โม่เยว่ไม่เข้าใจ

หยุนหว่านหนิงก็ตั้งใจฟังเขา

ได้ยินหยวนเป่าพูดชื่อออกมา “ลุงซ่ง”

“ทำไมล่ะ?”

โม่เยว่ขมวดคิ้ว น้ำเสียงดูจะไม่พอใจเอามากๆ “ข้าไม่เห็นว่าเขาจะตามหาเจ้าเลยนะ”

หยุนหว่านหนิงก็ขมวดคิ้ว

แต่ความคิดของนางแตกต่างจากโม่เยว่

ตั้งแต่วันที่โม่เยว่เกินเรื่อง ซ่งจื่ออวี๋ก็หายตัวไป ทั้งเมืองไม่เห็นตัวเขาเลย และไม่ได้กลับภูเขาหยุนอู้ด้วย

หรือว่า เขา……

“ลุงซ่งคอยปกป้องข้าตลอดทาง”

เห็นโม่เยว่ขมวดคิ้ว เขาก็พูดอย่างไม่พอใจ “ท่านพ่ออย่าคิดในแง่ร้ายกับลุงซ่งสิ?!”

“ถึงแม้ลุงซ่งจะไม่ได้แสดงต่อหน้าท่านพ่อ แต่ตลอดทั้งทางลุงเขาก็คอยปกป้องข้างตลอด”

หยวนเป่าพูดแทนซ่งจื่ออวี๋ “ถ้าหากไม่มีลุงซ่ง ตอนนี้พวกท่านก็ยังหาข้าไม่เจอหรอก”

กลัวโม่เยว่ไม่เชื่อ หยวนเป่าก็หันไปมองหยุนหว่านหนิง

เขาจับมือของนางไว้ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ท่านแม่ ชายร่างใหญ่ลุงชั่วคนนั้นพาอ้อมตลอด ตอนแรกเดินทางภูเขา แล้วอ้อมเมืองเซียง พาข้าไปเจอลุงสามที่เขาซีเซียง”

“ลุงซ่งปรากฏตัวกะทันหัน บังคับเขากลับมา”

“ชายร่างใหญ่ลุงชั่วก็รีบหนีไปที่ท่าเรือ ข้าเจอพี่หรูโม่ เขาก็ถึงช่วยข้าไว้ได้”

ว่าแล้ว เขาก็สรุปอย่างจริงจังว่า “ดังนั้น พวกท่านจะต้องขอบคุณลุงซ่งนะ!”

ได้ยินดังนั้น โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงก็เงียบไป

อันแรกคือไม่อยากจะเชื่อ อันหลังเพราะสับสน