อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 438

“รำลึกความหลัง”

โม่เยว่เงยหน้ามองเขา “เมื่อกี้ข้าก็บอกชัดเจนแล้วนะ ข้าอยากรำลึกความหลังกับพี่สาม”

โม่หุยเฟิงไม่กล้าเชื่อเขาอีกแล้ว!

รำลึกความหลังอะไรถึงกับต้องใช้มีด?!

รำลึกความหลังบ้าอะไรกัน?!

“ไม่ ไม่จำเป็นหรอก”

โม่หุยเฟิงรีบถอยหลัง กลับหลังหันอยากหนีไป “ข้ายังมีธุระด่วนต้องจัดการ ไม่รบกวนแล้ว! เจ้าเจ็ด พวกเราค่อยเจอกันวันหลังนะ”

แต่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู ประตูโรงเตี๊ยมถูกปิดเสียงดัง ‘ปัง’

หรูอวี้กอดดาบยืนอยู่หน้าประตู ขวางทางเขาไว้

โม่หุยเฟิงใจสั่น!

“เจ้าเจ็ด เจ้าหมายความว่ายังไง?!”

เขารีบกลับหลังหัน มองโม่เยว่อย่างตกตะลึง

“พี่สาม ยังไม่ทันได้รำลึกเลย รีบร้อนไปไหนกัน?”

โม่เยว่ขยับเข้ามาใกล้ทีละก้าว

หรูโม่ก็ชักมีดออกมา ยื่นให้เขาอย่างเคารพ

นั่นไม่ใช่มีดธรรมดา แต่เป็นมีดโค้งที่มีความหนาบางเท่ากับมีด มีดแหลมคมมาก สะท้อนให้เห็นสายตาที่เย็นยะเยือกของโม่เยว่ ที่ไม่ว่าใครที่เห็นแล้วก็ต้องรู้สึกใจสั่น

โม่เยว่ถือมีดโค้ง บีบเข้าไปหาโม่หุยเฟิง

เขาอยากถอยหลัง

แต่ด้านหลังมีหรูอวี้ที่ยืนถือดาบอยู่

สำหรับโม่หุยเฟิง ตอนนี้เหมือนข้างหน้ามีเสือข้างหลังมีหมาป่า เข้าออกไม่ได้!

“เจ้าเจ็ด มีอะไรก็ค่อยๆพูดกัน! พวกเราสองพี่น้องจะต้องเข้าใจผิดกันแน่ ข้า……”

ยังพูดไม่ทันจบ โม่เยว่ก็เอามีดโค้งในมือแทงไปที่ต้นขาของโม่หุยเฟิง!

“โอ๊ย……”

เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขาล้มลงพื้น เลือดออกมาจากขาไม่หยุด ไม่นานก็แดงไปทั้งพื้น กลิ่นคาวของเลือดอบอวลไปทั่ว

โม่หุยเฟิงปิดแผลไว้ มองโม่เยว่ด้วยสีหน้าซีดเซียว “เจ้าเจ็ด เจ้าจะทำอะไรกันแน่?!”

วินาทีนี้ เขากลัวจากใจจริงๆ!

กลัวน้องเจ็ดที่ดูท่าจะไม่จริงจัง แต่พริบตาเดียวกลับแทงเขาต่อหน้าต่อตา!

หลายปีมานี้ ถึงแม้พวกเขาสองพี่น้องจะต่อสู้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง

แต่ก็เป็นแค่แผนการเท่านั้น ไม่เคยลงมือเลย

เมื่อต้นฤดูหนาวปีที่แล้ว เขาซุ่มโจมตีและต่อสู้กับโม่เยว่เพียงครั้งเดียว

ตอนนี้มองดูสายตาที่เย็นยะเยือกของโม่เยว่ โม่หุยเฟิงก็ตัวสั่นเทา รู้สึกเหมือนมีปีศาจอยู่บนโลกมนุษย์ “เจ้าเจ็ด เจ้าใจเย็นก่อนสิ!”

“ข้าใจเย็นมาก”

ว่าแล้ว โม่เยว่ก็ใช้มีดโค้งในมือ แทงไปยังขาอีกข้างของโม่หุยเฟิง!

“โอ๊ย……”

โม่หุยเฟิงเงยหน้าร้องโอดครวญ!

โม่เยว่ชักมีดออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เลือดกระเด็นใส่หน้าเขา

สีขาวและสีแดง ราวกับหิมะสีขาวและลูกพลัมสีแดง สวยงามอย่างน่าขนลุก แต่ก็เย็นยะเยือกจนน่ากลัวเช่นกัน

“แทงสองครั้งแล้วใช่ไหม?”

โม่เยว่แสยะยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “พี่สาม ในเมื่อกล้าแตะต้องลูกชายของข้า งั้นตอนนี้ก็ต้องมีความสามารถรับความโกรธของข้าได้ด้วยสิ”

แทงสองครั้ง?!

โม่หุยเฟิงตกตะลึง!

ถึงว่าเมื่อกี้โม่เยว่ถามหรูโม่ว่าเขาดื่มไปกี่แก้วแล้ว……

ที่แท้ก็หมายความแบบนี้นี่เอง?!

ดื่มชากี่แก้ว ก็แทงเขากี่ครั้งงั้นเหรอ?!

เขาดื่มไปเจ็ดแก้ว งั้นตอนนี้เพิ่งโดนแทงไปสองครั้ง

ไม่รู้ว่าอีกห้าครั้ง โม่เยว่จะแทงเขาตรงไหน?!

แทงสองครั้งก็โหดร้ายมากแล้ว แทงต้นขาของเขาอย่างจัง ถ้าหมอมารักษาหาย ก็เป็นแค่เรื่องของความเจ็บ แค้นครั้งนี้เขาจะจดจำไว้ในใจ!

แต่ถ้ารักษาไม่หาย……

เขาก็กลายเป็นพิการได้เลยนะ?!

โม่เยว่เหมือนปีศาจมารร้าย ลงมือได้อย่างโหดเหี้ยม!

“พี่สามคิดว่า ข้าจะแทงตรงไหนอีกดี?”

โม่เยว่จับมีด ปลายมีดมีเลือดไหลลงมาช้าๆ ทำเอาคนที่เห็นต้องขนหัวลุกทันที

โม่หุยเฟิงตัวสั่นเทา พูดไม่ออก