อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 127

หยุนหว่านหนิงมองโม่เยว่ตามสัญชาตญาณ

โม่เยว่ไม่ได้มองนาง เพียงแต่ใช้สายตามืดมนเล็กน้อยกวาดมองโม่ฮั่นอี่ว์ “พี่รองมีธุระหรือ”

ตรงมาก!

ไม่ไร้สาระแม้แต่คำเดียว!

เห็นได้ว่าโม่ฮั่นอี่ว์เคยชินกับนิสัยแย่ๆ นี้ของเขานานแล้วชัดเจน หลังจากชินตากับใบหน้าบูดบึ้งนี้แล้วก็ไม่มีอารมณ์โกรธ เพียงแต่ยิ้มพลางเดินเข้ามาใกล้ “ข้าว่างงานไม่มีอะไรทำ ก็เลยจะมาดื่มสุรากับเจ้า”

ดื่มสุรา?

หยุนหว่านหนิงกลอกลูกตา คิดแผนการในใจ

เดิมโม่เยว่คิดจะปฏิเสธ

แต่หยุนหว่านหนิงกลับพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ดื่มสุรา ดีสิ! เอาอย่างนี้แล้วกัน ถึงอย่างไรก็ยังไม่ค่ำเกินไป พวกท่านไปนั่งรอก่อน”

“ข้าจะไปทำกับแกล้มมานิดหน่อย!”

โม่เยว่มองนางด้วยความฉงนใจ

นางจะแม่ศรีเรือนขนาดนี้เชียวหรือ!

หยุนหว่านหนิงหัวเราะ “ฮาๆ” แล้วเข้าห้องครัวไปก่อน

เมื่อเห็นดังนั้น โม่เยว่ก็ไม่พูดมาก ได้แต่เชิญโม่ฮั่นอี่ว์เข้าไปนั่งสนทนาที่ห้องโถง

จากนั้นครู่เดียว โม่เยว่ก็เข้าห้องครัว

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

พอเห็นหยุนหว่านหนิงกำลังทำกับแกล้มจริงๆ เขาก็ขมวดคิ้วมุ่นพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “เจ้าก็รู้ว่าข้าแตะสุราก็เมา”

นางไม่ได้จงใจอยากเห็นข้าขายหน้ากระมัง!

“กลัวอะไร ล้วนกล่าวว่าสามีภรรยาใจเป็นหนึ่งเดียว ทำได้ทุกอย่าง”

หยุนหว่านหนิงหมุนตัวกลับมา

ในหม้อคือถั่วลิสงทอด นางกำชับแม่นมจางว่าให้ใช้ไฟอ่อน พลางตบบ่าโม่เยว่ “เจ้าดื่มปุ๊บเมาปั๊บก็ไม่ใช่ว่ายังมีข้าหรือ”

“เจ้า?”

โม่เยว่ไม่เชื่อนางอย่างเห็นได้ชัด “เจ้าจะช่วยข้าดื่มหรือ”

“ใช่สิ! หรือท่านอ๋องไม่คิดหรือ ว่าที่อ๋องฮั่นมาหาในวันนี้จะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง”

หยุนหว่านหนิงกะพริบตาปริบๆ

โม่เยว่มองนางด้วยสายตาแน่นิ่ง “หมายความว่าอะไร”

“เจ้ารู้ว่าข้าหมายความว่าอะไร! เจ้าไม่ใช่คนโง่สักหน่อย”

หยุนหว่านหนิงเหลือบมองเขา “ที่จริงพวกเราจวนอ๋องหมิงก็ไม่ต่างอะไรกับจวนอ๋องโจว ไม่มีแขกมาเยือน พวกพี่ชายเจ้าเคยมาจวนอ๋องหมิงเสียเมื่อไร”

“วันนี้อ๋องฮั่นตั้งหน้าตั้งตารอจะพบเจ้า ต้องมีเรื่องอะไรแน่!”

พอเห็นโม่เยว่เงียบ นางก็รู้ว่าเขาเดาออกตั้งแต่แรกแล้ว

“อ๋องฮั่นเจ้าเล่ห์เพทุบาย ถ้าไม่มอมสุราหลอกถามเขา...เจ้าว่ายังทำอย่างไรได้อีก”

หยุนหว่านหนิงหยิบตะหลิวขึ้นมา พลิกด้านถั่วลิสง “เจ้าเชื่อข้าก็พอแล้ว! หรือว่าข้ายังจะทำร้ายเจ้า?”

“เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนอ๋องฮั่นสิ เขาจะได้ไม่สงสัย”

โม่เยว่ออกไปอย่างกึ่งเชื่อกึ่งสงสัย

ไม่นานหยุนหว่านหนิงก็ยกสุราและกับแกล้มออกมาด้วยตนเอง

อาหารตุ๋นจานหนึ่ง ถั่วลิสงจานหนึ่ง ยังมีของว่างจานหนึ่งและผลไม้อีกจานหนึ่ง

โม่ฮั่นอี่ว์กำลังสนทนาเรื่องสารพันความรู้กับโม่เยว่อยู่

แต่เห็นได้อย่างชัดเจน ท่าทีของทั้งสอง...ไม่เหมือนถูกคอ

คล้ายกับเป็นโม่ฮั่นอี่ว์ที่ทั้งพูดทั้งหัวเราะ แต่โม่เยว่กลับนั่งอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าปราศจากอารมณ์ เมื่อเทียบกันแล้ว โม่ฮั่นอี่ว์จึงยิ่งดูเหมือนตัวโง่งม

พอเห็นหยุนหว่านหนิงเข้ามา โม่ฮั่นอี่ว์ก็มองถาดที่อยู่ในมือนาง

“ข้ากลับไม่รู้ว่าน้องสะใภ้เจ็ดจะเป็นแม่ศรีเรือนถึงเพียงนี้!”

อ๋องฮั่นรู้จักพูดดังคาด พริบตาเดียวก็เปลี่ยนการเรียกหยุนหว่านหนิงจาก ‘ชายาน้องเจ็ด’ เป็น ‘น้องสะใภ้เจ็ด’ แล้ว

โม่ฮั่นอี่ว์ตะลึง “นี่อะไรน่ะ กลิ่นหอมเข้าจมูกเชียว”

เขายื่นมือออกไปชี้อาหารตุ๋นจานนั้น

“อาหารตุ๋น”

หยุนหว่านหนิงยิ้มอย่างตรงไปตรงมา อธิบาย “วันนี้เย็นแล้ว ดังนั้นข้าก็เลยไม่แบ่งอาหารผัก อาหารเนื้อ เอาสองอย่างมาตุ๋นในหม้อเดียวเลย พวกท่านลองชิมรสชาติดูสิ”

นางวางถาดลง “ยังมีนี่อีก”