อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 113

นับตั้งแต่ตอนที่หยุนหว่านหนิงส่งเสียงหัวเราะดัง "ฮิ ๆ" ออกมานั้น ในใจของโม่เยว่ก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างผุดขึ้นมาแล้ว

ในสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่ เขาไม่เคยคาดเดามันได้เลย

การเคลื่อนไหวในก้าวต่อ ๆ ไปของนาง ล้วนเป็นเรื่องที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกเหนือคาดได้อยู่เสมอ!

จนกระทั่งริมฝีปากอุ่นร้อนของนาง กดลงบนริมฝีปากที่ค่อนข้างเย็นเยือกของเขาหนัก ๆ โม่เยว่ถึงค่อยมีสติรู้ตัวคล้ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน เห็นดวงตาที่ปิดสนิทเพราะความประหม่าของนาง กระทั่งขนตาและเปลือกตาก็ยังสั่นระริกด้วยน้อย ๆ.....

เฮอะ! ทั้งที่ประหม่าขนาดนี้ยังจะแสร้งทำเป็นสงบนิ่งอีกรึ

นี่ก็เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่โม่เยว่ได้เจอกับผู้หญิงที่ขวัญกล้าเทียมฟ้า ทั้งยังหน้าด้านไร้ยางอายได้ขนาดนี้

และยังถูกคนบังคับจูบเป็นครั้งแรกด้วย

ใบหูของเขาร้อนผ่าว แต่เมื่อเห็นท่าทางประหม่าของหยุนหว่านหนิง ในใจของเขาก็อดนึกอยากจะแกล้งหยอกเย้านางเล่นไม่ได้

เขาเอียงหน้าไปเล็กน้อย แล้วพูดว่า "หยุนหว่านหนิง นี่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"

เสียงของโม่เยว่แฝงความแหบพร่าอยู่หลายส่วน ฟังแล้วให้ความรู้สึกเซ็กซี่เร้าใจ

“ข้าจะแต๊ะอั๋งลวนลามเจ้า เอาเปรียบเจ้า ปิดปากเสีย ๆ ของเจ้า”

หยุนหว่านหนิงเงยหน้าขึ้น สองแก้มแดงปลั่งไปหมด ราวกับพอกทาด้วยแป้งสีแดงชาดจนหนาเกินพอดี

นางก้มหน้าลงอย่างดื้อรั้น ฝังใบหน้าลงบนลำคอของเขา

มองดูลูกกระเดือกที่เซ็กซี่โหนกนูนนั่นสิ....

คล้ายมีเสียงระเบิดดัง "บึ้ม" ขึ้นมาในหัวเสียงหนึ่ง โม่เยว่รู้สึกเหมือนว่ามีกระแสไฟฟ้าสายหนึ่งแล่นปราดจากใต้ฝ่าเท้าขึ้นไปบนยอดกระหม่อมก็ไม่ปาน!

ผู้หญิงคนนี้ นางรู้ตัวหรือไม่ว่านางกำลังทำอะไรอยู่?!

ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าอะไรขนาดนี้!

"หยุนหว่านหนิง ข้าให้โอกาสเจ้าเพียงครั้งเดียวนะ รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้"

โม่เยว่ผลักนางออกไป น้ำเสียงเจือความแหบพร่า

หยุนหว่านหนิงเอียงหน้าไปมองเขาอย่างละเอียด มองเห็นในดวงตาของเขาฉายแววมืดทะมึนขึ้นมาสายหนึ่ง.... ทันใดนั้นนางก็ส่งเสียงหัวเราะดัง “คิกๆๆ”ออกมา แล้วพูดว่า "โม่เยว่ หรือเจ้ากลัว?"

"โม่เยว่ หรือเจ้าไม่สู้ใช่หรือไม่?"

โม่เยว่: "....."

สำหรับผู้ชายคนหนึ่ง เรื่องที่ทำลายศักดิ์ศรีที่สุด ก็คือการถูกผู้หญิงถามว่าไม่สู้แล้วรึนี่แหล่ะ!

"นี่เจ้ารนหาที่เองนะ"

โม่เยว่แค่นเสียงเย็นชา ค่อย ๆ ยื่นแขนออกไปโอบรอบเอวบอบบางคอดกิ่วของนาง.....ขณะที่กำลังจะพลิกตัวกดนางลงไปบนเก้าอี้ ที่หน้าประตูก็ปรากฏเสียงเหมือนระเบิดปะทุขึ้นดังสนั่น" อ๊า....."

“อ๊า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!”

หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ ถูกเสียงกรีดร้องก้องตะโกนเสียงนี้ปลุกจนตื่นจากภวังค์ทันที

นางรีบหันหลังกลับไปดู ก็เห็นแค่หยวนเป่าวิ่งอุ้ยอ้ายเข้ามาถึงข้างในแล้ว "ท่านแม่ นี่พวกท่านกำลังทำอะไรกัน?!"

“ในโถงหลักที่มีผู้คนสัญจรไปมาไม่ขาดแบบนี้ ทำไมไม่กลับไปที่ห้องของตัวเอง?!”

"ทำเอาดวงตาคนโสดอย่างข้าแทบบอดแล้ว! พวกท่านหัดรู้จักคำนึงถึงความรู้สึกของคนอื่นบ้างจะได้ไหม?"

หยุนหว่านหนิง: "...."

โม่เยว่: "...."

พวกเขาถึงกับถูกเจ้าเด็กแสบนี่รังเกียจเข้าแล้ว?

หรูเยียนรีบวิ่งตามเข้ามา จึงเห็นว่าบรรยากาศในห้องโถงหลักดูมีอะไรที่ไม่ค่อยจะถูกต้องนัก

เสื้อผ้าของท่านอ๋องกับพระชายาดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย ใบหน้าดวงตาแดงระเรื่อ ในดวงตายังมีอารมณ์....เสน่หา ที่ยังไม่สลายหายไปลอยกรุ่น หยวนเป่ายืนยกมือปิดตาอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หรูเยียนแอบพูดในใจประโยคหนึ่งว่า แย่แล้ว!

นี่คุณชายน้อยไปรบกวนเรื่องดี ๆ ของท่านอ๋องกับพระชายาเข้าแล้วสิ!

คิดได้ดังนั้น นางจึงสับเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว อุ้มหยวนเป่าขึ้นมาแล้ววิ่งทะยานออกไปทันที

เหลือเพียงหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่สองคน ยืนมองหน้าประสานสายตากันไปมา บรรยากาศดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาหลายส่วน

โม่เยว่ไม่มีความคิดที่จะแกล้งหยอกเย้านางเหมือนเมื่อครู่แล้ว ส่วนหยุนหว่านหนิงก็ไม่มีความคิดสกปรกที่จะแต๊ะอั๋งลวนลามเขาต่อแล้ว

สุดท้ายก็เป็นโม่เยว่ที่กระแอมขึ้นมาเบา ๆ แล้วลุกขึ้นยืน จัด ๆ เสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ "ที่ค่ายเสินจียังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ข้าจะไปดูสักหน่อย"

"โอ้! ได้"

หยุนหว่านหนิงก็จัดชุดกระโปรงของนางให้เป็นระเบียนด้วย บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูแปลกพิกล รอจนโม่เยว่ออกไปแล้ว นางค่อยถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความโล่งอก

เมื่อครู่นี้นางเพิ่งจะทำอะไรลงไปน่ะ?

ทำเรื่องน่าขายหน้าจนสะท้านสะเทือนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!

ก็ไม่รู้ว่าหยวนเป่าจะคิดยังไง....