อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 108

“เหนียงเหนียง พระชายา”

หลี่หมัวมัวถือใบสั่งยาเดินเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยไปโรงหมอหลวง แต่พวกหมอหลวงไม่จัดยาให้ข้าน้อย"

“เพราะอะไร?”

เต๋อเฟยขมวดคิ้ว

หลี่หมัวมัวเป็นคนข้างกายนาง ปกติใช้นางไปทำอะไร พวกคนในวังต่างก็รู้ว่าเป็นตัวแทนของนาง ดังนั้นจะไม่มีใครกล้าล่วงเกินหลี่หมัวมัว

วันนี้คนของโรงหมอหลวง กลับกล้าเหิมเกริมขนาดนี้?

“พวกหมอหลวงบอกว่ายาสมุนไพรพวกนี้ขาดของ ตอนนี้จึงไม่มีให้ แต่ข้าน้อยเห็นแล้ว ในลิ้นชักไม่ได้ว่างเปล่า”

ดังนั้นนางจึงโกรธโมโหขนาดนี้

“แบบนี้แสดงว่า คนของโรงหมอหลวงไม่จัดยาให้”

ถึงหยุนหว่านหนิงจะถาม แต่น้ำเสียงนั้นมั่นใจ

หลี่หมัวมัวพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยไม่รู้จะทำยังไง จึงจำต้องกลับมามือเปล่า พระชายา ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”

เต๋อเฟยรู้แล้ว เมื่อกี้หมอหลวงหลิวที่มาตรวจให้กับนาง เพิ่งเดินออกไปก็ถูกคนของฮองเฮาจ้าวพาไปตำหนักคุนหนิง……

“ไม่เอายาพวกนี้ได้ไหม?”

นางหันไปมองหยุนหว่านหนิง

เรื่องมากในวังหลังมีแต่จะเป็นภัยต่อตน

ปกติเพื่อความปลอดภัยของตนเอง ไม่ส่งผลกระทบต่อโม่เยว่กับโม่เฟยเฟย การรับมือกับฮองเฮาจ้าว เต๋อเฟยอดทนและก็หลีกเลี่ยงมาตลอด หากทนไม่ไหวแล้วค่อยว่ากัน

สำหรับนาง เป็นเพียงแค่ยาไม่กี่ชนิดเท่านั้นเอง

“จะต้องเอามาให้ได้”

หยุนหว่านหนิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีเคร่งขรึมว่า “ยาที่หมอหลวงหลิวให้เสด็จแม่พวกนี้ ถึงจะเป็นยาลดความร้อน แต่ยาลดความเย็นนั้นไม่ถูกต้อง”

“ยาพวกนี้ผสมรวมกัน จะยิ่งทำให้เป็นร้อนใน”

เต๋อเฟยยิ่งขมวดคิ้วแน่น

เมื่อกี้ตอนที่หยุนหว่านหนิงเข้ามา นางดื่มยาไปแล้ว

แต่เหงือกก็เจ็บปวดทรมานอย่างมาก ใบหน้าก็เหมือนยิ่งบวมขึ้น ความหงุดหงิดในใจเพิ่มขึ้นไม่ลดลง อยากที่จะทุบทำลายทุกอย่างในตำหนักหย่งโซ่ว เพื่อระบายความโกรธ

เดิมคิดว่าเห็นหยุนหว่านหนิง นางจึงโกรธโมโห

แต่เมื่อฟังนางพูดแบบนี้แล้วถึงรู้ว่า อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา?

“ทำไมหมอหลวงหลิวจะต้องทำเช่นนี้?”

เต๋อเฟยพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เขาทำงานอยู่โรงหมอหลวงมานานหลายปี กระทำผิดกับเรื่องเล็กแค่นี้ได้ยังไง?”

“ไม่ใช่การกระทำผิด แต่เป็นการตั้งใจทำ”

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างลึกซึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้นก็คงไม่จัดยาให้กับหลี่หมัวมัว คงเพราะรู้แล้วว่า ข้าดูยาพวกนั้นแล้ว จึงตั้งใจไม่ให้"

เมื่อได้ยินแบบนี้ เต๋อเฟยก็ยิ่งโกรธจนปวดหัว

นางเลวร้ายแค่ไหน ก็เป็นถึงเต๋อเฟย

โรงหมอหลวงกล้าสร้างความลำบากใจให้นางเปิดเผยเช่นนี้?

“ข้าอยากจุดไฟ เผาโรงหมอหลวงเสีย”

เต๋อเฟยตบบนเตียงอย่างแรง

เห็นทีแม่ยายของนางคนนี้เป็นคนไม่เลวคนหนึ่ง....แต่สายตาไม่ค่อยดี

แต่นี้ก็โทษเต๋อเฟยไม่ได้ หลายเดือนที่ได้อยู่ด้วยกัน หยุนหว่านหนิงรู้ว่าแม่สามีของนางคนนี้เป็นคนตรง ไม่แปลกที่ดูไม่ออก ด้านความตอแหลของฉินซื่อเสวีย

“หากท่านจุดไฟเผาโรงหมอหลวง ก็เท่ากับเป็นการให้โอกาสฮองเฮาจุดไฟเผาตำหนักหย่งโซ่ว”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “ตอนนี้เสด็จแม่กำลังโกรธ เดิมก็เป็นร้อนใน อย่าโมโหอีกจะดีกว่า”

เดี๋ยวจะกระทำเรื่องอะไรที่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้

ได้ยินแบบนี้ เต๋อเฟยรู้ดีว่านางพูดมีเหตุผล จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับไฟแห่งความโกรธไว้ แล้วพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าว่า ตอนนี้ควรทำยังไง? ข้าจะปล่อยให้คนของโรงหมอหลวง มาวางอำนาจถึงหัวข้าหรือ?”

“พวกเขามีคนคอยหนุนอยู่เบื้องหลัง แทนที่พูดว่าคนของโรงหมอหลวง มาวางอำนาจถึงหัวเสด็จแม่....”

“ให้พูดว่าเป็นฮองเฮาดีกว่าไหม?”

คิดไม่ถึงว่า คนโง่อย่างหยุนหว่านหนิง รู้ถึงขนาดนี้ด้วย รู้ว่าฮองเฮาจ้าวสั่งคนของโรงหมอหลวง ให้ตั้งใจสร้างความลำบากใจให้นาง

เต๋อเฟยมองดูนางอย่างคาดไม่ถึง

นังเด็กคนนี้ ตอนนี้ทำให้นางเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่

“งั้นเจ้าคิดว่าควรทำยังไง?”

เต๋อเฟยถามขึ้นมา

ที่จริงยาพวกนี้ ไม่ต้องไปเอาที่โรงหมอหลวงก็ได้

จวนอ๋องหมิงมียาพวกนี้ไว้ตลอดอยู่แล้ว ร้านขายยาทั่วไปก็หาซื้อได้

ยิ่งไปกว่านั้นหยุนหว่านหนิงมีช่องว่างที่สามารถทำได้ทุกอย่างอยู่ในมือ สิ่งของอะไรจะหามาไม่ได้