อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 436

รู้ว่าตัวตนของโม่เยว่พวกเขาไม่ธรรมดา เถ้าแก่โรงเตี๊ยมก็รีบทยอยให้แขกทุกคนออกไปก่อน

ตอนนี้ โรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ก็เหลือแค่โม่เยว่พวกเขาไม่กี่คน

หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าพักผ่อนอยู่ข้างบน สองแม่ลูกต้องพลัดพรากจากกันกะทันหัน ทั้งสองไม่อยากห่างกันอีกแม้แต่ก้าวเดียว

พวกเขาสองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน ทำเอาโม่เยว่ดวงตาแดงก่ำ

เขาระบายความโกรธที่หยวนเป่าถูกลักพาตัวไปที่คนคนเดียว——โม่หุยเฟิง!

ตอนที่ถูกหรูอวี้จับบิดแขนเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม โม่หุยเฟิงก็ด่าไม่หยุด

ดวงตาของเขาถูกผิดไว้ จึงไม่รู้เลยว่าใครจับตัวเขามา

ที่สำคัญที่ตลอดทั้งทางที่ถูกจับตัวมา เขาต้องลำบากมาก!

“เจ้าพวกคนเลวระยำ! ข้าขอเตือนพวกเจ้าไว้เลยนะ ข้าเป็นถึงอ๋องสาม! หากพวกเจ้ายังมีความยำเกรง ก็รีบปล่อยตัวข้าเดี๋ยวนี้!”

ปากแข็ง ใช้มาอธิบายโม่หุยเฟิงในตอนนี้เหมาะสมที่สุดแล้ว

“หากพวกเจ้าปล่อยข้าตอนนี้ ข้าจะไม่เอาเรื่องพวกเจ้า!”

เขาไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าใครจับตัวเขาอยู่กันแน่

แต่ถึงแม้จะกลัวมากแค่ไหน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะเผยความรู้สึกจริงๆออกมา

ถ้าเผยความรู้สึกออกไป อีกฝ่ายก็จะจับจุดอ่อนเจ้าได้

โม่หุยเฟิงผู้ซึ่งดิ้นรนมาหลายปีรู้เรื่องนี้ดี

เขากัดฟันข่มความกลัวไว้ในใจ เสียงฟังดูมีพลัง “ถ้าพวกเจ้าไม่ปล่อยข้า ถ้าข้าหนีไปได้ ข้าจะตามจองล้างจองผลาญพวกเจ้า!”

เพิ่งพูดออกไป เขาก็โดนตบหัวอย่างแรง

เสียงดังฟังชัดเหมือนตบลูกแตงโม

โม่หุยเฟิงเจ็บจนร้องออกมา เขากัดฟันพุ่งไปยังฝั่งที่ตบหัวเขา

หรูอวี้ก็เตะเข่าเขาแรงๆ โม่หุยเฟิงเจ็บจนขาอ่อนคุกเข่าลงพื้น

“พวกชั่ว! แน่จริงก็แก้มัดข้าสิ! ข้าจะล้มพวกเจ้าให้หมดเลย!”

โม่หุยเฟิงฟุบอยู่บนพื้น ด่าอย่างโมโห

แต่สองมือถูกมัดไว้และถูกผิดตาไว้ เขามองไม่เห็นอะไรเลย

ตอนนี้ทำใจให้สงบไม่ได้ และไม่สามารถรวบรวมสมาธิสำรวจรอบๆ ล้มลงหน้าโดนดิน จึงต้องด่าออกไปอย่างโมโห

เขาเป็นถึงท่านอ๋อง แต่กลับต้องมาโดนกระทำแบบนี้!

เมื่อคืนเพิ่งนอนพักผ่อน ก็โดนคนใช้ไม้ตีจนสลบลงไป

เขาเป็นถึงอ๋องสาม กลับโดนลักพาตัวงั้นเรอะ?!

ตอนที่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่มาหลังม้าแล้ว

เขาเหมือนกระสอบที่ถูกโยนขึ้นหลังม้า ม้าวิ่งเร็วมาก เขาเกือบจะอ้วกข้าวที่กินเมื่อคืนออกมาอยู่แล้ว!

สองมือถูกมัดไว้แน่น ตาถูกผ้าปิดตาดำปิดไว้ ข้างหน้ามืดไปหมด

เขาบอกว่าหิว หรูอวี้ก็ให้เขากินข้าวที่เสียแล้ว

เขาบอกว่าหิว หรูอวี้ก็โยนเขาลงพื้น ดื่มน้ำที่สกปรกในปลักโคลน

เขาบอกว่าเหนื่อย หรูอวี้ก็จับเขาแขวนบนต้นไม้โยกเป็นชิงช้า……

ศักดิ์ศรีของเขาถูกเขาเหยียบขยี้ลงพื้น!

หรูโม่ไม่ได้ทรมานเขามาก ทุกครั้งก็เอาแต่จะตัดแขน ตัดขา ตัดหูของเขา ถูกหรูอวี้ขวางไว้ทั้งหมด

เพราะหยวนเป่าถูกลักพาตัว สองพี่น้องเกลียดโม่หุยเฟิงเข้าไส้!

ปกติหรูอวี้เป็นคนใจร้อน หรูโม่เป็นคนใจเย็น

ครั้งนี้กลับเป็นหรูโม่ที่ใจร้อน หรูอวี้กลับเป็นคนที่ใจเย็นแทน

“ยังด่าเหรอ?”

หรูอวี้เตะก้นของโม่หุยเฟิง ยืนกอดอกมองเขา “ถ้าเจ้ายังด่าอีก ข้าจะหาคนมาด่ากับเจ้า”

เมื่อกี้ตอนเข้ามา ก็ได้ยินสตรีอายุสี่สิบกว่ากำลังด่าอยู่ข้างถนน

ลักษณะก้าวร้าวและคำด่าที่ระคายหูนั้น รับรองว่าโม่หุยเฟิงด่าได้ไม่กี่คำก็ต้องยกธงขาวยอมแพ้แล้ว

เขาอึ้งไปสักพัก

รู้สึกคุ้นเสียงของหรูอวี้ แต่ก็ไม่แน่ใจ

“พวกเจ้าเป็นใคร?”