อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 440

จากห้องนอน ไปถึงทางเดิน และหน้าบ้าน

รวมไปถึงห้องรับแขก ตามหาทุกที่แล้ว แต่ข้ารับใช้กลับบอกว่าไม่เห็นท่านอ๋องเลย

“พวกเจ้ามันพวกไร้ประโยชน์!”

หยุนธิงหลานด่าออกไป “ตามหามาหลายชั่วโมงแล้ว ยังไม่เจอท่านอ๋องอีก! พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ ดูแลท่านยังไงกัน?!”

“ถ้าดวงตาไม่มีประโยชน์ งั้นก็ควักออกมาให้หมด!”

นางด่าออกไปอย่างแรง

พวกข้ารับใช้ก้มหน้าลง

ถ้าเป็นตอนเช้า ท่านอ๋องหายไป พวกเขายังออกตามหาได้

แต่เมื่อคืน ท่านอ๋องหายไปตอนกลางคืน ตอนนั้นทุกคนกำลังหลับอยู่ ใครจะรู้ว่าท่านอ๋องจะหายไปกะทันหันล่ะ?!

คนที่เฝ้าอยู่ข้างโม่หุยเฟิง ก็มีแต่หยุนธิงหลานนี่?!

ตอนนี้พระชายารองหยุนกลับด่าพวกเขาว่าเป็นพวกไร้ประโยชน์……

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตอนท่านอ๋องหายตัวไป พระชายารองหยุนทำไมไม่ทันสังเกต ใครกันแน่ที่เป็นคนไร้ประโยชน์?!

แต่พวกข้ารับใช้ก็ไม่กล้าพูดออกไป

ถึงแม้หยุนธิงหลานจะเป็นแค่พระชายารอง แต่ฉินซื่อเสวียที่เป็นพระชายากลับไม่ได้ตามมาที่เขาซีเซียงด้วย มีแต่นางที่ตามโม่หุยเฟิงมา

พวกข้ารับใช้จึงเดาว่านางสำคัญต่อโม่หุยเฟิงมาก

พระชายาไม่อยู่ พระชายารองหยุนก็เป็นนายหญิงในจวน

เผชิญกับคำด่าของหยุนธิงหลาน ทุกคนก้มหน้าไม่กล้าเถียง

“พวกไร้ประโยชน์! ยังช้าอยู่ไย? ยังไม่รีบไปตามหาท่านอ๋องอีก?!”

หยุนธิงหลานโกรธจนกัดฟันกรอด “พวกเจ้าไปตามหาท่านอ๋องให้เจอภายในวันนี้ หากหาไม่เจอ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

พวกข้ารับใช้เงียบกริบ

ภายใต้สายตาที่แทบเขมือบคนของหยุนธิงหลาน ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันออกไปตามหาโม่หุยเฟิง

บ้านของเขาอยู่บนเขาซีเซียง ห่างจากเมืองเซียงเล็กน้อย

ไม่งั้นจะเรียกว่าราชาเฝ้าภูเขาล่ะ……

ข้ารับใช้ทุกคนรีบวิ่งไปตามหาโม่หุยเฟิงกันหมด มีเพียงหญิงชราคนหนึ่งที่เดินตามหลังหยุนธิงหลาน เห็นนางโกรธจัด ก็พูดเตือนอย่างระมัดระวังว่า “พระชายารองหยุนระวังสุขภาพด้วย”

หญิงชรามีนามสกุลว่าหลาน

แม่เฒ่าหลานเป็นพวกรู้งาน

หยุนธิงหลานตามโม่หุยเฟิงมาที่นี่วันที่สอง นางก็คอยรับใช้หยุนธิงหลานอยู่ข้างกายแล้ว

คิดวางแผนให้กับนาง ได้รับความไว้วางใจจากนางมาก

“พระชายารองหยุน ท่านอ๋องคงไม่ได้เข้าเมือง ไปเสพสุขกับยัยพวกนั้นหรอกนะเจ้าคะ?”

คนที่แม่เฒ่าหลานพูดถึง ก็คือพวกผู้หญิงในหอนางโลมในเมืองเซียง

หลังจากโม่หุยเฟิงมาถึงเขาซีเซียง ก็มักจะไปที่หอนางโลมตลอด

หยุนธิงหลานสีหน้าเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้ว ตอนนี้พอได้ยินแม่เฒ่าหลานพูดขึ้น สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที

“พวกแพศยา!”

นางกัดฟันกรอด “ดีแต่ยั่วยวนท่านอ๋อง!!”

“สักวัน ข้าจะหักขาพวกนางทิ้งให้หมด!”

ตอนแรกคิดว่ามาเขาซีเซียงแล้ว โม่หุยเฟิงจะได้ห่างจากฉินซื่อเสวีย จะได้ไม่มีใครมาแย่งผู้ชายกับนาง

แต่ไม่คิดว่า โม่หุยเฟิงจะโดนพวกสตรีในหอนางโลมดึงดูด!

“พระชายารองหยุนอย่าโกรธเลย! ถึงยัยพวกนั้นจะดึงดูดความสนใจของท่านอ๋องไปได้ แต่ท่านอ๋องก็รักแต่พระชายารองนะเจ้าคะ!”

เห็นได้ชัดว่าแม่เฒ่าหลานพูดเก่งมาก

นางสำรวจดูสีหน้าอาการของหยุนธิงหลานเงียบๆ

เห็นสีหน้าของนางคลายลงเพราะคำพูดของนาง นางก็พูดต่อว่า “ไม่เช่นนั้น ทำไมท่านอ๋องมาเขาซีเซียงถึงพาแค่พระชายารองหยุนมา แต่ไม่ใช่พระชายาสามล่ะเจ้าคะ?”

“นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว”

หยุนธิงหลานก็มีสีหน้าดีขึ้นมาก

แม่เฒ่าหลานพูดต่อ “พระชายารองหยุนควรจะใจกว้างหน่อยเจ้าค่ะ”

“รอท่านอ๋องกลับมาแล้ว อย่าหาเรื่องทะเลาะเลย! ผู้ชายบางทีก็ต้องปล่อยเขาบ้าง! อย่าจับไว้แน่นเกิน ไม่งั้นเขาจะรำคาญได้”

นางครุ่นคิด แล้วยกตัวอย่างให้หยุนธิงหลาน “ก็เหมือนกับทรายในมือ……”

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้ดี”