อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 105

“เสด็จแม่ ท่านเห็นผิดคนหรือเปล่า?”

โม่เฟยเฟยขมวดคิ้วแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “หยวนเป่าเหมือนพี่เจ็ดอย่างมาก ปากหวานว่าง่าย ลูกเห็นแล้วก็ชื่นชอบอย่างมาก”

เมื่อวานนางได้เจอหยวนเป่า ไม่เพียงหน้าตาเหมือนโม่เยว่ ลักษณะนิสัยก็เหมือนตอนที่โม่เยว่ยังเป็นเด็ก

ดูลักษณะนั้นแล้ว ก็รู้เลยว่าเป็นเชื้อสายราชวงศ์

อาจเป็นเพราะสายเลือดเดียวกัน เมื่อโม่เฟยเฟยเห็นหยวนเป่า ก็ชื่นชอบเป็นอย่างมาก

ทำไมม่ถึงปากเต๋อเฟย ถึงกลายเป็นรูปร่างหน้าตาเหมือนขโมย ยังขี้ขลาดหวาดกลัว?

“ข้าจะดูผิดได้ยังไง? หยุนหว่านหนิงเรียกเขาว่าหยวนเป่า ยังโอบกอดกล่อมนอน”

ยิ่งคิดถึงเรื่องคืนนี้ เต๋อเฟยก็ยิ่งขุ่นเคืองใจ ยิ่งโกรธโมโหอย่างมาก

ไม่นาน เหงือกก็มีอาการร้อนใน เจ็บปวดจนนางพูดจาลำบาก

หัวก็เริ่มวิงเวียน ขมับเหมือนจะระเบิด

เต๋อเฟยรู้ว่าวันนี้นางเจอลมหนาว จึงรีบขึ้นเตียง ล้มตัวลงนอน แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ เช้าวันรุ่งขึ้นก็มีข่าวออกมาว่า เต๋อเฟยล้มป่วย

เมื่อรู้เรื่องนี้ หยุนหว่านหนิงกำลังทานข้าวอยู่กับโก่วตั้น

โม่เยว่เข้าวังไปว่าราชการเช้าแล้ว

เมื่อวานโม่จงหรานบอกนางว่า วันนี้เขางานยุ่งจึงไม่ต้องเข้าวังไปตรวจชีพจร ดังนั้นนางจึงนอนตื่นสาย

โก่วตั้นหน้าตาเหมือนจางหมัวมัว จึงค่อนข้างเหมือนขโมยจริง ตั้งแต่เล็กเติบโตมาในสภาพแววดล้อมแบบนั้น ไม่เคยเจอผู้หลักผู้ใหญ่ เมื่อวานมาถึงจวนอ๋องได้เจอหยุนหว่านหนิงแล้วก็คุกเข่าลง

เมื่อคืนเห็นเต๋อเฟยแบบนั้น ทำให้เด็กตกใจได้ง่ายจริงๆ

เวลานี้โก่วตั้นก็ยังหวาดกลัว สายตาที่มองดูหยุนหว่านหนิงก็แฝงไปด้วยความเกรงกลัว

รู้ว่าเขาตกใจ หยุนหว่านหนิงยิ้มหัวเราะ ล้วงเอาลูกอมออกมาจากในช่องว่างยื่นให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกลัว อีกไม่กี่วันเจ้าก็กลับไปกับย่าได้เลย”

โก่วตั้นรับลูกอมมาอย่างไม่พูดไม่จา

“พระชายา ได้ยินว่าเต๋อเฟยไม่สบาย”

จางหมัวมัวยืนอยู่ด้านข้าง บ่งบอกให้โก่วตั้นรีบเก็บลูกอมไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวเหนียงเหนียงจะมาหาเรื่องพระชายา....”

ครั้งนี้ ต่อให้หยุนหว่านหนิงพูดยังไงก็คงไม่เป็นผลดีแล้ว

“เกี่ยวอะไรกับข้า?”

หยุนหว่านหนิงไม่สนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้ใช้ให้นางมาจวนอ๋องในยามกลางดึก”

จางหมัวมัว “……”

คำพูดแบบนี้ มีเพียงพระชายาคนเดียวที่กล้าพูด

“หากฮ่องเต้กับท่านอ๋องโกรธพระชายา จะไม่ดี”

ด้วยอำนาจเงินของหยุนหว่านหนิง จางหมัวมัวจึงถูกซื้อใจแต่แรกแล้ว ตอนนี้รู้จักคิดเผื่อนางอย่างเดียว

ติดตามเจ้านายที่ร่ำรวยคนหนึ่ง จะต้องกลัวต่อไปไม่ได้กินอิ่มไม่ได้นอนอุ่นหรือ?

ตราบที่พระชายายังอยู่ นางก็จะได้อยู่ดีกินดีไปด้วย

ดังนั้น ความปลอดภัยของหยุนหว่านหนิง จางหมัวมัวให้ความสำคัญยิ่งกว่าความปลอดภัยของตนเองเสียอีก

“ทำไมพวกเขาจะต้องโกรธข้า? ข้ายังจะไปเอาเรื่องโม่เยว่ด้วยซ้ำ ดึกดึนค่ำคืนเสด็จแม่มาเดือดร้อนถึงในจวน ทำให้ข้าต้องนอนฝันร้ายทั้งคืน วันนี้ปวดเอวปวดหลัง....”

หยุนหว่านหนิงหาวขึ้นมา

เห็นพระชายาของตนไม่ใส่ใจ จึงหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ท่านอ๋องเชื่อฟังพระชายาอย่างมากจริงๆ

ดังนั้น จางหมัวมัวจึงก็ไม่พูดอะไรมาก

……

แต่ข่าวที่เมื่อคืนเต๋อเฟยรีบร้อนออกจากวัง ยังคงรู้ไปถึงหูฮองเฮาจ้าว

“ห๋า?”

รู้ว่าเต๋อเฟยไม่สบาย เพราะเมื่อคืนออกจากวังไปกลางดึก ฮองเฮาจ้าวมองดูหมอหลวงตรงหน้าด้วยสีหน้าสงสัย พร้อมพูดขึ้นว่า “กลางดึกแบบนั้น เต๋อเฟยออกจากวังไปทำอะไร?”

หมอหลวงคนนี้เพิ่งไปตรวจที่ตำหนักหย่งโซ่วมา ออกมาจากตำหนักหย่งโซ่วก็ถูกนางกำนัลตำหนักคุนหนิงเชิญมาที่นี่

บอกว่าฮองเฮาก็ไม่สบาย

หลังจากตรวจดูแล้ว ค่อยพบว่าฮองเฮาจ้าวไม่ได้เป็นอะไร....

จึงเข้าใจขึ้นมาทันที นี่คือต้องการรู้ข่าวของตำหนักหย่งโซ่ว