อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 442

ร่างกายหยุนธิงหลานแข็งทื่อ

หลังจากหรูอวี้พูดเหน็บแนม ก็แสร้งทำเป็นเมินเฉย เอามือไขว้หลังแล้วถอยหลังไปหลายก้าว

หยุนหว่านหนิงเดินลงบันไดมาทีละก้าว

เถ้าแก่เห็นแบบนี้ ก็รีบหลบไปก่อนปล่อยภัยกว่า

นี่เป็นครั้งแรกที่แม่เฒ่าหลานเห็นพระชายาหมิง

ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว พระชายาหมิงเป็นคนจิตใจโหดร้าย ไม่เมตตาปรานี แน่นอน ข่าวลือพวกนี้ล้วนเป็นเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเรื่องที่คุณหนูจวนกั๋วกงทำทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งงานกับอ๋องหมิงเป็นที่รู้กันไปทั่ว

พวกแม่เฒ่าหลานที่เป็นสตรีภาพพวกนี้ ชอบนินทาพูดจาไร้สาร

ดังนั้นหลายปีมานี้ ยังคงพูดถึงเรื่องกันอยู่อย่างสนุกปาก

ไม่รู้ว่าพระชายาหมิงตรงหน้าคนนี้ ไม่ใช่พระชายาหมิงเมื่อห้าปีก่อนแล้ว

เห็นนางค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ ร่างกายเต็มไปด้วยพลังน่าเกรงขาม....

แม่เฒ่าหลานก็อดไม่ได้ที่จะขาอ่อน

นางดูเป็นคนอันธพาลไม่มีเหตุผลตรงไหน เห็นได้ชัดว่าเป็นนางมารเพียงแค่มองก็สามารถทำให้คนตายได้

“หยุนธิงหลาน เจ้ามาหาข้าดึกดื่นค่ำคืน เพื่อก่อความวุ่นวายหรือ?”

หยุนหว่านหนิงเดินไปใกล้ สายตาที่มองดูหยุนธิงหลานนั้นเยือกเย็นไร้ความปรานี

หยุนธิงหลานตกตะลึง

นางไม่รู้ว่าโม่หุยเฟิงทำอะไรหยวนเป่า ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้หยุนหว่านหนิง ถึงมีท่าทีเย็นชากับนางขนาดนี้

“พี่สาว”

หยุนธิงหลานลองใช้ความญาติ

นางพยายามฝืนยิ้ม เดินไปจับใช้แขนเสื้อของหยุนหว่านหนิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ยินว่าพี่สาวกับพี่เขยอ๋องหมิงมายังเมืองเซียง ทำไมถึงไม่ส่งคนไปบอกข้า ข้าจะได้เตรียมการต้อนรับพี่สาวกับพี่เขย”

เวลานี้กลับรู้จักเรียกว่าพี่สาว พี่เขย

คิดถึงตอนนั้น หยุนธิงหลานยังไม่ได้แต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องสาม พูดอย่างหน้าไม่อายว่า ต่อไปหยุนหว่านหนิงต้องเรียกนางว่าพี่สะใภ้

“ไม่จำเป็น”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเย้ย พร้อมหลบมือของนาง

ไม่ไว้หน้านางถึงขนาดนี้......

ไฟแห่งความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจหยุนธิงหลาน ค่อยๆปะทุขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาว ที่ข้ามาหาดึกขนาดนี้ เพราะมีเรื่องอยากถามพี่สาว”

“เจ้าจะถามเรื่องโม่หุยเฟิงใช่ไหม”

หยุนหว่านหนิงมองดูนาง

หยุนธิงหลานกัดฟัน พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจว่า “ใช่ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องไปล่วงเกินอะไรอ๋องหมิง ถึงได้ทุกข์ทรมานจนกลายเป็นสภาพเช่นนั้น?”

พูดพร้อมกับ สติสัมปชัญญะที่มีเหลืออยู่น้อยนิดหลุดลอยไปหมด

“ไม่ว่ายังไง ท่านอ๋องก็เป็นพี่ชายของอ๋องหมิง”

สีหน้าของนางค่อยๆกลายเปลี่ยนเป็นย่ำแย่ น้ำเสียงก็ค่อนข้างแดกดัน พร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ตอนนี้ท่านอ๋องจะถูกฮ่องเต้เนรเทศมาอยู่ห่างไกล”

“แต่ยังไงก็ยังเป็นท่านอ๋องสาม เป็นโอรสของฮ่องเต้กลับฮองเฮา”

หยุนธิงหลานกัดฟันพูด

มือทั้งคู่ของนางกำหมัดแน่น อดกลั้นไว้ที่จะไม่ลงมือทำร้ายหยุนหว่านหนิง พร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋องหมิง ทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใครแบบนี้ ไม่กลัวว่าฮ่องเต้กลับฮองเฮาจะรู้เรื่อง แล้วลงโทษอ๋องหมิงหรือ?”

เสียดาย นางอดกลั้นไว้ไม่ลงมือทำร้าย.....

แต่ก็เพราะไม่กล้าลงมือทำร้ายจริงๆ

ส่วนหยุนหว่านหนิง กลับไม่สนใจอะไร

นางยกมือฟาดตบลงบนใบหน้าของหยุนธิงหลาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำตามอำเภอใจอย่างไม่เกรงกลัวใคร? เจ้ายังมีหน้ามาพูดต่อหน้าข้า?”

นางฟาดตบลง อย่างไม่ออมแรงมือเลยสักนิด

หยุนธิงหลานถูกตบจนหน้าหัน เซไปจนเกือบจะล้มชนขอบประตู

“พระชายารอง”

แม่เฒ่าหลานร้องขึ้นมายังตกใจ รีบประคองนางไว้ แล้วหันไปมองหยุนหว่านหนิงอย่างหวาดกลัว

พระชายาหมิงคนนี้ เป็นคนอันธพาลไม่มีเหตุผลจริงๆ

หยุนธิงหลานเอามือกุมหน้า หันไปมองหยุนหว่านหนิงอย่างไม่อยากเชื่อ

ช่วงที่นางอยู่ที่เขาซีเซียง นอกจากโม่หุยเฟิง ก็ไม่เคยเกรงกลัวใคร

หยุนหว่านหนิงตบนาง ไม่เพียงตบจนนางเจ็บไปทั้งหน้า ยังเป็นการทำลายความทรนงของนาง ศักดิ์ศรีความภูมิใจของนาง

“หยุนหว่านหนิง”

นางไม่สนใจมารยาทกาลเทศะ ไม่สนใจความเป็นพี่น้อง ได้สติกลับมาก็คิดจะตบกลับไป ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หยุนหว่านหนิง ก็ถูกหรูอวี้ใช้เท้าเตะลอยออกไป