อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 110

ในขณะเดียวกัน ข่าวที่หยุนหว่านหนิงถูกจางหมัวมัวพาตัวมายังตำหนักคุนหนิง รู้ไปถึงห้องทรงพระอักษรกับตำหนักหย่งโซ่วแล้ว

ในห้องทรงพระอักษร โม่จงหรานกับโม่เยว่กำลังคุยงานกัน

เห็นสีหน้าเขาเรียบเฉย โม่จงหรานวางงานในมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “เยว่เอ๋อร์ พระชายาของเจ้าคนนี้...ฮ่าๆ ข้าว่าน่าสนใจ”

มือโม่เยว่หยุดนิ่ง ไม่พูดไม่จา

“เจ้าว่าใครให้ท้ายนาง ถึงกล้าไปก่อเรื่องในโรงหมอหลวง?”

“ลูกไม่ทราบ”

แล้วโม่เยว่ค่อยเงยหน้าขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “นางไม่ได้น่าสนใจ ร่างกายแข็งแรงตาสีตาสา”

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมักหาเรื่องให้กับเขา?

“เจ้าพูดได้อย่างจี้ถูกใจดำ”

โม่จงหรานหัวเราะขึ้นมาอย่างเบิกบาน

พวกเขารู้เพียงว่าหยุนหว่านหนิงไปก่อเรื่องที่โรงหมอหลวง ไม่รู้ว่านางไปเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเต๋อเฟย

“แต่.....”

โม่จงหรานเปลี่ยนเสียงพูดขึ้นว่า “ตกอยู่ในมือของฮองเฮา คอยดูว่าวันนี้นางจะโชคดี สามารถหลุดออกมาจากเงื้อมมือของฮองเฮาอย่างปลอดภัยไหม"

เป็นสามีภรรยากับฮองเฮาจ้าวมายี่สิบกว่าปี

เขาจึงรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้มีนิสัยเป็นยังไง

ภายนอกนางดูเป็นกุลสตรีใจกว้าง แต่ความจริงแล้วนั้นโหดเหี้ยมอำมหิต

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ฮองเฮาจ้าวพูดต่อหน้าเขาอยู่บ่อยครั้งว่า หยุนหว่านหนิงไม่รู้จักกาลเทศะ ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสะใภ้ของราชวงศ์

วันนี้ตกอยู่ในมือของฮองเฮาจ้าว หยุนหว่านหนิงเปรียบดั่งเนื้อเข้าปากเสือ

เสือตัวนี้ จ้องจะทำร้ายนางที่เป็นเนื้อมาตั้งนานแล้ว

“ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับลูก”

บนใบหน้าโม่เยว่ไม่แสดงให้เห็นถึงความเป็นกังวล พร้อมพูดขึ้นว่า “นางไปยุ่งกับเสด็จแม่เอง ก็ควรที่จะยอมรับด้วยตนเอง ลูกเป็นผู้ชาย ไม่ควรที่จะให้ท้ายนางอยู่ตลอด”

คำตอบนี้ฟังยังไงก็ไม่เห็นถึงความใส่ใจเลย?

โม่จงหรานเลิกคิ้ว

แล้วก็ในเวลานี้ ซูปิงซาน โน้มตัวเข้ามาพูดขึ้นว่า ฮองเฮารับสั่งให้โบยตีพระชายาหมิง

“อ๋า?”

โม่จงหรานยิ่งเลิกคิ้วสูง พร้อมพูดขึ้นว่า “เยว่เอ๋อร์ ยังไม่รีบไปช่วยปกป้องภรรยาของเจ้า?”

……

ตำหนักหย่งโซ่ว หลี่หมัวมัวกำลังนั่งหาวอยู่หน้าประตูตำหนัก

เซี่ยอี่วเล่าข่าวที่รู้มาให้นางรู้ หลี่หมัวมัวหายง่วงขึ้นมาทันที รีบวิ่งเข้ามาในตำหนักอย่างร้อนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง เหนียงเหนียง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น? ข้าจะตายแล้วหรือ?”

เต๋อเฟยถูกนางปลุกให้ตื่น ปวดหัวแทบระเบิด พร้อมขมวดคิ้วมองดูนาง

“เหนียงเหนียง พระชายาหมิงถูกฮองเฮาเหนียงเหนียงเรียกตัวไปยังตำหนักคุนหนิงแล้ว บอกว่านางไปก่อเรื่องที่โรงหมอหลวง ต้องโทษถูกโบยยี่สิบที”

“อะไรนะ?”

เต๋อเฟยตกใจจนลุกขึ้นมานั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “หยุนหว่านหนิงคนนี้ ยังพูดว่ากลัวข้าออกไปก่อเรื่องไม่ให้ค่ะออกไปไหน ที่ไหนได้ เพียงพริบตาเดียวก็ถูกฮองเฮาพาตัวไปแล้ว”

“เจ้าคนชอบก่อเรื่อง ยังต้องให้ข้าไปช่วยนาง?”

คิดถึงเมื่อกี้หยุนหว่านหนิงสั่งสอนนางเหมือนอย่างสั่งสอนลูกชาย เต๋อเฟยก็โกรธโมโหขึ้นมา

“ยังไม่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า?”

ไม่ว่ายังไง หยุนหว่านหนิงก็เป็นลูกสะใภ้ของนาง

วันนี้ก็เพื่อช่วยนาง ถึงได้ไปหาเรื่องโรงหมอหลวง

หากฮองเฮาจ้าวโบยตีหยุนหว่านหนิงจริงๆ ไม่เท่ากับเป็นการตบหน้านางหรือ?

เต๋อเฟยโกรธเคือง เหงือกจึงยิ่งปวดรุนแรงขึ้น

หลี่หมัวมัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางอย่างรีบร้อน เพิ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จู่ๆเต๋อเฟยกลับหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ข้าไม่ไปแล้ว”

“เหนียงเหนียง พระชายาตกอยู่ในมือฮองเฮานะ”

หลี่หมัวมัวมองดูนางอย่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากถูกโบยจนตายไป.....เหนียงเหนียงจะบอกท่านอ๋องยังไง?”