อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 439

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาบนบันไดเงียบๆ

ไม่รู้ว่านางยืนดูอยู่นานแค่ไหนแล้ว และเห็นเขาทำอะไรบ้าง……

โม่เยว่ใจสั่น

เมื่อกี้เขาทรมานโม่หุยเฟิงขนาดนั้น หนิงเอ๋อร์จะเห็นไหมนะ?!

สายตาของเขาลุกลี้ลุกลน ก้มหน้ามองพื้นไม้ มีเลือดอยู่เต็มพื้น และกลิ่นฉุนของเลือดก็อบอวลไปทั่วทั้งโรงเตี๊ยม และเถ้าแก่กับพนักงานที่ซ่อนตัวอยู่

ตั้งแต่หยุนหว่านหนิงออกจากกักตัว ก็ไม่เคยเห็นด้านที่โหดร้ายของโม่เยว่อีกเลย

อาจเป็นเพราะเขาซ่อนเอาไว้

เขาไม่ต้องการให้นางเห็นด้านที่นองเลือดและโหดร้าย เพื่อไม่ให้นางรู้สึกหวาดกลัวและโกรธเขา

เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ทำให้เขารู้สึกผิดตลอดเวลา

ต่อมาแม้แต่ลงมือกับพวกโม่หุยเฟิง รวมไปถึงไล่โม่หุยเฟิงไปอยู่เขาซีเซียง……โม่เยว่จะทำอะไร ก็จะทำลับหลังหยุนหว่านหนิงเสมอ แอบลงมือตลอด

ความโหดร้ายของเขา แค่ให้คนอื่นได้เห็นเท่านั้น

เขาอยากฟื้นฟูภาพลักษณ์ของเขาในจิตใจของหยุนหว่านหนิง

เขาไม่อยากให้นางกลัวเขา เกลียดเขา

แต่วันนี้เขากำลังโกรธ กลับลืมไปแล้วว่าหยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่ายังอยู่

เมื่อกี้ท่าทางที่โหดร้ายของเขา หยุนหว่านหนิงคงจะเห็นหมดแล้ว?!

โม่เยว่รู้สึกร้อนรนใจ

เขารีบตะโกนว่า “พวกเจ้ามานี่สิ! มาทำความสะอาด”

เขากลับหลังหันแล้วเดินไปหาหยุนหว่านหนิง น้ำเสียงมีความระมัดระวัง “หนิงเอ๋อร์ เจ้าอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว? เจ้าเป็นยังไงแล้วบ้าง? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“ทำไมไม่นอนบนเตียงล่ะ? หยวนเป่าล่ะ?”

ภายใต้ความลนลาน เขาถามไปหลายคำถามมาก

หยุนหว่านหนิงเห็นความลนลานของเขา

เขากลัวอะไร?

เขาแก้แค้นแทนลูกชาย เขาคิดว่านางเห็นแล้วจะรู้สึกไม่ชอบเขางั้นเหรอ?!

ไม่จำเป็นหรอกนะ!

หยุนหว่านหนิงยิ้มเล็กน้อย “ไม่นานหรอก เพิ่งออกมาเอง หยวนเป่าหลับแล้ว ข้าได้ยินเสียงข้างนอกเลยนอนไม่หลับ ก็เลยออกมาดูสักหน่อย”

ตอนนี้เพิ่งเลยเวลาเที่ยงไป หยวนเป่ากำลังนอนตอนเที่ยงอยู่

หยุนหว่านหนิงสลบไปสองวัน นอนหลับพอแล้วล่ะ

“โม่หุยเฟิงตายหรือยัง?”

นางถามเสียงเบา

ได้ยินคำถามนี้ โม่เยว่ก็รีบตอบว่า “หนิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้าอยากให้เขาตาย ข้าจะฆ่าเขาทันทีเลยนะ!”

ใบหน้าของเขาประกายไปด้วยแรงอาฆาต

“ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น”

หยุนหว่านหนิงเดินลงมา

เห็นแบบนั้น โม่เยว่ก็รีบจับมือของนางไว้ ประคองนางเดินไปที่ข้างหน้าต่าง โรงเตี๊ยมนอกจากพวกเขาสองคนแล้ว ก็มีแค่พนักงานที่กำลังทำความสะอาดพื้นอยู่

เขาประคองนางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่าง

“ข้ากำลังคิดว่า โม่หุยเฟิงยังตายไม่ได้”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นลูกของฮองเฮา”

“ทางด้านเสด็จพ่อ เพราะหยวนเป่าถูกลักพาตัวก็โกรธมาก ครั้งนี้ถึงพวกเราไม่ฆ่าโม่หุนเฟิง เสด็จพ่อก็ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก”

นางคิดในใจว่า ถ้าเกิดโม่เยว่ฆ่าโม่หุยเฟิง คงจะโดนคนอื่นประณามได้

แต่ถ้าโม่จงหรานลงมือเอง ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทั้งนั้น!

หลังผ่านเรื่องนี้ไป หยุนหว่านหนิงก็เข้าใจแล้วว่า การจะปกป้องหยวนเป่าให้ดี ในมือจะต้องมีอำนาจ!

เมื่อก่อนนางไม่สนใจว่าโม่เยว่จะขึ้นครองราชย์ได้หรือไม่

แต่ตอนนี้มีหยวนเป่าแล้ว พวกเขาจะถอยหรืออดทนไม่ได้อีก!

“อืม”

โม่เยว่พยักหน้าเบาๆ

“อีกอย่าง”

หยุนหว่านหนิงครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ถ้าจับดำทมิฬที่ลักพาตัวหยวนเป่าไปได้ ยังไม่ต้องจัดการเขา ข้าอยากเจอคนผู้นี้ก่อน”

น้ำเสียงของนางถึงแม้จะเบา แต่โม่เยว่กลับสังเกตเห็น สายตาของนางมืดมนลง

เขารู้ว่า ดำทมิฬคงหนีไม่พ้นแน่!