อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 443

สบกับสายตาโกรธโมโหของหยุนหว่านหนิง หยุนธิงหลานอ้าปากค้าง กลับไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

นางอยู่ในใจหยุนหว่านหนิง ความน่าเชื่อถือมีเท่ากับศูนย์

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหยวนเป่า......

คราวนี้หยุนหว่านหนิงไม่ได้ลงมือฆ่านางทันที ถือว่ามีเมตตาอย่างมากแล้ว

“พี่สาว ข้าไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ”

นางมองดูหยุนหว่านหนิงอย่างตื่นเต้น

หยุนหว่านหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยับยั้งความโกรธภายในใจไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดูอีกครั้ง สายตาก็สงบลงไม่น้อยแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนธิงหลาน”

“ข้าให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียว รีบหายสาบสูญไปต่อหน้าข้าเดี๋ยวนี้”

ในขณะที่ดวงตาของนางสงบลง ความเยือกเย็นก็มาปกคลุม พร้อมพูดขึ้นว่า “ช้าไปหนึ่งก้าว ข้าจะสับร่างของเจ้าเป็นพันหมื่นชิ้น”

นางพูดออกมาทีละคำ รัศมีความอาฆาตแผ่กระจายอย่างเงียบงัน

หยุนธิงหลานขนลุกไปหมด

รู้สึกเหมือนมีลูกศรแหลมคมนับไม่ถ้วน ยิ่งมาจากทั่วทิศ แทงถูกนางอย่างรุนแรง

นางขาอ่อน กลับไม่กล้าพูดอะไรอีก

ภายใต้สายตาน่ากลัวของหยุนหว่านหนิง นางคืบคลานวิ่งหนีไป

แม่เฒ่าหลานรีบถวายทำความเคารพหยุนหว่านหนิง ราวกับไฟลุกไหม้สะโพก รีบวิ่งไล่ตามหยุนธิงหลานไป

“พระชายา ท่านจะปล่อยนางไปแบบนี้หรือ?”

หรูอวี้เอามือกอดอกยืนอยู่ด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยเห็นว่า พระชายารองหยุนพูดโกหก นางติดตามอยู่ข้างกายท่านอ๋องสาม จะไม่รู้แผนของท่านอ๋องสามได้อย่างไร?”

หยุนหว่านหนิงเงยขึ้นมามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “นางไม่รู้เรื่อง”

นางเชื่อคำพูดของหยุนธิงหลาน

คนใกล้ตายจะพูดความจริงจากใจจริง

ปกติหยุนธิงหลานชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า เมื่อกี้สำหรับนาง เป็นช่วงเวลาแห่ง “ความตาย"

หากนางกล้าที่จะโกหกในเวลาแบบนั้น นางก็จะไม่ใช่หยุนธิงหลานแล้ว

นางมีความใจแข็งขนาดนั้น ยังจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้?

“ท่านเชื่อคำพูดของนางหรือ?”

หรูอวี้ขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนี้พูดโกหกทั้งนั้น ไม่ควรที่จะปล่อยนางกลับไป ไม่แน่นี่อาจเป็นการปล่อยเสือเข้าป่า.....”

“ปล่อยเสือเข้าป่า?”

ได้ยินคำนี้ หยุนหว่านหนิงดีใจ

นางเงยหน้าหันไปมอง จนเงาร่างหยุนธิงหลานหายลับตาไป ค่อยหันกลับมา

“นางจะเป็นเสืออะไร? อย่างมากก็แค่ด้วงปีกแข็งตัวหนึ่ง”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้น

หยุนธิงหลานเป้นด้วงปีกแข็ง โม่หุยเฟิงเป็นก้อนขี้

พวกเขาสองคน ฟ้าดินสร้างมาคู่กันจริงๆ

หรูอวี้เกาหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา อะไรคือด้วงปีกแข็ง?”

หยุนหว่านหนิงหยุดฝีเท้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เคยได้ยินไหมว่า ตัวอะไรที่คืบคลานบนกองขี้?”

หรูอวี้ขมวดคิ้ว ส่ายหัวอย่างตรงไปตรงมา

แต่ละชื่อฟังดูแล้วแปลกกว่ากันอย่างมาก ด้วงปีกแข็งอะไร ตัวอะไรคืบคลานบนกองขี้....เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย พระชายาตนเองฟังชื่อแปลกประหลาดพวกนี้มาจากไหน?

“ช่างเถอะ เจ้าไม่มีความรู้ในสิ่งที่ข้าพูดถึงหรอก”

หยุนหว่านหนิงพูดพึมพำพร้อมเดินขึ้นไปชั้นบน

หรูอวี้ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้สติอยู่นานสักพัก

เมื่อกี้ เขาโดนพระชายาดูถูกหรือ?

พูดว่าเขาไม่มีความรู้?

“พระชายา ข้าน้อยไปมาทั่วทั้งสี่แคว้น เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดว่าไม่มีความรู้”

หรูอวี้หน้าบูดพร้อมเดินตามเข้าไป

“หากเจ้ามีความรู้ ยังไม่รู้จักด้วงปีกแข็ง แมลงกองขี้?”

หยุนหว่านหนิงหันมามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นข้าถามเจ้าอีก หากเจ้าล้วนสามารถตอบได้ ข้าก็จะเอาคำพูดเมื่อกี้กลับคืนมา”

“คำพูดที่พูดออกไปก็น้ำที่ราดออกไป เอากลับคืนมาได้ด้วยหรอ?”

หรูอวี้เบ้ปาก

แต่เมื่อเผชิญกับสายตาฉายแววอันตรายของพระชายา.....

เขารีบหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาเชิญถาม”

“เจ้ารู้จักไหมว่าแมลงผายลมคืออะไร? หนอนผีเสื้อต่างดาวคืออะไรไหม?”