อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 437

โม่หุยเฟิงตัวแข็งทื่อ เลือดหยุดหมุนเวียน

ถึงแม้จะโดนปิดตาไว้ เขาก็รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นเข้ากระดูกที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวโม่เยว่……

วินาทีนี้ เขากลัวมากจริงๆ

ไม่รอโม่เยว่พูด โม่หุยเฟิงก็พูดขึ้นก่อนว่า “เจ้าเจ็ด เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ไม่ว่ายังไงข้าก็เป็นพี่สามของเจ้า พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ!”

“เรื่องในครั้งนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ!”

เขาคิดว่าเขาพูดแบบนี้แล้ว โม่เยว่ก็จะปล่อยตัวเขาไป

แต่ก็รู้ว่า ปล่อย……

คงเป็นไปไม่ได้

โม่หุยเฟิงรู้จักนิสัยของโม่เยว่ดี เขาทะเลาะกับเจ้าเล่นๆได้ แต่หากแตะต้องเส้นตายของเขา เขาก็จะเอาคืนเป็นร้อยเท่า ให้คนผู้นั้นไม่สามารถเงยหน้าอ้าปากได้อีก!

จากตำแหน่งที่สูงศักดิ์อ๋องหยิง กลายมาเป็นตำแหน่งที่ต่ำต้อยอ๋องสาม

จากรัชทายาทที่ทุกคนเชื่อมั่น ไปจนถึงชายผู้น่าสงสารที่โดนเนรเทศออกจากเมือง……

ครั้งไหนบ้างที่ไม่เกี่ยวข้องกับโม่เยว่?!

โม่เยว่นั่งลง เปิดผ้าปิดตาของเขาออก

ถูกปิดตามาทั้งวัน พอได้รับแสงกะทันหัน โม่หุยเฟิงก็รู้สึกไม่ชิน

เขากะพริบตา รู้สึกแสงแดดที่แสบตา

“เจ้าเจ็ด……”

สบตาที่เยือกเย็นของโม่เยว่ โม่หุยเฟิงก็รีบพูดว่า “เจ้าฟังข้าอธิบายก่อนนะ! เจ้าก็รู้ว่าข้าอยู่ไกลถึงเขาซีเซียง ไม่มีทางรู้เรื่องของหยวนเป่าแน่”

“หยวนเป่าเป็นใครข้ายังไม่รู้เลย จะรู้ได้ยังไงว่าเป็นลูกชายของเจ้า?”

“ถึงแม้จะเป็นลูกชายของเจ้า ก็นับเป็นหลานของข้า ข้าจะลงมือจ้างนักฆ่ามาจับตัวหลานตัวเองได้ยังไง?!”

โม่เยว่มองเขาอย่างเย็นชา “พี่สามกลัวอะไรกัน? ในเมื่อไม่ใช่ฝีมือพี่ ข้าก็ไม่ทำอะไรพี่อยู่แล้ว”

“จริงเหรอ?”

โม่หุยเฟิงยิ้มแล้วโล่งอก

ขอแค่โม่เยว่ไม่ฆ่าเขาก็พอ……

ยังไม่รอเขาโล่งอกได้เต็มที่ ก็ได้ยินโม่เยว่พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าแค่เชิญพี่มา แค่ไม่ได้เจอพี่มานาน อยากจะ ‘รำลึกความหลัง’ กับพี่สามสักหน่อย”

รำลึกความหลัง?!

เขากับโม่เยว่ มีความสัมพันธ์ฉันพี่น้องตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ยังรำลึกความหลังกับเขาได้ด้วย?!

สบตาที่เยือกเย็นของเขา โม่หุยเฟิงก็ได้สติ

รำลึกความหลังที่ไหนกัน?!

ท่าทางของโม่เยว่ เห็นได้ชัดว่าต้องฆ่าเขาให้ได้!

“เจ้าเจ็ด พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ มะ ไม่ต้องเกรงใจแบบนี้หรอก”

โม่หุยเฟิงน้ำเสียงสั่นเทา

“จะเสียมารยาทได้ยังไงกัน”

โม่เยว่กระตุกยิ้มมุมปาก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่เยือกเย็น “หรูอวี้ พวกเจ้าทำยังไงกัน? ข้าให้พวกเจ้าเชิญพี่สามมารำลึกความหลัง เจ้าเชิญมาแบบนี้งั้นเหรอ?”

หรูอวี้มองหรูโม่: นายท่านหมายความว่ายังไงกัน?

หรือว่าเขาจะเข้าใจผิด?!

นายท่านจะ ‘เชิญ’ โม่หุยเฟิยกลับมารำลึกความหลังจริง……แต่นายท่านก็เชิญแบบนี้ตลอดไม่ใช่เหรอ?!

หรูโม่สีหน้าไร้ความรู้สึก: ไม่รู้

“ยังไม่รีบแก้มัดให้พี่สามอีก”

โม่เยว่กวาดตามองหรูอวี้อย่างเรียบเฉย

“ขอรับ นายท่าน”

หรูอวี้ก้มหน้าลง แก้มัดให้โม่หุยเฟิง

โม่หุยเฟิงรู้สึกหวั่นใจ ไม่รู้ว่าโม่เยว่คิดจะทำอะไรกันแน่

“เอาน้ำชามา”

โม่เยว่ออกคำสั่ง

“ขอรับ นายท่าน”

หรูอวี้ทำตามคำสั่งต่อ

ถึงแม้ในใจจะสงสัยมากแค่ไหน แต่ก็รู้ว่าครั้งนี้เตี้ยนเซี่ยถูกลักพาตัวไป นานท่านโกรธโม่หุยเฟิงมาก……วันนี้โม่หุยเฟิงมาที่โรงเตี๊ยมแล้ว อยากกลับออกไปอย่างปลอดภัย คงจะไม่ง่ายขนาดนั้นแล้วล่ะ!

เอาชามาวางไว้ตรงหน้าโม่หุยเฟิง