อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 103

นี่มันดึกมากแล้วนะ

เดิมโม่เฟยเฟยอยากที่จะลุกขึ้นมา ไปยังจวนอ๋องหมิงด้วย หลายปีมานี้ นางไม่เคยเห็นเสด็จแม่ของตนร้อนใจกับเรื่องอะไรถึงขนาดนี้

นางอยากเห็นลักษณะท่าทีร้อนใจของเสด็จแม่

แต่เมื่อคิดได้ว่าเวลานี้ประตูวังปิดแล้ว เสด็จแม่คงออกไปไม่ได้ ไม่นานก็น่าจะกลับมา

และแล้วโม่เฟยเฟยก็นอนคดอยู่บนเตียงไม่ลุกขึ้นมา

แต่สิ่งที่ทำให้นางแปลกใจก็คือ.....

ประตูวังถูกปิดแล้ว เต๋อเฟยออกมาอย่างเร่งรีบ และก็สวมเสื้อผ้าค่อนข้างบาง

นางวิ่งมาถึงประตูวัง ด้านหลังก็มีเหงื่อซึมออกมาแล้ว

เห็นประตูวังถูกปิดลงแล้ว เต๋อเฟยรีบสั่งคนไปหากุญแจมาเปิดประตู

รออยู่สักพัก เหงื่อด้านหลังก็เย็นลงแล้ว ยืนอยู่ตรงหน้าประตูอย่างสั่นเทา

ร่างกายเต๋อเฟยไม่เหมือนตอนที่อายุยังสาวแล้ว เมื่อออกเหงื่อแล้วก็ถูกลมพัด เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว จึงรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงกระดูกทันที และก็ค่อนข้างมึนเวียนหัว

แต่นางอดกลั้นไว้ เพิกเฉยต่อความรู้สึกไม่สบายในตอนนี้ก่อน

ขอเพียงได้เจอหลานชาย.....

หากเป็นตามที่โม่เฟยเฟยพูด เด็กคนนั้นจะต้องเป็นหลานชายของนางไม่ผิดแน่

ดังนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรแล้ว

โดยปกติ การออกจากวังในยามค่ำคืนจะต้องได้รับอนุญาตจากโม่จงหรานกับฮองเฮาจ้าว แต่ตอนนี้เต๋อเฟยไม่สนใจอะไรแล้ว ถลึงตาสั่งให้เปิดประตู

เต๋อเฟยมาถึงจวนอ๋องหมิงอย่างรวดเร็ว

เวลาใกล้เที่ยงคืนแล้ว จวนอ๋องหมิงเงียบสงัด

เคาะประตูอยู่ตั้งนาน คนใช้ที่เฝ้าประตูค่อยตกใจตื่นขึ้นมารีบเปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเป็นเต๋อเฟย......

เขายังคิดว่าตนเองมองผิดไป รีบนวดสายตาตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง? ท่านมาได้อย่างไร? ข้าน้อยยังคิดว่าท่านอ๋องกลับมา”

“เยว่เอ๋อร์ยังไม่กลับมา?”

เต๋อเฟยเดินเข้าไป

“ยังเลยขอรับ ท่านอ๋องไปที่ค่ายเสินจี บอกว่าคืนนี้มีงานสำคัญ”

บ่าวใช้ปิดประตู กำลังจะถามว่าส่งคนไปบอกพระชายาไหม ว่าเต๋อเฟยมา.....เมื่อหันมามอง เต๋อเฟยก็หายลับไปแล้ว

เต๋อเฟยไปยังเรือนชิงหยิ่งเป็นอันดับแรก

ปกติจะสนใจโม่เยว่ที่สุด คืนนี้กลับทนไม่ไหว อยากที่จะเห็นเด็กที่หน้าตาเหมือนโม่เยว่คนนั้น

เวลานี้ เรือนชิงหยิ่งดับไฟไปนานแล้ว

เซี่ยอี่วกับหลี่หมัวมัวที่อยู่ด้านหลังเต๋อเฟย รีบเดินไปเคาะประตู

เคาะอยู่ตั้งนาน หรูเยียนค่อยมาเปิดประตู

หลังจากเห็นว่าคนที่มาคือเต๋อเฟย นางตกตะลึงแล้วก็รีบพูดขึ้นมาอย่างเป็นปกติว่า “เหนียงเหนียง ค่ำขนาดนี้แล้ว ท่านมาได้อย่างไร?”

นางเชิญเต๋อเฟยเข้ามา

“หยุนหว่านหนิงล่ะ?”

เต๋อเฟยถามขึ้นอย่างร้อนใจ

“พระชายานอนพักผ่อนแล้ว”

หรูเยียนเพิ่งพูดตอบ ก็เห็นไฟในห้องหยุนหว่านหนิงสว่างขึ้น

นางที่ค่อนข้างแหบของนางดังมาจากในห้องว่า “หรูเยียน ใครหรือ?”

“พระชายา เต๋อเฟยเหนียงเหนียงเสด็จ”

ในห้องเงียบไปสักพัก ไม่นานหยุนหว่านหนิงก็สวมเสื้อคลุมเดินออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ค่ำขนาดนี้แล้วท่านมาทำอะไรที่จวนอ๋องหมิง? มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่า?”

“ลูกล่ะ?”

เต๋อเฟยไม่สนใจนาง

ไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ เพียงเห็นนางออกมา ก็เดินเข้าไปในห้องคนเดียว

“เด็ก? เด็กอะไร?”

ยุนหว่านหนิงทำเป็นไม่รู้

“หยุนหว่านหนิง เจ้ายังคิดจะปิดปังข้าไปอีกนานแค่ไหน?”

เต๋อเฟยหันกลับมา จ้องมองนางอย่างดุดัน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าขอเตือนเจ้า เด็กคนนั้นเป็นสายเลือดราชวงศ์ เป็นหลานแท้ๆของข้า”

“เจ้ารีบให้ข้าได้เห็น”

หยุนหว่านหนิงดีใจ กลับพูดขึ้นด้วยสีหน้าค่อนข้างลำบากใจว่า “เสด็จแม่ ท่านกำลังพูดอะไร?”