อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 440

จากห้องนอน ไปถึงทางเดิน และหน้าบ้าน

รวมไปถึงห้องรับแขก ตามหาทุกที่แล้ว แต่ข้ารับใช้กลับบอกว่าไม่เห็นท่านอ๋องเลย

“พวกเจ้ามันพวกไร้ประโยชน์!”

หยุนธิงหลานด่าออกไป “ตามหามาหลายชั่วโมงแล้ว ยังไม่เจอท่านอ๋องอีก! พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่ ดูแลท่านยังไงกัน?!”

“ถ้าดวงตาไม่มีประโยชน์ งั้นก็ควักออกมาให้หมด!”

นางด่าออกไปอย่างแรง

พวกข้ารับใช้ก้มหน้าลง

ถ้าเป็นตอนเช้า ท่านอ๋องหายไป พวกเขายังออกตามหาได้

แต่เมื่อคืน ท่านอ๋องหายไปตอนกลางคืน ตอนนั้นทุกคนกำลังหลับอยู่ ใครจะรู้ว่าท่านอ๋องจะหายไปกะทันหันล่ะ?!

คนที่เฝ้าอยู่ข้างโม่หุยเฟิง ก็มีแต่หยุนธิงหลานนี่?!

ตอนนี้พระชายารองหยุนกลับด่าพวกเขาว่าเป็นพวกไร้ประโยชน์……

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตอนท่านอ๋องหายตัวไป พระชายารองหยุนทำไมไม่ทันสังเกต ใครกันแน่ที่เป็นคนไร้ประโยชน์?!

แต่พวกข้ารับใช้ก็ไม่กล้าพูดออกไป

ถึงแม้หยุนธิงหลานจะเป็นแค่พระชายารอง แต่ฉินซื่อเสวียที่เป็นพระชายากลับไม่ได้ตามมาที่เขาซีเซียงด้วย มีแต่นางที่ตามโม่หุยเฟิงมา

พวกข้ารับใช้จึงเดาว่านางสำคัญต่อโม่หุยเฟิงมาก

พระชายาไม่อยู่ พระชายารองหยุนก็เป็นนายหญิงในจวน

เผชิญกับคำด่าของหยุนธิงหลาน ทุกคนก้มหน้าไม่กล้าเถียง

“พวกไร้ประโยชน์! ยังช้าอยู่ไย? ยังไม่รีบไปตามหาท่านอ๋องอีก?!”

หยุนธิงหลานโกรธจนกัดฟันกรอด “พวกเจ้าไปตามหาท่านอ๋องให้เจอภายในวันนี้ หากหาไม่เจอ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด!”

พวกข้ารับใช้เงียบกริบ

ภายใต้สายตาที่แทบเขมือบคนของหยุนธิงหลาน ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันออกไปตามหาโม่หุยเฟิง

บ้านของเขาอยู่บนเขาซีเซียง ห่างจากเมืองเซียงเล็กน้อย

ไม่งั้นจะเรียกว่าราชาเฝ้าภูเขาล่ะ……

ข้ารับใช้ทุกคนรีบวิ่งไปตามหาโม่หุยเฟิงกันหมด มีเพียงหญิงชราคนหนึ่งที่เดินตามหลังหยุนธิงหลาน เห็นนางโกรธจัด ก็พูดเตือนอย่างระมัดระวังว่า “พระชายารองหยุนระวังสุขภาพด้วย”

หญิงชรามีนามสกุลว่าหลาน

แม่เฒ่าหลานเป็นพวกรู้งาน

หยุนธิงหลานตามโม่หุยเฟิงมาที่นี่วันที่สอง นางก็คอยรับใช้หยุนธิงหลานอยู่ข้างกายแล้ว

คิดวางแผนให้กับนาง ได้รับความไว้วางใจจากนางมาก

“พระชายารองหยุน ท่านอ๋องคงไม่ได้เข้าเมือง ไปเสพสุขกับยัยพวกนั้นหรอกนะเจ้าคะ?”

คนที่แม่เฒ่าหลานพูดถึง ก็คือพวกผู้หญิงในหอนางโลมในเมืองเซียง

หลังจากโม่หุยเฟิงมาถึงเขาซีเซียง ก็มักจะไปที่หอนางโลมตลอด

หยุนธิงหลานสีหน้าเปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้ว ตอนนี้พอได้ยินแม่เฒ่าหลานพูดขึ้น สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที

“พวกแพศยา!”

นางกัดฟันกรอด “ดีแต่ยั่วยวนท่านอ๋อง!!”

“สักวัน ข้าจะหักขาพวกนางทิ้งให้หมด!”

ตอนแรกคิดว่ามาเขาซีเซียงแล้ว โม่หุยเฟิงจะได้ห่างจากฉินซื่อเสวีย จะได้ไม่มีใครมาแย่งผู้ชายกับนาง

แต่ไม่คิดว่า โม่หุยเฟิงจะโดนพวกสตรีในหอนางโลมดึงดูด!

“พระชายารองหยุนอย่าโกรธเลย! ถึงยัยพวกนั้นจะดึงดูดความสนใจของท่านอ๋องไปได้ แต่ท่านอ๋องก็รักแต่พระชายารองนะเจ้าคะ!”

เห็นได้ชัดว่าแม่เฒ่าหลานพูดเก่งมาก

นางสำรวจดูสีหน้าอาการของหยุนธิงหลานเงียบๆ

เห็นสีหน้าของนางคลายลงเพราะคำพูดของนาง นางก็พูดต่อว่า “ไม่เช่นนั้น ทำไมท่านอ๋องมาเขาซีเซียงถึงพาแค่พระชายารองหยุนมา แต่ไม่ใช่พระชายาสามล่ะเจ้าคะ?”

“นั่นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว”

หยุนธิงหลานก็มีสีหน้าดีขึ้นมาก

แม่เฒ่าหลานพูดต่อ “พระชายารองหยุนควรจะใจกว้างหน่อยเจ้าค่ะ”

“รอท่านอ๋องกลับมาแล้ว อย่าหาเรื่องทะเลาะเลย! ผู้ชายบางทีก็ต้องปล่อยเขาบ้าง! อย่าจับไว้แน่นเกิน ไม่งั้นเขาจะรำคาญได้”

นางครุ่นคิด แล้วยกตัวอย่างให้หยุนธิงหลาน “ก็เหมือนกับทรายในมือ……”

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้ดี”

หยุนธิงหลานพูดต่อ “ก็เหมือนกับการเล่นว่าว! เหตุผลนี้ข้ารู้ดีแก่ใจ”

เห็นนางเข้าใจแล้ว แม่เฒ่าหลานก็ไม่พูดมากอีก “พระชายารองเข้าใจก็ดีแล้วเจ้าค่ะ ข้าก็……”

ยังพูดไม่ทันจบ ข้ารับใช้ก็รีบเข้ามารายงาน

“พระชายารองหยุน เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วขอรับ!”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?!”

หยุนธิงหลานมองค้อนเขา

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ได้อยู่หอนางโลมขอรับ!”

ข้ารับใช้ตอบอย่างกระหืดกระหอบ

ท่านอ๋องไม่อยู่หอนางโลม นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรอกเหรอ?!

แม่เฒ่าหลานกลัวหยุนธิงหลานจะโกรธ ก็เลยรีบด่าไปว่า “เจ้าทึ่ม! เจ้าก็บอกมาสิว่าท่านอ๋องอยู่ไหน เกิดเรื่องอะไรขึ้น? อย่าให้พระชายารองหยุนต้องตกใจ!”

“พระชายารอง ได้ยินมาว่าท่านอ๋องถูกคนของอ๋องหมิงนำตัวไปขอรับ!”

ข้ารับใช้ตอบอย่างหวาดกลัว

“ว่าไงนะ?!”

สีหน้าของหยุนธิงหลานเปลี่ยนไป “ทำไมถึงโดนคนของอ๋องหมิงนำตัวไปล่ะ?!”

“อ๋องหมิงอยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่เหรอ?!”

นางไม่รู้เรื่องที่โม่หุยเฟิงจ้างคนไปลักพาตัวหยวนเป่าเลย!

“ตอนนี้อ๋องหมิงอยู่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งของเมืองเซียงขอรับ!”

ข้ารับใช้ก้มหน้าตอบ

อ๋องหมิง นั่นเป็นถึงอ๋องหมิงเชียวนะ!

ตามข่าวลือ อ๋องหมิงฆ่าคนตาไม่กะพริบเลยด้วยซ้ำ!

“อ๋องหมิงมาเมืองเซียงได้ยังไง?!”

หยุนธิงหลานร้อนใจ

ตอนนี้นางก็รู้สึกได้ถึงอย่างที่ผิดปกติ นางจับคอเสื้อข้ารับใช้คนนั้น แล้วถามอย่างร้อนรนใจ “ทำไมอ๋องหมิงถึงสั่งคนมาจับตัวท่านอ๋องไป?!”

ถึงว่า ปกตินางออดอ้อนคอยติดตามโม่หุยเฟิงอยู่ตลอด

ถึงจะเป็นตอนกลางคืน นางยังไม่รู้เลยว่าโม่หุยเฟิงออกไปจากบ้าน

ถ้าโม่เยว่สั่งคนมาจับตัวโม่หุยเฟิง……

นางไม่ทันสังเกตก็ไม่แปลกอะไร!

“ข้า ข้าไม่ทราบขอรับ”

ข้ารับใช้กลัวมาก

แม่เฒ่าหลานก็ตกใจมาก “พระชายารองหยุน อยู่ดีๆอ๋องหมิงมาเมืองเซียงได้ยังไงกัน? เขาน่าจะไม่มีความแค้นอะไรกับท่านอ๋องของเรานะ?”

“ทำไมถึงต้องจับท่านอ๋องของเราไปด้วย?!”

“เจ้าถามข้า ข้าจะไปถามใครเล่า?!”

หยุนธิงหลานกัดฟันมองค้อนนาง

ตอนนี้นางกระวนกระวายใจมาก

รู้สึกกลัวโม่เยว่จากใจจริง……

หยุนธิงหลานรู้ดีว่า ตอนนี้นางร้อนใจแค่ไหนก็ช่วยโม่หุยเฟิงไม่ได้ เรื่องนี้จะต้องวางแผนให้ดี!

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำใจให้ร่ม “พระชายาหมิงก็มาเมืองเซียงด้วยไหม?”

ข้ารับใช้ลังเลสักพัก “คือ……ข้าไม่แน่ใจ! ได้ยินแค่ว่าอ๋องหมิงอยู่เมืองเซียง!”

หยุนธิงหลานกลับหลังหัน เดินวนไปมาอยู่กับที่อย่างร้อนรน จากนั้นก็ถึงหันไปมองเขา “เจ้ารีบไปสืบมา! อ๋องหมิงจับตัวท่านอ๋องไปทำไม”

“อีกอย่าง จะต้องไปสืบมาให้ดีว่า พระชายาหมิงอยู่เมืองเซียงหรือไม่!”

ถ้าหยุนหว่านหนิงอยู่ อาจจะช่วยโม่หุยเฟิงออกมาได้

นางไปขอร้องหยุนหว่านหนิง ให้นางไปพูดกับโม่เยว่ให้ปล่อยตัวโม่หุยเฟิง!

เพราะยังไง ตอนนี้พวกนางก็กำลัง ‘ร่วมมือ’ กันอยู่ไม่ใช่เหรอ?

ถ้าหยุนหว่านหนิงอยากให้นางเป็นสายสืบให้นางต่อ ก็ต้องส่งตัวโม่หุยเฟิงกลับมาแต่โดยดี!

หยุนธิงหลานมั่นใจกับเรื่องนี้มาก

ใช้เรื่องนี้มามัดตัวหยุนหว่านหนิงได้ แต่หารู้ไม่ว่า หยุนหว่านหนิงอยากให้โม่หุยเฟิงตายมากกว่าโม่เยว่อีก!

ข้ารับใช้กลับมาอีกทีก็พลบค่ำแล้ว

แต่ข่าวที่เขานำกลับมาไม่ใช่แค่เรื่องที่หยุนธิงหลานต้องการเท่านั้น ยังมีข่าวอีกเรื่องด้วย——