อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 117

ฉินซื่อเสวียถูกลงโทษที่หน้าประตูห้องทรงพระอักษร

เมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกของข้ารับใช้ในวังที่อยู่ข้างนอก โม่จงหรานก็ถามอย่างไม่พอใจว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

“ฝ่าบาท ฮองเฮา เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้วเพคะ!”

แม่นมที่ทำหน้าที่ลงทัณฑ์โบยพุ่งเข้ามา ตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

มือของนางเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด "พระชายาหยิง! พระชายาหยิงแท้งลูกไปแล้วเพคะ!"

"อะไรนะ?!"

ฮองเฮาจ้าวรีบผุดลุกยืนขึ้นก่อน

เพราะผุดลุกขึ้นยืนเร็วเกินไป ดวงตาจึงพลันมืดดำไปวูบหนึ่ง หวุดหวิดจะล้มลงไปกับพื้น ยังดีที่แม่นมจางตาดีมือไวสามารถประคองนางไว้ได้ทัน "ฮองเฮา ท่านไม่เป็นไรนะเพคะ?"

"ข้าจะไปดูหน่อย"

ฮองเฮาจ้าวไม่มีเวลาไปสนใจอาการเวียนหัวตาลายอะไรแล้ว รีบสาวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

โม่จงหรานวางเรื่องที่เขากำลังทำอยู่ลงทันที รีบเดินออกมาตรวจสอบเหตุการณ์

ฝ่ายฉินซื่อเสวียเป็นลมหมดสติไปแล้ว

ลำตัวช่วงล่างของนางมีเลือดไหลออกมา เลือดสด ๆ ไหลอาบลงมาจากแผ่นกระดานที่ใช้ลงทัณฑ์ มาบรรจบกันที่พื้นกลายเป็นแม่น้ำสีเลือดที่คดเคี้ยวสายหนึ่ง

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของฮองเฮาจ้าวก็เปลี่ยนไปทันที นางตะโกนสั่งอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "พวกเจ้าแต่ละคน ๆ ไม่มีตาหรือไร?! ยังไม่รีบไปเรียกหมอหลวงมาอีก? มัวยืนเซ่ออะไรกันอยู่ได้?!"

แม่นมรีบวางไม้กระดานที่ใช้ตี แล้วรีบวิ่งไปเชิญหมอหลวง

ข้ารับใช้ในวังต่างรีบมะรุมมะตุ้มกันเข้าไปพยุงฉินซื่อเสวียขึ้นมา ภายใต้คำสั่งการของโม่จงหราน ทุกคนก็ช่วยกันพยุงนางเข้าไปในห้องข้าง ซึ่งอยู่ถัดจากห้องทรงพระอักษร

ฮองเฮาจ้าวเดินตามเข้าไปในสภาพริมฝีปากสั่นระริก

นางมีหลานสาวเพียงสามคนเท่านั้น

ตอนนี้ในราชวงศ์ยังไม่มีหลานชายคนโตเลย โม่จงหรานก็เคยพูดหลายครั้งแล้วว่าอยากมีหลานชายคนโตสักที ... แต่จนใจที่ลูกสะใภ้พวกนี้จะคนไหน ๆ ก็ไม่มีใครแย่งชิงวาสนานั้นมาได้เลยสักคน

ไม่มีใครที่สามารถให้กำเนิดหลานชายคนโตให้กับราชวงศ์ได้!

ในฐานะฮองเฮา แน่นอนว่าฮองเฮาจ้าวย่อมต้องร้อนใจเป็นที่สุด

เพียงไม่นานหมอหลวงก็มาถึง

หลังจากตรวจชีพจรแล้ว หมอหลวงก็ส่ายหน้าพลางถอนหายใจเฮือก บอกว่ามันสายเกินไปแล้ว พระชายาหยิงได้แท้งลูกไปแล้ว

“แล้วชีพจรนี้ที่จับได้นี้ เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”

ฮองเฮาจ้าวถามอย่างระมัดระวัง

หมอหลวงส่ายหน้า "ฝ่าบาท เด็กแท้งไปแล้ว ดูไม่ออกจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะว่าเป็นชายหรือหญิง! นอกจากนี้อายุครรภ์ของพระชายาหยิงก็ยังนับว่าน้อยมาก เพิ่งมีอายุเพียงหนึ่งเดือนหรือมากกว่านั้นเล็กน้อย"

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ ใครจะตรวจสอบได้ล่ะว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง?

“ราวหนึ่งเดือนกว่า?”

ฮองเฮาจ้าวพึมพำกับตัวเอง

เมื่อคำนวณดูแล้ว โม่หุยเฟิงก็ไปจากเมืองหลวงได้ราว ๆ หนึ่งเดือนแล้วเช่นกัน

ดังนั้น ฉินซื่อเสวียที่ตั้งครรภ์ได้ราวหนึ่งเดือน ก็นับว่าเป็นระยะเวลาที่ไล่เลี่ยกัน

“ฝ่าบาท สามเดือนแรกของการตั้งครรภ์นี้ เดิมทีก็เป็นช่วงเวลาที่เกิดการแท้งได้ง่ายที่สุดอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาหยิงยังตั้งครรภ์ได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น จำเป็นต้องระมัดระวังให้มากเป็นพิเศษพ่ะย่ะค่ะ”

ความประมาทเลินเล่อแค่เพียงเล็กน้อย ก็สามารถแท้งได้อย่างง่ายดายแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่า ฉินซื่อเสวียถูกลงโทษโบยตีด้วยไม้กระดาน

อีกทั้งโทษโบยครั้งนี้ ยังเป็นฮองเฮาจ้าวที่ออกคำสั่งด้วยตัวเองอีกด้วย!

ถ้านางไม่เป็นฝ่ายเอ่ยถึงการลงโทษตีด้วยไม้กระดานขึ้นมา ก็ไม่แน่ว่าเด็กในท้องของพระชายาหยิงก็คงจะรักษาเอาไว้ได้

แล้วถ้าเกิดว่า เป็นเด็กผู้ชายล่ะ.....

ยิ่งฮองเฮาจ้าวคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกผิดหงุดหงิดใจมากขึ้นเท่านั้น

“ฮองเฮา เดิมทีพระชายาหยิงก็เป็นคนที่มีร่างกายซึ่งง่ายต่อการตั้งครรภ์อยู่แล้ว ขอพระองค์อย่าได้ทรงโศกเศร้าเกินไป ไม่แน่ว่าหลังจากที่พระชายาหยิงได้ดูแลบำรุงร่างกายจนแข็งแรงดีแล้ว จากนี้อีกไม่นานก็อาจจะตั้งครรภ์ได้ใหม่พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงพูดปลอบใจ

ถึงหมอหลวงจะพูดอย่างนั้น แต่ฮองเฮาจ้าวกลับรู้สึกทรมานใจอย่างถึงที่สุด

นางโบกมือเป็นสัญญาณให้หมอหลวงออกไป

ในห้องทรงพระอักษร โม่จงหรานขมวดคิ้วมุ่น " หว่านหนิง เจ้ารู้เรื่องที่เมียเจ้าสามกำลังท้องอยู่หรือไม่? "

เรื่องนี้นางไม่รู้จริง ๆ!

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้าอย่างจริงใจ "เสด็จพ่อ ถ้าข้ารู้ว่านางตั้งครรภ์ ต่อให้เป็นเรื่องที่เลวร้ายถึงขนาดสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ข้าก็จะไม่มีวันเอะอะอาละวาด จนเรื่องมาถึงเสด็จพ่อแน่นอนเพคะ"

แม้ว่านางกับฉินซื่อเสวีย จะเป็นศัตรูคู่อาฆาตที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้

แต่เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ถึงอย่างไรก็เป็นชีวิตเล็ก ๆ ชีวิตหนึ่ง

อีกทั้งตัวนางเองก็เป็นแม่คนแล้วเหมือนกัน หยุนหว่านหนิงไม่มีทางเอาชีวิตของเด็กมาเป็นเครื่องมือต่อสู้กับฉินซื่อเสวียเด็ดขาด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่จงหรานก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิด

สำหรับคำพูดของนางเขายังนับว่าเชื่อถืออยู่พอสมควร