อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 441

“ศพ” ของโม่หุยเฟิง

ที่บอกว่าเป็น “ศพ” ของโม่หุยเฟิง เพราะตามร่างกายของเขาล้วนเต็มไปด้วยเลือด หายใจรวยรินศีรษะห้อยลงหมดสติไป ดูก็รู้ว่าไม่รอดแน่

“ท่านอ๋อง”

หยุนธิงหลานร้องเรียกขึ้นมาอย่างตกใจ

นางมองดูสภาพของโม่หุยเฟิงอย่างตกตะลึง แล้วก็หันมากรีดร้องถามว่า “นี่เกิดอะไรขึ้น?”

“พระชายารองหยุน”

บ่าวใช้รีบพูดตอบว่า “บ่าวไปสืบเรื่องของอ๋องหมิงที่โรงเตี๊ยม แล้วถูกคนของอ๋องหมิงจับได้”

“จากนั้น จากนั้นก็พาบ่าวไปรอที่โรงเตี๊ยม รออยู่ตั้งนาน ค่อยเอาท่านอ๋องมาส่งให้บ่าว ใช้ให้บ่าวพาท่านอ๋องกลับมา”

บ่าวใช้พูดพร้อมกับปาดเหงื่อ

ตลอดทาง เขาเป็นคนแบกโม่หุยเฟิงกลับมา

บนใบหน้าตามร่างกายไม่เพียงเหงื่อไหลท่วมตัว ยังถูกเลือดของโม่หุยเฟิงซึมเปื้อนไปหมด

“นี่เป็นฝีมือของอ๋องหมิง?”

หยุนธิงหลานมองดูเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

บ่าวใช้ผงกหัว พร้อมพูดตอบว่า “ใช่ครับ”

“ทำไมถึงทำเช่นนี้?”

หยุนธิงหลานนิ่งอึ้งมองดูโม่หุยเฟิงที่หายใจรวยริน แล้วก็หันไปถามอย่างโกรธเคืองว่า “พระชายาหมิงอยู่ที่โรงเตี๊ยมไหม? สืบดีแล้วหรือยัง?”

“เรียนพระชายารอง พระชายาหมิงก็อยู่ด้วย”

เห็นหยุนธิงหลานถลึงตาโต สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น....

บ่าวใช้ค่อยๆถอยหลังไป กลัวหยุนธิงหลานจะระบายอารมณ์ใส่เขา

“อะไรนะ?”

หยุนธิงหลานโกรธจนหน้ามืด แทบจะเป็นลมไป

หยุนหว่านหนิงก็อยู่ด้วย์

ในเมื่อนางก็อยู่ด้วย ทำไมไม่ห้ามโม่เยว่?

นางทนมองดูโม่หุยเฟิงถูกโม่เยว่ทรมานจนกลายเป็นแบบนี้หรือ?

หยุนธิงหลานโกรธจัด

ตอนนั้นนางกับหยุนหว่านหนิงตกลงกันว่า นางมาชายแดนกับโม่หุยเฟิง เพื่อเป็นไส้ศึกให้กับหยุนหว่านหนิง คอยจับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของโม่หุยเฟิง มีความเคลื่อนไหวอะไรก็ต้องบอกนาง

ส่วนหยุนหว่านหนิง ช่วยรักษาสุขภาพของนาง ให้นางตั้งครรภ์ไวๆ....

ตอนนี้นางยังไม่ได้ตั้งครรภ์เลย โม่หุยเฟิงกลับถูกทำร้ายจนย่ำแย่ขนาดนี้?

เขากลายเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว นางจะตั้งครรภ์ยังไง?

นี่หยุนหว่านหนิงทรยศหรือ?

หยุนธิงหลานโกรธจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

นางพยายามยันกลายลุกขึ้นมา สั่งบ่าวใช้ให้ไปตามหมอมาตรวจดูว่า อาการโม่หุยเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง

ไม่นานหมอก็มาถึงแล้ว

หลังจากตรวจอาการของโม่หุยเฟิงแล้ว หมอตกตะลึงจนสีหน้าขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “โอ้พระเจ้า นี่ฝีมือของใครกัน ทำไมถึงโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้?”

“อาการท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยุนธิงหลานกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น โกรธจนใบหน้าเปลี่ยนรูป

หมอกลืนน้ำลายลงคอ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารองหยุน อาการท่านอ๋องไม่ดีเลย”

เขาพูดตอบอย่างระมัดระวังว่า “ขาทั้งคู่ของท่านอ๋อง คงรักษาไม่ได้แล้ว....นอกจากนี้ กระดูกตามร่างกายหักไปหลายชิ้น บาดแผลจากมีดเต็มตัว”

“นี่ นี่เป็นฝีมือใครกัน ลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้”

ได้ยินแบบนี้ ร่างกายหยุนธิงหลานอ่อนแรง แทบล้มกองลงบนพื้น

แม่เฒ่าหลานประคองนางไว้อย่างว่องไว พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารอง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ใครกันลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้?

นอกจากโม่เยว่มัจจุราชคนนั้น ยังจะมีใคร?

หากขาของโม่หุยเฟิงรักษาไม่หายแล้วจริงๆ ก็จะกลายเป็นคนพิการนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิตใช่ไหม?

อย่าว่าแต่จะทำให้นางตั้งครรภ์....

ต่อไปเขากลายเป็นคนไร้ค่าแล้ว ยังจะแย่งชิงบัลลังก์ยังไง?

ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ มีฮ่องเต้องค์ไหนพิการ?

นางทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับโม่หุยเฟิง ต่อไปจะคาดหวังอะไรได้อีก

“ข้ารู้แล้ว”

หยุนธิงหลานพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เจ้าใช้ยาที่ดีที่สุดรักษาท่านอ๋องก็พอ หากสามารถรักษาท่านอ๋องได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม”