อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 118

เพิ่งจะเดินเข้าประตูมา ก็ได้ยินเสียงเต๋อเฟยตวาดด่าดังลั่นขึ้นมาอีก "กระทั่งผู้หญิงของตัวเองยังควบคุมดูแลให้ดีไม่ได้ แล้วในอนาคตจะเป็นผู้นำแผ่นดินได้อย่างไร? จะเป็นฮ่องเต้ที่ปกครองประเทศได้อย่างไร?!"

คำพูดพวกนี้เป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนอย่างยิ่ง ฟังดูอุกอาจเกินสถานะไปหน่อยจริง ๆ ถ้ามีใครมาได้ยินเข้าล่ะก็......

โม่เยว่อดขมวดคิ้วไม่ได้ บนใบหน้าปรากฏแววไม่พอใจน้อย ๆ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า โม่เฟยเฟยก็หันหน้ากลับไปมอง แล้วรีบขยิบตาส่งสัญญาณให้เขาทันที "พี่เจ็ด ในที่สุดพี่ก็มาแล้ว!"

“พี่รีบมาปลอบท่านแม่หน่อยเถอะ นางโกรธแทบแย่แล้ว!”

"เกิดอะไรขึ้น?"

โม่เยว่ยกเท้าเดินเข้าไปใกล้ สีหน้าหนักอึ้งมืดทะมึน

โม่เฟยเฟยรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว

ในตอนท้าย ก็พูดเสริมไปอีกประโยคว่า "พี่เจ็ด ข้าอธิบายให้ท่านแม่ฟังตั้งหลายรอบแล้วนะ! แต่ท่านแม่ก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่ยืนกรานว่าเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ล้วนเป็นความผิดของพี่สะใภ้เจ็ดอยู่ได้...."

สีหน้าของโม่เยว่ ยิ่งน่าเกลียดแทบดูไม่ได้แล้วตอนนี้

“นังลูกตัวดี นี่ยังถึงกับปากยื่นปากยาวไปฟ้องพี่เจ็ดของเจ้าอีกอย่างนั้นรึ?”

เต๋อเฟยหยิกนางไปหนึ่งหมับ

แต่จะอย่างไรก็เป็นลูกสาวในไส้ของตัวเอง นางจึงทำใจลงมือหนักไม่ได้ แค่ทำท่าทางเป็นหยิกสั่งสอนนางไปอย่างนั้นเอง

“ท่านแม่ ที่ข้าพูดมาล้วนเป็นความจริงนะเจ้าคะ!”

โม่เฟยเฟยโกรธจนกระทืบเท้าเร่า ๆ "ข้าก็บอกท่านไปตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือ? ว่าฉินซื่อเสวียเป็นลูกสะใภ้สายตรงของฮองเฮาจ้าว พี่สะใภ้เจ็ดต่างหากที่เป็นลูกสะใภ้สายตรงของท่าน!"

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ท่านก็เอาแต่ปกป้องฉินซื่อเสวีย เหยียบย่ำพี่สะใภ้เจ็ด มันหมายความว่าอย่างไรล่ะ?"

เมื่อเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของโม่เฟยเฟย เต๋อเฟยก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก “เฟยเฟย นี่เจ้าถูกคุณไสยเข้าแล้วหรือ?”

เมื่อก่อนคนที่นางรังเกียจที่สุด ก็คือหยุนหว่านหนิงไม่ใช่รึ!

"ข้าเปล่าเสียหน่อย!"

เมื่อเห็นเต๋อเข้ามาคลำหน้าผากนางจากด้านหลัง โม่เฟยเฟยก็โกรธจนปัดมือของนางออกเลยทีเดียว "ท่านแม่ สรุปว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?"

“ตอนนี้พี่สามกับพี่เจ็ด ยืนอยู่คนละฝ่ายกันไปเรียบร้อยแล้ว”

“ท่านกับฉินซื่อเสวีย ไม่ใช่คนที่เดินร่วมทางเดียวกันอีกต่อไปแล้ว!”

เต๋อเฟยยังมองทุกอย่างได้ไม่ทะลุปรุโปร่งเท่าโม่เฟยเฟย

ถ้าเด็กที่ฉินซื่อเสวียอุ้มท้องอยู่เป็นเด็กผู้ชาย น่ากลัวว่าหางของพวกเสด็จแม่คงจะเชิดลอยขึ้นไปบนฟ้าบนสวรรค์ได้แล้วกระมัง! พวกนางมีแต่จะยิ่งไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา! "

โม่เฟยเฟยโกรธจนใบหน้าเล็ก ๆ นั้นแดงก่ำไปหมด "หรือท่านไม่รู้สึกว่า การที่ฉินซื่อเสวียแท้งลูกไป สำหรับพวกเราแล้วถือว่าเป็นโอกาสที่ดีมาก?"

เต๋อเฟยเงียบสนิท

สายตาของโม่เยว่จับจ้องไปที่นางนิ่ง ๆ แต่กลับไม่ช่วยพูดแทนหยุนหว่านหนิง ทั้งไม่ได้หยุดรั้งไม่ให้โม่เฟยเฟยพูดต่อ

เขาแค่นั่งเงียบ ๆ อยู่อีกด้าน จิบชาเข้าไปอึกหนึ่ง

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เมื่อเห็นว่าคิ้วของเต๋อเฟยที่ขมวดแน่นเป็นปมเริ่มคลายออก โม่เยว่จึงค่อยเอ่ยปากถามขึ้นช้า ๆ ว่า "ท่านแม่ ตอนนี้ท่านคงจะเข้าใจแล้วกระมัง?"

“ข้าต้องเข้าใจอะไร?”

เต๋อเฟยมองเขาแวบหนึ่ง

นางแค่นเสียงในลำคอเบา ๆ แล้วพูดด้วยท่าทางไม่พอใจว่า "พวกเจ้าสองคนพี่น้อง"

“ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งกันแล้วสินะ ไม่ว่าใครก็ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาแล้ว!”

นางสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยความโกรธเกรี้ยว "ข้าพูดหนึ่งประโยค พวกเจ้าสองคนก็จะโต้เถียงกลับมาเป็นสิบประโยคอย่างนั้นสินะ!"

“ท่านแม่ ถ้าสิ่งที่ท่านพูดมามันสมเหตุสมผล ข้ากับพี่เจ็ดย่อมไม่โต้เถียงกลับแบบข้าง ๆ คู ๆ แน่”

โม่เฟยเฟยก็สะบัดหน้าไปอีกทางด้วยเหมือนกัน

สองคนแม่ลูกทะเลาะกัน จนบรรยากาศดูอึดอัดกระอักกระอ่วนไปหมด

ตอนนี้เอง โม่เยว่ค่อยวางถ้วยชาลง

หลังจากตรึกตรองอยู่นาน ในที่สุดก็พูดขึ้นเหมือนรู้ถึงความคิดของอีกฝ่ายว่า "ท่านแม่ หยุนหว่านหนิงในตอนนี้ ไม่ได้เป็นหยุนหว่านหนิงคนเดิมเหมือนกับเมื่อสี่ปีก่อนมานานมากแล้ว ท่านโปรดอย่าใช้สายตาที่มองนางเมื่อสี่ปีก่อน มามองหยุนหว่านหนิงที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย"

เต๋อเฟย: "? ? นี่เจ้ากำลังเล่นคำสำบัดสำนวนกับข้ารึ?"

โม่เยว่: "....."

“ท่านแม่ ความหมายของพี่เจ็ดเหมือนกับข้าเจ้าค่ะ”

โม่เฟยเฟยรีบช่วยอธิบายเสริมว่า "พี่สะใภ้เจ็ดตอนนี้เป็นคนดีมากจริง ๆ นะ! นางเมื่อสี่ปีก่อน.....บางทีอาจเป็นเพราะสมองเกิดมีปัญหาบางอย่าง ท่านก็อย่าเอาแต่คิดอยู่ตลอดเวลา ว่าสมองนางจะมีปัญหาจนรักษาไม่หายเลยนะเจ้าคะ "

คำพูดเหล่านี้ ถ้าหยุนหว่านหนิงมาได้ยินเข้าล่ะก็......

นางคงจะพูดแน่ ๆ ว่า: "เฟยเฟยอ่า ข้าล่ะอยากขอบคุณบรรพบุรุษทั้งแปดชั่วโคตรของเจ้าจริง ๆ! ที่ช่วยพูดอะไร “ดี ๆ” แทนข้า!"

ว่าใครสมองมีปัญหาไม่ทราบ?!

ด้วยคำอธิบายแบบนี้ของโม่เฟยเฟย เต๋อเฟยจึงนับได้ว่าฝืนยอมเข้าใจในที่สุด

นางพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “ข้ารู้แล้ว”