อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 438

“รำลึกความหลัง”

โม่เยว่เงยหน้ามองเขา “เมื่อกี้ข้าก็บอกชัดเจนแล้วนะ ข้าอยากรำลึกความหลังกับพี่สาม”

โม่หุยเฟิงไม่กล้าเชื่อเขาอีกแล้ว!

รำลึกความหลังอะไรถึงกับต้องใช้มีด?!

รำลึกความหลังบ้าอะไรกัน?!

“ไม่ ไม่จำเป็นหรอก”

โม่หุยเฟิงรีบถอยหลัง กลับหลังหันอยากหนีไป “ข้ายังมีธุระด่วนต้องจัดการ ไม่รบกวนแล้ว! เจ้าเจ็ด พวกเราค่อยเจอกันวันหลังนะ”

แต่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู ประตูโรงเตี๊ยมถูกปิดเสียงดัง ‘ปัง’

หรูอวี้กอดดาบยืนอยู่หน้าประตู ขวางทางเขาไว้

โม่หุยเฟิงใจสั่น!

“เจ้าเจ็ด เจ้าหมายความว่ายังไง?!”

เขารีบกลับหลังหัน มองโม่เยว่อย่างตกตะลึง

“พี่สาม ยังไม่ทันได้รำลึกเลย รีบร้อนไปไหนกัน?”

โม่เยว่ขยับเข้ามาใกล้ทีละก้าว

หรูโม่ก็ชักมีดออกมา ยื่นให้เขาอย่างเคารพ

นั่นไม่ใช่มีดธรรมดา แต่เป็นมีดโค้งที่มีความหนาบางเท่ากับมีด มีดแหลมคมมาก สะท้อนให้เห็นสายตาที่เย็นยะเยือกของโม่เยว่ ที่ไม่ว่าใครที่เห็นแล้วก็ต้องรู้สึกใจสั่น

โม่เยว่ถือมีดโค้ง บีบเข้าไปหาโม่หุยเฟิง

เขาอยากถอยหลัง

แต่ด้านหลังมีหรูอวี้ที่ยืนถือดาบอยู่

สำหรับโม่หุยเฟิง ตอนนี้เหมือนข้างหน้ามีเสือข้างหลังมีหมาป่า เข้าออกไม่ได้!

“เจ้าเจ็ด มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน! พวกเราสองพี่น้องจะต้องเข้าใจผิดกันแน่ ข้า……”

ยังพูดไม่ทันจบ โม่เยว่ก็เอามีดโค้งในมือแทงไปที่ต้นขาของโม่หุยเฟิง!

“โอ๊ย……”

เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขาล้มลงพื้น เลือดออกมาจากขาไม่หยุด ไม่นานก็แดงไปทั้งพื้น กลิ่นคาวของเลือดอบอวลไปทั่ว

โม่หุยเฟิงปิดแผลไว้ มองโม่เยว่ด้วยสีหน้าซีดเซียว “เจ้าเจ็ด เจ้าจะทำอะไรกันแน่?!”

วินาทีนี้ เขากลัวจากใจจริงๆ!

กลัวน้องเจ็ดที่ดูท่าจะไม่จริงจัง แต่พริบตาเดียวกลับแทงเขาต่อหน้าต่อตา!

หลายปีมานี้ ถึงแม้พวกเขาสองพี่น้องจะต่อสู้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง

แต่ก็เป็นแค่แผนการเท่านั้น ไม่เคยลงมือเลย

เมื่อต้นฤดูหนาวปีที่แล้ว เขาซุ่มโจมตีและต่อสู้กับโม่เยว่เพียงครั้งเดียว

ตอนนี้มองดูสายตาที่เย็นยะเยือกของโม่เยว่ โม่หุยเฟิงก็ตัวสั่นเทา รู้สึกเหมือนมีปีศาจอยู่บนโลกมนุษย์ “เจ้าเจ็ด เจ้าใจเย็นก่อนสิ!”

“ข้าใจเย็นมาก”

ว่าแล้ว โม่เยว่ก็ใช้มีดโค้งในมือ แทงไปยังขาอีกข้างของโม่หุยเฟิง!

“โอ๊ย……”

โม่หุยเฟิงเงยหน้าร้องโอดครวญ!

โม่เยว่ชักมีดออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เลือดกระเด็นใส่หน้าเขา

สีขาวและสีแดง ราวกับหิมะสีขาวและลูกพลัมสีแดง สวยงามอย่างน่าขนลุก แต่ก็เย็นยะเยือกจนน่ากลัวเช่นกัน

“แทงสองครั้งแล้วใช่ไหม?”

โม่เยว่แสยะยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “พี่สาม ในเมื่อกล้าแตะต้องลูกชายของข้า งั้นตอนนี้ก็ต้องมีความสามารถรับความโกรธของข้าได้ด้วยสิ”

แทงสองครั้ง?!

โม่หุยเฟิงตกตะลึง!

ถึงว่าเมื่อกี้โม่เยว่ถามหรูโม่ว่าเขาดื่มไปกี่แก้วแล้ว……

ที่แท้ก็หมายความแบบนี้นี่เอง?!

ดื่มชากี่แก้ว ก็แทงเขากี่ครั้งงั้นเหรอ?!

เขาดื่มไปเจ็ดแก้ว งั้นตอนนี้เพิ่งโดนแทงไปสองครั้ง

ไม่รู้ว่าอีกห้าครั้ง โม่เยว่จะแทงเขาตรงไหน?!

แทงสองครั้งก็โหดร้ายมากแล้ว แทงต้นขาของเขาอย่างจัง ถ้าหมอมารักษาหาย ก็เป็นแค่เรื่องของความเจ็บ แค้นครั้งนี้เขาจะจดจำไว้ในใจ!

แต่ถ้ารักษาไม่หาย……

เขาก็กลายเป็นพิการได้เลยนะ?!

โม่เยว่เหมือนปีศาจมารร้าย ลงมือได้อย่างโหดเหี้ยม!

“พี่สามคิดว่า ข้าจะแทงตรงไหนอีกดี?”

โม่เยว่จับมีด ปลายมีดมีเลือดไหลลงมาช้าๆ ทำเอาคนที่เห็นต้องขนหัวลุกทันที

โม่หุยเฟิงตัวสั่นเทา พูดไม่ออก

ตอนนี้ความเจ็บปวดของร่างกาย ไม่เท่ากับความกลัวที่เขามีต่อโม่เยว่เลย?!

เขากัดฟันแน่น พูดไม่ออก

“ในเมื่อพี่สามไม่พูด งั้นข้าก็เลือกเองนะ”

รอยยิ้มมุมปากของโม่เยว่ไม่หายไป แต่กลับฉีกยิ้มมากกว่าเดิม แต่รอยยิ้มนั้นน่ากลัวมาก โม่หุยเฟิงกอดขาไว้ ถอยหลังอย่างยากลำบาก “เจ้า เจ้าอย่าเข้ามานะ!”

เขาไม่อยากพูดที่ไหนกัน?

เขากลัวและเจ็บจนพูดไม่ออกต่างหาก!

โม่เยว่ยกมีดขึ้น แล้วแทงไปที่แขนของโม่หุยเฟิงอย่างง่ายดาย

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง โม่หุยเฟิงล้มลงพื้น

เพื่อหลีกเลี่ยงโม่เยว่ เขายังคงกัดฟันพยายามคลานหนี แต่กลับไม่รู้ว่าท่าทางในตอนนี้ของเขาดูตลกมากแค่ไหน

“ยังเหลืออีกสี่ครั้ง”

โม่เยว่แสยะยิ้มเย็นชา

ตอนนี้โม่หุยเฟิงกลัวแล้วจริงๆ?

อยากจะหนี?!

หลายวันมานี้เขาเคยคิดบ้างไหม หยวนเป่าเป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบ ถูกนักฆ่าน่ากลัวลักพาตัวไป ตลอดทางกลัวและอยากหนีมากแค่ไหน?!

ความรู้สึกนี้ โม่เยว่จะให้เขาสัมผัสเอง!

เขาเดาไว้แล้วว่า จะต้องมีคนลงมือกับหยวนเป่า จึงสั่งให้หรูอวี้กับหรูโม่ติดตามปกป้องหยวนเป้าอย่างใกล้ชิด

แต่กลับไม่คิดว่า หยวนเป่าจะเกิดเรื่องได้

ทำไมคนที่คิดจะทำร้ายหยวนเป่า ถึงต้องเป็นพี่ชายของเขา ลุงของหยวนเป่าด้วยนะ?!

เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธในใจ!

โม่เยว่กำมีดในมือไว้แน่น ใบมีดสั่นเล็กน้อย หลังมือมีเส้นเลือดนูนขึ้นมา!

แทงลงไปอีกครั้งที่แขนอีกข้างของโม่หุยเฟิง!

“ยังเหลืออีกสามครั้ง”

โม่เยว่มองเขาอย่างเย็นชา

โม่หุยเฟิงบาดเจ็บทั้งแขนและขาสองข้าง เลือดไหลไม่หยุด เขาขยับไม่ไหวแล้ว

เขานอนอยู่บนพื้น จ้องมองโม่เยว่ด้วยสายตาโหดเหี้ยม “ถ้าแน่จริง เจ้าก็ฆ่าข้าเลยสิ! ดูสิว่าเสด็จพ่อจะปล่อยเจ้าไปหรือเปล่า!”

“ฆ่าเจ้าเหรอ?”

โม่เยว่แสยะยิ้มเบาๆ “ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก เจ้าเป็นพี่ชายข้านะ”

“แต่เจ้าลักพาตัวหยวนเป่า เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะปล่อยเจ้าไปเหรอ?”

แค่คำพูดเดียว สายตาที่โหดเหี้ยมของโม่หุยเฟิงก็ลนลานขึ้นมาทันที!

และเป็นเพราะรู้ว่าโม่จงหรานรักหยวนเป่ามาก เขาก็ถึงอิจฉาและไม่พอใจ ก็เลยจ้างให้ดำทมิฬไปลักพาตัวหยวนเป่า……

หากฆ่าหยวนเป่าได้ เขาจะได้โยนความผิดให้คนอื่น

แต่ใครจะรู้ว่าไม่เพียงแต่ฆ่าหยวนเป่าไม่ได้ เขาเองก็ต้องตกอยู่ในมือโม่เยว่อีก!

หากโม่จงหรานรู้เข้า……

เขาซวยแน่!

เห็นโม่หุยเฟิงกลัว มีดโค้งในมือโม่เยว่ก็ลงไปที่น่องของเขาช้าๆ ปลายมีดเฉือนเบาๆ “ข้าจะเอาขาข้างหนึ่งของเจ้า คงไม่มากเกินไปใช่ไหม?”

“เจ้าจะทำอะไร?!”

โม่หุยเฟิงกลัวแล้ว ไม่สนใจความเจ็บที่แขนแล้วรีบปิดขาไว้ “โม่เยว่ เจ้า เจ้า……”

ยังพูดไม่ทันจบ มีดโค้งก็แทงทะลุผิวหนังของเขา แทงเข้าน่องอย่างจัง!

“โอ๊ย……”

โม่หุยเฟิงร้องอย่างเจ็บปวด!

โม่เยว่พลิกข้อมือ ตัดเอ็นร้อยหวายที่น่องของเขาจนขาด!

“โอ๊ย……”

โม่หุยเฟิงร้องอย่างเจ็บปวด ทนความเจ็บไม่ไหวจนเป็นลมล้มลงไป!

“ยังเหลืออีกสองครั้ง”

โม่เยว่มองเขาที่สลบลงไปอย่างเย็นชา ก็ถึงลดมีดลง “นำตัวเขาไปขังไว้ เฝ้าไว้ให้ดี รอเขาตื่นขึ้นมา ค่อยมาคิดบัญชีที่เหลือ”

เขาจะไม่ทำอะไรตอนที่โม่หุยเฟิงสลบอยู่

เขาจะให้เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ตายทั้งเป็นตอนที่กำลังตื่นอยู่ รวมไปถึงความเหยียดหยามดูถูก!

เขาจะให้โม่หุยเฟิงได้รับรู้ว่า หลายวันมานี้หยวนเป่าต้องผ่านความยากลำบากมายังไงบ้าง!

หนิงเอ๋อร์ต้องกลัวและกังวลมากแค่ไหน!

ชีวิตนี้ ภรรยาและลูกจะเป็นกล่องดวงใจของเขา!

หรูอวี้กับหรูโม่ลากโม่หุยเฟิงลงไป

โม่เยว่สังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่ามีสายตาจ้องมองมาที่เขาจากด้านหลัง

เขารีบกลับหลังหันไปมอง ก็เห็นกับสายตาที่เย็นชาพอดี……