อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 111

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย หยุนหว่านหนิงก็หันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากได้เห็นคนที่มาแล้ว นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โม่เยว่ ในที่สุดเจ้าก็มาเสียที!

หยุนหว่านหนิงก้มหน้าลง เริ่มสร้างอารมณ์โศกให้ตัวเองทันที โม่เยว่เพิ่งจะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ นางก็ระเบิดเสียงร้องไห้ “แง!” ออกมา "ฮือ ๆ ๆ ๆ ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มาซักที!"

“เมื่อครู่นี้เสด็จแม่เพิ่งบอกว่าจะตีข้าให้ตาย ให้เจ้าไม่ต้องมีเมียเลย! ฮือ ๆ ๆ ๆ!”

ฮองเฮาจ้าว: "...."

จะโกหกทั้งทีก็ควรเขียนบทให้มันเข้าท่าหน่อยไหม?

นางเคยพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? !

เมื่อครู่นังผู้หญิงชั้นต่ำนี่ ยังดูมีท่าทางมั่นอกมั่นใจอยู่เลยไม่ใช่รึ? ยังร้องตะโกนปาว ๆ ว่าพร้อมจะเผชิญหน้ากับนางแบบตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่เลยไม่ใช่รึ?

แค่พริบตาเดียว นางก็ร้องไห้คร่ำครวญเสียจนเหมือนดั่งว่าได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจที่สุดในใต้หล้าเข้าไปก็ไม่ปาน “ฮือ ๆ ๆ ๆ ท่านอ๋อง.…”

โม่เยว่ก็คิดไม่ถึงว่านางจะร้องไห้หนักมากขนาดนี้ จึงอดสงสัยไม่ได้ว่า หรือระหว่างที่นางตกอยู่ในเงื้อมมือของฮองเฮาจ้าวจะพบเจอกับความลำบากอะไร หรือเผชิญกับเรื่องที่ทำให้น้อยเนื้อต่ำใจอะไรเข้าจริง ๆ?

ไม้กระดานในมือของแม่นม ถูกเก็บกลับไปอย่างรวดเร็ว

ฮองเฮาจ้าวจ้องมองแม่นมด้วยสายตาดุร้ายแวบหนึ่ง "นังตัวดี รู้จักกอบโกยผลประโยชน์เข้าตัวเองเก่งนักนะ!"

แม่นมก้มหัวลง ค่อย ๆ ก้าวถอยหลังออกไปอย่างระมัดระวัง

โม่เยว่เข้าไปดึงตัวหยุนหว่านหนิงให้ลุกขึ้นมา

นางโผเข้าไปในอ้อมกอดเขา ร้องไห้เหมือนเด็กน้อยที่หาลูกกวาดไม่เจอ กระทั่งร่างกายก็ยังสั่นสะท้านน้อย ๆ

ดูแล้วช่างน่าสงสารนัก เกรงว่าคงจะถูกฮองเฮาจ้าวทำให้ตกใจแทบแย่แล้วสินะ?

“เสด็จแม่ ไม่ว่าวันนี้หนิงเอ๋อร์จะกระทำความผิดหรือไม่ก็ตาม พวกเราไปคุยกันต่อหน้าเสด็จพ่อเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

โม่เยว่เห็นกระดานแผ่นเมื่อครู่ในมือแม่นมที่ทั้งกว้างทั้งหนา รู้ได้ทันทีว่าถ้าไม้กระดานแผ่นนั้นฟาดลงไปบนหลังนาง ก็น่ากลัวว่าคงจะถูกตีจนผิวเนื้อแตกละเอียดจนหาส่วนดีไม่ได้แน่!

ชั่วขณะนั้น สีหน้าของเขายังคงเคร่งขรึมทันที

ไม่ว่าเขาจะเกลียดหยุนหว่านหนิงหรือไม่ก็ตาม แต่นางก็เป็นพระชายาในนามของเขา

การเคลื่อนไหวของฮองเฮาจ้าว ถือว่ากำลังตบหน้าเขาอยู่ชัด ๆ!

โม่เยว่แค่นเสียงเย็นชา พาตัวหยุนหว่านหนิงหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

เมื่อเห็นว่าพวกเขาบอกจะไปก็ไปทันที ไม่เห็นนางที่เป็นถึงฮองเฮาในสายตาเลยสักนิด ...... ฮองเฮาจ้าวก็โกรธจนพาลพาโลไปหมด "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

“ข้ามีฐานะเป็นถึงฮองเฮา จะสั่งสอนลูกสะใภ้ที่ทำผิดมีเหตุอะไรไม่คู่ควรด้วยรึ? เจ้าเจ็ด เจ้าไม่แจ้งให้ทราบก็บุกรุกเข้ามาในตำหนักคุนหนิง กระทั่งเจ้าข้าก็จะลงโทษไปด้วยพร้อมกันทั้งคู่!”

"เสด็จแม่จะลองดูก็ได้"

โม่เยว่ปรายตามองนางด้วยแววตามืดทะมึน

"เจ้า……"

ฮองเฮาจ้าวโกรธแทบตายแล้ว แต่ขณะนั้นเองหยุนหว่านหนิงก็โน้มตัวเข้าไปจนชิดหน้าอกของโม่เยว่แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า "เมื่อครู่หมอหลวงหลิวยอมรับแล้ว ว่าเขาจัดยาผิดให้ท่านแม่ ล้วนเป็นคำสั่งของเสด็จแม่"

จัดยาผิด?

สันดานเช่นนี้ ช่างเลวทรามต่ำช้าน่ารังเกียจนัก!

ยาไม่ใช่ของอะไรที่จะมาทำเล่น ๆ เพราะเมื่อไหร่ที่กินผิดอาจส่งผลร้ายแรงถึงชีวิตได้!

ที่แท้สาเหตุที่หยุนหว่านหนิงไปก่อเรื่องวุ่นวายที่โรงหมอหลวง เป็นเพราะเรื่องที่หมอหลวงหลิวสั่งยาผิดให้เต๋อเฟยอย่างนั้นรึ? !

โม่เยว่มองนางด้วยสายตาซับซ้อนแวบหนึ่ง

ฮองเฮาจ้าวมองนางด้วยความไม่พอใจ "เมียของเจ้าเจ็ด ของกินยังกินไม่ระวังได้ แต่คำพูดจะพูดแบบไม่ระวังไม่ได้นะ ข้าเคยสั่งให้หมอหลวงหลิวสั่งยาผิดให้เต๋อเฟยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?! "

“เสด็จแม่สามารถไปถามซึ่ง ๆ หน้ากับหมอหลวงหลิวดูได้”

หยุนหว่านหนิงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโม่เยว่ ลดเสียงพูดให้แผ่วเบาลงอีก

ดูเหมือนว่านางจะถูกฮองเฮาจ้าวทำให้ตกใจกลัวเข้าแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ฮองเฮาจ้าวก็โกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังกรอด ๆ เลยทีเดียว

เสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาชัด ๆ !

เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าหางแทบจะชี้ขึ้นฟ้าอยู่แล้วหรอกรึ? !

“เสด็จแม่ ความจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างไรกันแน่ ไปหาข้อสรุปกันต่อหน้าพระพักตร์ของเสด็จพ่อจะดีกว่า”

โม่เยว่พาหยุนหว่านหนิงเดินออกไป โดยไม่หันหลังกลับมามองเลย

ฮองเฮาจ้าวโกรธจนปวดขมับจี๊ด ๆ แล้ว อดยื่นมือขึ้นมาประคองหน้าผากไม่ได้ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเคืองสุดขีด "นังเด็กหยุนหว่านหนิงคนนี้ กับไอ้เด็กโมเยว่คนนี้! คนไหน ๆ ก็ใช้ไม่ได้เลยสักคน!"

"นี่ยังเห็นข้าอยู่ในสายตาบ้างหรือไม่?!"

ดูเหมือนว่านางจะถูกความโกรธจู่โจมจนโทสะขึ้นสมองแล้ว