อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 106

หยุนหว่านหนิงเข้ามาแล้ว

ถึงเต๋อเฟยจะล้มป่วย แต่เห็นนางเข้ามา ก็ยังคงพยุงตัวเองขึ้นและจ้องมองนางอย่างดุดัน....แต่ลักษณะท่าทีของนางตอนนี้ ถึงจะแสดงท่าทีดุดันแต่ก็ไม่แลดูมีความน่าเกรงขามเลย

ฮองเฮาจ้าวมองดูหยุนหว่านหนิงเดินเข้ามาอย่างสนใจ

คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจ้าวก็อยู่ คำพูดหยุนหว่านหนิงที่มาถึงปากถูกกลืนกลับไป

เดิมเมื่อกี้นางอยากพูดว่า “หยวนเป่า” อยากเจอเต๋อเฟย เพื่อเยี่ยมนาง

หยวนเป่าคนนี้ไม่ใช่หยวนเป่าตัวจริง

คนที่หยุนหว่านหนิงพูดถึง ยังคงเป็นโก่วตั้น

เดิมอยากที่จะตั้งใจกระตุ้นเต๋อเฟย แต่เห็นฮองเฮาจ้าวก็อยู่ จึงถวายความเคารพนาง พร้อมพูดว่า “ลูกถวายพระพรเสด็จแม่”

“ลุกขึ้นมาเถอะ ไม่ต้องมากพิธี”

ฮองเฮาจ้าวยิ่งดูหยุนหว่านหนิงก็ยิ่งชอบ

นางกับเต๋อเฟยเป็นอริกันมานานหลายปี แต่ศัตรูของศัตรู ก็คือเพื่อน

หยุนหว่านหนิงไม่เป็นที่ชื่นชอบของเต๋อเฟย ยังกล้าทำให้เต๋อเฟยโกรธแทบตาย.....

สำหรับฮองเฮาจ้าว หยุนหว่านหนิงสามารถกลายเป็นเพื่อนของนาง

ลูกสะใภ้คนโตหนานกงเยว่นิสัยอ่อนโยนไม่ชอบแย่งชิง ภรรยาเฟิงเอ๋อร์ฉินซื่อเสวียสถานะค่อนข้างพิเศษ อยู่ตรงกลางระหว่างนางกับเต๋อเฟย เพื่อความอยู่รอด ใครก็ล่วงเกินไม่ได้ ใครก็ละเลยไม่ได้ ล้วนต้องเอาใจให้ดี

ฮองเฮาจ้าวไม่พอใจ แต่ก็หาความผิดของฉินซื่อเสวีย

ยังไงนางก็เอาน้ำแกงมาให้เต๋อเฟยทุกวัน และก็เอาไปให้นางที่ตำหนักคุนหนิง

ฮองเฮาจ้าวอยากที่จะหาเรื่อง แต่จะหาเรื่องยังไงล่ะ?

แต่หยุนหว่านหนิง สามารถที่จะร่วมมือกับนางได้

สายตาของฮองเฮาจ้าวจึงมองดูนางอย่างเป็นมิตร พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดว่ามีคนอยากเจอเต๋อเฟย ใครอยากเจอหรือ? ทำไมไม่พาเข้ามาล่ะ?”

พูดพร้อมกับ หันไปมองทางด้านหลังหยุนหว่านหนิง

“เสด็จแม่ ลูกสะใภ้แค่พูดไปอย่างนั้นเอง”

หยุนหว่านหนิงยิ้มแย้ม เหลือบสายตาไปมองเต๋อเฟย พร้อมพูดขึ้นว่า “หากลูกสะใภ้ไม่พูดแบบนี้.....”

“เสด็จแม่คงไม่อยากเห็นข้า”

“ตอนนี้ข้าก็ไม่อยากเห็นเจ้า”

เต๋อเฟยพูดขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

แต่นางก็บุกเข้ามาอย่างหน้าด้านแล้ว นางยังจะทำอะไรได้?

“เสด็จแม่ อยู่ต่อหน้าฮองเฮา ท่านไว้หน้าข้าบ้างสิ”

หยุนหว่านหนิงขยับมาใกล้อย่างยิ้มแย้ม นั่งลงตรงขอบเตียง พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ยินว่าเสด็จแม่ไม่สบาย ทำไมใบหน้าถึงบวมด้วยล่ะ? เหงือกร้อนในหรือเปล่า?”

นางถามทั้งๆที่รู้ดี

แต่สีหน้าที่เป็นกังวล ทำให้มองไม่เห็นถึงความไม่หวังดี

เต๋อเฟย “……”

นางอยากพูดว่า เจ้าไสหัวไป

ฮ่องเต้ยังกล้าให้นางรักษา แสดงว่าฝีมือการรักษาของหยุนหว่านหนิง โม่จงหรานไว้วางใจ

มีฝีมือขนาดนี้ ยังจะดูไม่ออกว่าเหงือกนางอักเสบหรือ?

“เสด็จแม่ เมื่อคืนลูกสะใภ้ก็บอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ? อย่าโกรธโมโหขนาดนี้ ฤดูใบไม้ผลิยังไม่ถึงอย่างเป็นทางการ อากาศยังหนาวเย็นและแห้งแล้ง ง่ายต่อการเป็นร้อนใน”

พูดเสร็จ นางก็ส่ายหัวอย่างเห็นใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูสิ ใบหน้าของท่านบวมหมดแล้ว”

เต๋อเฟยพูดขึ้นว่า “......หุบปาก”

ฮองเฮาจ้าวมองดูการพูดคุยกันของแม่สามีและลูกสะใภ้ทั้งสอง อย่างรู้สึก....น่ารัก?

“เต๋อเฟย ข้าว่าพระชายาหมิงก็เป็นห่วงเจ้านะ”

“ทำให้ฮองเฮาต้องขบขำแล้ว หม่อมฉันสั่งสอนได้ไม่ดี”

เต๋อเฟยยิ้มแย้ม

เป็นห่วงนาง?

เป็นห่วงที่นางยังไม่ตายมั้ง?

นังสารเลวคนนี้ อยากที่จะให้นางตายเร็วๆ ดังนั้นจึงมักเข้าวังมาทำให้นางโกรธโมโห

มองดูรอบๆ มีลูกสะใภ้บ้านไหนกล้าขัดใจแม่สามี? โดยเฉพาะยังวิ่งไล่จนรอบตำหนักหย่งโซ่ว เป็นที่ร่ำลือออกไป นางยังจะมีหน้าไปเจอใคร?

“ข้าเห็นว่า พระชายาหมิงดีมาก”

ฮองเฮาจ้าวพูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้มว่า “อย่างน้อยเต๋อเฟยล้มป่วย นางก็ยังรู้จักเข้าวังมาดูแล”