อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 441

“ศพ” ของโม่หุยเฟิง

ที่บอกว่าเป็น “ศพ” ของโม่หุยเฟิง เพราะตามร่างกายของเขาล้วนเต็มไปด้วยเลือด หายใจรวยรินศีรษะห้อยลงหมดสติไป ดูก็รู้ว่าไม่รอดแน่

“ท่านอ๋อง”

หยุนธิงหลานร้องเรียกขึ้นมาอย่างตกใจ

นางมองดูสภาพของโม่หุยเฟิงอย่างตกตะลึง แล้วก็หันมากรีดร้องถามว่า “นี่เกิดอะไรขึ้น?”

“พระชายารองหยุน”

บ่าวใช้รีบพูดตอบว่า “บ่าวไปสืบเรื่องของอ๋องหมิงที่โรงเตี๊ยม แล้วถูกคนของอ๋องหมิงจับได้”

“จากนั้น จากนั้นก็พาบ่าวไปรอที่โรงเตี๊ยม รออยู่ตั้งนาน ค่อยเอาท่านอ๋องมาส่งให้บ่าว ใช้ให้บ่าวพาท่านอ๋องกลับมา”

บ่าวใช้พูดพร้อมกับปาดเหงื่อ

ตลอดทาง เขาเป็นคนแบกโม่หุยเฟิงกลับมา

บนใบหน้าตามร่างกายไม่เพียงเหงื่อไหลท่วมตัว ยังถูกเลือดของโม่หุยเฟิงซึมเปื้อนไปหมด

“นี่เป็นฝีมือของอ๋องหมิง?”

หยุนธิงหลานมองดูเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

บ่าวใช้ผงกหัว พร้อมพูดตอบว่า “ใช่ครับ”

“ทำไมถึงทำเช่นนี้?”

หยุนธิงหลานนิ่งอึ้งมองดูโม่หุยเฟิงที่หายใจรวยริน แล้วก็หันไปถามอย่างโกรธเคืองว่า “พระชายาหมิงอยู่ที่โรงเตี๊ยมไหม? สืบดีแล้วหรือยัง?”

“เรียนพระชายารอง พระชายาหมิงก็อยู่ด้วย”

เห็นหยุนธิงหลานถลึงตาโต สายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น....

บ่าวใช้ค่อยๆถอยหลังไป กลัวหยุนธิงหลานจะระบายอารมณ์ใส่เขา

“อะไรนะ?”

หยุนธิงหลานโกรธจนหน้ามืด แทบจะเป็นลมไป

หยุนหว่านหนิงก็อยู่ด้วย์

ในเมื่อนางก็อยู่ด้วย ทำไมไม่ห้ามโม่เยว่?

นางทนมองดูโม่หุยเฟิงถูกโม่เยว่ทรมานจนกลายเป็นแบบนี้หรือ?

หยุนธิงหลานโกรธจัด

ตอนนั้นนางกับหยุนหว่านหนิงตกลงกันว่า นางมาชายแดนกับโม่หุยเฟิง เพื่อเป็นไส้ศึกให้กับหยุนหว่านหนิง คอยจับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของโม่หุยเฟิง มีความเคลื่อนไหวอะไรก็ต้องบอกนาง

ส่วนหยุนหว่านหนิง ช่วยรักษาสุขภาพของนาง ให้นางตั้งครรภ์ไวๆ....

ตอนนี้นางยังไม่ได้ตั้งครรภ์เลย โม่หุยเฟิงกลับถูกทำร้ายจนย่ำแย่ขนาดนี้?

เขากลายเป็นคนที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว นางจะตั้งครรภ์ยังไง?

นี่หยุนหว่านหนิงทรยศหรือ?

หยุนธิงหลานโกรธจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

นางพยายามยันกลายลุกขึ้นมา สั่งบ่าวใช้ให้ไปตามหมอมาตรวจดูว่า อาการโม่หุยเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง

ไม่นานหมอก็มาถึงแล้ว

หลังจากตรวจอาการของโม่หุยเฟิงแล้ว หมอตกตะลึงจนสีหน้าขาวซีด พร้อมพูดขึ้นว่า “โอ้พระเจ้า นี่ฝีมือของใครกัน ทำไมถึงโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้?”

“อาการท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยุนธิงหลานกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น โกรธจนใบหน้าเปลี่ยนรูป

หมอกลืนน้ำลายลงคอ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารองหยุน อาการท่านอ๋องไม่ดีเลย”

เขาพูดตอบอย่างระมัดระวังว่า “ขาทั้งคู่ของท่านอ๋อง คงรักษาไม่ได้แล้ว....นอกจากนี้ กระดูกตามร่างกายหักไปหลายชิ้น บาดแผลจากมีดเต็มตัว”

“นี่ นี่เป็นฝีมือใครกัน ลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้”

ได้ยินแบบนี้ ร่างกายหยุนธิงหลานอ่อนแรง แทบล้มกองลงบนพื้น

แม่เฒ่าหลานประคองนางไว้อย่างว่องไว พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารอง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ใครกันลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้?

นอกจากโม่เยว่มัจจุราชคนนั้น ยังจะมีใคร?

หากขาของโม่หุยเฟิงรักษาไม่หายแล้วจริงๆ ก็จะกลายเป็นคนพิการนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิตใช่ไหม?

อย่าว่าแต่จะทำให้นางตั้งครรภ์....

ต่อไปเขากลายเป็นคนไร้ค่าแล้ว ยังจะแย่งชิงบัลลังก์ยังไง?

ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ มีฮ่องเต้องค์ไหนพิการ?

นางทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับโม่หุยเฟิง ต่อไปจะคาดหวังอะไรได้อีก

“ข้ารู้แล้ว”

หยุนธิงหลานพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “เจ้าใช้ยาที่ดีที่สุดรักษาท่านอ๋องก็พอ หากสามารถรักษาท่านอ๋องได้ ข้าจะให้รางวัลอย่างงาม”

นางหันไปพูดกับแม่เฒ่าหลานว่า “รีบไปเตรียมตัว ข้าจะไปเมืองเซียง”

แม่เฒ่าหลานจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า นางกำลังจะไปหาอ๋องหมิงกับพระชายาหมิง?

“พระชายารอง ไม่ไปจะดีกว่าไหม?”

แม่เฒ่าหลานเป็นห่วงอย่างมาก จึงพูดขึ้นว่า “นี่ก็จะค่ำมืดแล้ว"

“อีกอย่าง ไม่รู้ว่าท่านอ๋องไปทำอะไรให้อ๋องหมิงโกรธโมโห หากท่านไป ยิ่งทำให้อ๋องหมิงไม่พอใจ.....”

นางพูดแล้วก็หยุด ขมวดคิ้วมองดูหยุนธิงหลาน

“ข้าจะไปหาพระชายาหมิง พี่สาวคนดีของข้า”

คำพูดประโยคนี้ พูดเล็ดลอดออกมาจากไรฟันหยุนธิงหลาน

นางจะไปถามหยุนหว่านหนิง ทำไมจะต้องพูดกลับคำ

ด้วยความมุ่งมั่นของนาง แม่เฒ่าหลานก็ห้ามไม่ไหว จึงจำต้องตามนางไปยังโรงเตี๊ยมเมืองเซียงเพื่อไปหาหยุนหว่านหนิง

เวลานี้ ค่ำคืนมืดมิดไปทั่วทั้งเมือง

เมืองเซียงไม่คึกคักเหมือนอย่างเมืองหลวง

หลังจากมืดลง ทุกอย่างก็เงียบสงัด มีคนเดินเท้าเดินบนถนนเป็นครั้งคราวเท่านั้น ท้องถนนโล่งเปลี่ยว พ่อค้าไม่น้อยกำลังจะปิดร้านเพื่อกลับบ้านไปพักผ่อน

หน้าประตูโรงเตี๊ยม

เถ้าแก่เห็นเป็นหยุนธิงหลาน......

ก็พูดห้ามไว้

วันนี้เขามองดูอยู่ไกลๆ เห็นโม่เยว่ลงมือทำร้ายโม่หุยเฟิง

ถึงจะหลบไปแล้วแต่แรก แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของโม่หุยเฟิง คงได้ยินไปทั่วทั้งในและนอกโรงเตี๊ยม

ทั้งสองล้วนเป็นท่านอ๋อง

แต่คนหนึ่งเป็นอ๋องหมิง มีอำนาจอยู่ในมือ ฮ่องเต้ให้ความสำคัญ พ่อของพระนัดดาองค์โต

อีกคนเป็นเพียงแค่ท่านอ๋องสามคนที่ถูกปลดตำแหน่ง ถูกไล่ออกจากเมืองหลวง ให้มาอยู่เฝ้าเขาซีเซียง

ทั้งสองนี้ เทียบกันได้ด้วยหรือ?

“เจ้าหลบไป”

เวลานี้หยุนธิงหลานกำลังโกรธจัด เห็นเถ้าแก่ก็กล้ามาขวางนาง ก็รีบตะคอกพูดขึ้นว่า “หากเจ้ายังไม่ไสหัวไป ข้าจะสั่งคนถล่มโรงเตี๊ยมของเจ้า”

เดิมนางยังกลัวว่าคนของโม่เยว่จะเฝ้าอยู่ที่โรงเตี๊ยม นางเข้าใกล้ไม่ได้

แต่เมื่อเดินเข้ามาดูใกล้ๆ มีเพียงเถ้าแก่ที่กำลังจะปิดประตู นางจึงค่อยวางใจ

“พระชายารองหยุน ข้าน้อยพูดไปเพราะหวังดี วันนี้อ๋องหมิงกับพระชายาหมิงต่างกำลังโกรธโมโห แม้แต่ท่านอ๋องสามยังหนีไม่พ้น ท่านกลับไปเถอะ”

เถ้าแก่เป็นคนจริงใจคนหนึ่ง

การพูดความจริงมักจะไม่มีใครอยากฟัง

หยุนธิงหลานได้ยินแบบนี้ ก็พูดขึ้นอย่างโกรธจัดว่า “นี่เจ้ากำลังลบหลู่ข้าหรือ?”

เถ้าแก่พูดอย่างมีความหมายแฝงแบบนี้ กำลังด่านางไม่ใช่หรือ เจ้าถือว่าเจ้าเป็นใคร?

“พระชายารองหยุน ข้าน้อยหวังดี รีบกลับไปเถอะ หากรบกวนอ๋องหมิงกับพระชายาหมิง กลัวว่าท่านจะเดือดร้อน”

เถ้าแก่แสดงสีหน้าลำบากใจ

“เจ้าไสหัวไป”

ตอนนี้หยุนธิงหลานกำลังโกรธจัด ฟังคำพูดหวังดีของเถ้าแก่ได้ที่ไหนอีก?

นางคิดแต่จะไปถามหยุนหว่านหนิงให้ได้ ความรอบคอบอะไรถูกลืมไปหมด

ในระหว่างที่เถียงกันอยู่ หรูอวี้ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังนางเหมือนอย่างผี พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารองหยุน เห็นสภาพของท่านอ๋องสามแล้ว อยากเป็นผัวเมียกลมเกลียวกัน เป็นเหมือนอย่างท่านอ๋องสามหรือ?”

“หากเป็นเช่นนี้ ข้าสนองเจ้าได้”

จู่ๆเขาก็ปรากฏตัว หยุนธิงหลานตกใจจนตัวสั่น

หันไปเห็นเป็นหรูอวี้ นางหัวใจเต้นรุนแรง ร่างกายเย็นวาบไปด้วยเหงื่อ

“ข้า ข้ามาให้พี่สาว”

นางกัดฟันพูดขึ้นว่า “หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า พระชายาของพวกเจ้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

เอาหยุนหว่านหนิงมาอ้าง?

หรูอวี้พูดขึ้นว่า “พระชายารองหยุนยังไม่รู้สถานะของตนเองใช่ไหม? ดึกดื่นค่ำคืนมาก่อกวนที่นี่ รบกวนท่านอ๋องพระชายากับคุณชายน้อยพักผ่อน ยังกล้าเอาพระชายามาอ้าง”

“ไม่ดูก่อนว่า เจ้าคู่ควรไหม?”

หยุนธิงหลานกับหยุนหว่านหนิง เคยสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่?

ในสายตาหรูอวี้ หยุนธิงหลานก็คือตัวตลก

ถูกเขาเยาะเย้ยอย่างไม่ไว้หน้า หยุนธิงหลานอับอายจนทำตัวไม่ถูก

และในเวลานี้ เสียงเกียจคร้านเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ทะเลาะอะไรกัน?”

หรูอวี้หัวเราะขึ้นมา พร้อมหันไปพูดเสียดสีหยุนธิงหลานว่า “พระชายารองหยุน เจ้า ตาย แน่”