อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 107

เต๋อเฟยเดาไม่ถูก หยุนหว่านหนิงหมายความว่ายังไงกันแน่ ดังนั้นจึงไม่พูดอะไรไปเรื่อย

เพียงเห็นแววตาฮองเฮาจ้าวหม่นลง แต่ไม่ช้าก็เผยรอยยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “มีคำพูดนี้ของพระชายาหมิง ข้าก็วางใจแล้ว เจ้าดูแลเต๋อเฟยให้ดีนะ”

นางมองดูหยุนหว่านหนิงอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง

“ในเมื่อจะปรนนิบัติดูแล ก็จะเหลวไหลไม่ได้ ต้องให้เต๋อเฟยหายเร็ว”

พูดเสร็จ ฮองเฮาจ้าวก็ลุกขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เต๋อเฟยพักรักษาตัวให้ดี พรุ่งนี้ข้าค่อยมาเยี่ยมเจ้า”

ฮองเฮาจ้าวกลับไปแล้ว

นางเพิ่งกลับไป เต๋อเฟยก็คว้าเอาหมอนข้างมือโยนออกไป พร้อมพูดขึ้นว่า “ไร้เหตุผลสิ้นดี”

หากหยุนหว่านหนิงหลบไม่ทัน หมอนก็คงโยนถูกหน้าของนางแล้ว

เต๋อเฟยโกรธจนสีหน้าขาวซีด ฟุบอยู่บนเตียงพร้อมพูดขึ้นอย่างหายใจแรงว่า “หลายปีมานี้ ข้าอดทนหลีกเลี่ยงมาตลอด นางกลับเห็นว่าข้าอ่อนแอ น่ารังแก”

“กล้ามายั่วยุให้ข้าไปแย่งชิงกับจิ้งกุ้ยเหริน”

ใครไม่รู้บ้าง โม่จงหรานไม่ชอบให้สนมวังหลังแย่งชิงกันที่สุด?

นางเป็นถึงเต๋อเฟย กลับไปแย่งชิงกับกุ้ยเฟยคนหนึ่ง คู่ควรตรงไหน?

“หากข้าเป็นคนขี้อิจฉา หลายปีมานี้จะอยู่อย่างสงบข้างกายฮ่องเต้ได้อย่างไร?”

ถึงนางจะเป็นคนตรง แต่ก็ใช่ว่าไม่มีหัวคิด

รู้ว่าโม่จงหรานเป็นกษัตริย์ เป็นของนางคนเดียวไม่ได้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ต่อให้โม่จงหรานโปรดสนมคนอื่น เต๋อเฟยก็ปรับเปลี่ยนสภาพจิตใจของตนที่เกลียดเแค้น ให้กลายเป็นสงบจิตใจ จนตอนนี้เห็นเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว

เพราะนางรู้จักหักห้ามตนเอง จึงที่คนโปรดของโม่จงหรานมานานหลายปี

“เหนียงเหนียงอย่าโมโห”

เห็นเต๋อเฟยโกรธโมโหจนไอ หลี่หมัวมัวรีบมาลูบหลังให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีนิสัยยังไง หลายปีมานี้เหนียงเหนียงรู้ดีที่สุด”

“ในเมื่อรู้ดีว่าฮองเฮาตั้งใจยั่วยุ อยากทำให้เหนียงเหนียงโกรธ....”

“ตอนนี้เหนียงเหนียงกำลังป่วยหนัก จึงไม่ควรโกรธโมโหเพราะเรื่องนี้”

หยุนหว่านหนิงก็ค่อนข้างแปลกใจ

ปกติเห็นเต๋อเฟยเป็นคนวู่วาม ยังคิดว่านางเป็นคนโมโหร้าย กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีความคิดแบบนี้?

“เจ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นทำไม?”

เห็นนางยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง เต๋อเฟยก็พูดขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ยังไม่รีบตรวจมาดูอาการให้ข้า ข้าโกรธโมโหจนส่งผลกระทบต่อร่างกายหรือเปล่า?”

พูดเสร็จ นางก็ยื่นมือออกมาอย่างโมโห ขมวดคิ้วกวาดสายตามองดูหยุนหว่านหนิงแวบหนึ่ง

ในเมื่อนางรับปากจะอยู่ดูแลรักษา.....

หลี่หมัวมัวพูดถูก ร่างกายสำคัญที่สุด

ขอเพียงร่างกายดีขึ้นมา ต่อไปจะได้รับมือกับฮองเฮาจ้าวต่อ

หยุนหว่านหนิงค่อยได้สติกลับมา รีบตรวจชีพจรให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ไม่ต้องเป็นห่วง สภาพจิตที่แย่จึงนำไปสู่ความเจ็บปวดทางร่างกาย ดังนั้นจึงทำให้ล้มป่วย"

“หลี่หมัวมัว เอาใบสั่งยาที่โรงหมอหลวงเขียนให้เสด็จแม่มาให้ข้าดูที”

ในเมื่อพูดว่าจะดูแลรักษาเต๋อเฟย นางก็ต้องตั้งใจถึงจะถูก

หลี่หมัวมัวมองดูเต๋อเฟยแวบหนึ่ง แล้วก็ไปเอามา

“เจ้าจะไม่ทำร้ายข้าใช่ไหม?”

เต๋อเฟยมองดูหยุนหว่านหนิงอย่างหวาดระแวง พร้อมพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้ที่ข้าล้มป่วย ก็เป็นเพราะเจ้า ดังนั้นเจ้าจึงควรดูแลข้า"

“เสด็จแม่วางใจ เรื่องนี้ลูกสะใภ้จะรับผิดชอบเอง”

หยุนหว่านหนิงพูดตอบด้วยเสียเบา

นางว่าง่ายขนาดนี้?

เต๋อเฟยมองดูนางอย่างสงสัย มักรู้สึกว่านางคิดจะทำอะไรบางอย่าง ในใจคิดอะไรไม่ซื่อ.....

“ดีที่สุดเจ้าอย่าคิดไม่ดี ไม่อย่างนั้นฮ่องเต้กับเยว่เอ๋อร์ ไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

นางข่มขู่หยุนหว่านหนิง

เผชิญกับการที่นางข่มขู่ หยุนหว่านหนิงไม่โกรธ กลับยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ท่านอย่าเอาใจคนต่ำต้อยวัดท้องสุภาพบุรุษสิ"

“ลูกสะใภ้งานยุ่งมาก ในเมื่อรับปากแล้วว่าจะดูแล ก็จะไม่มีทางหาเรื่องให้ตนเอง ยังไงก็จะรักษาท่านให้ดี”