อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 128

“หรือว่าเจ้าอยากเล่นเกมต่อคำ”

โม่ฮั่นอี่ว์มองหยุนหว่านหนิง สีหน้าประหลาดใจ

“เกมต่อคำ? ข้าไม่ใช่คนสุภาพมีความรู้สักหน่อย จะเล่นเกมพรรค์นั้นไปทำอะไร”

หยุนหว่านหนิงโบกมือ รอยยิ้มเปื้อนเต็มดวงหน้า “มิสู้พวกเราเล่น...ทอยลูกเต๋ากันดีกว่า?”

“เล่นอย่างไรหรือ”

โม่ฮั่นอี่ว์ไม่เคยเล่น

หยุนหว่านหนิงสั่งให้หรูอวี้ไปเอาลูกเต๋ามา แสดงให้โม่ฮั่นอี่ว์ดูทีหนึ่ง “พวกเราทอยลูกเต๋า ใครทอยได้แต้มน้อย คนนั้นดื่ม!”

นางทอยออกไป ได้หนึ่งแต้ม

เมื่อเห็นดังนั้น โม่ฮั่นอี่ว์ก็มีความมั่นใจแล้ว

ก็แค่ทอยลูกเต๋ามิใช่หรือ

หรือว่าเขายังทอยลูกเต๋าสู้หยุนหว่านหนิงที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้

ขาเลิกแขนเสื้อขึ้น ทำท่าทางอย่างกับ ‘ลุย’ แล้วพูดกับโม่เยว่ “น้องเจ็ด เจ้ามาเป็นกรรมการ! ต้องยุติธรรมเท่าเทียมนะ ห้ามลำเอียงให้ผู้ใดเด็ดขาด”

เขามองหยุนหว่านหนิงด้วยความหมายลึกซึ้งทีหนึ่ง

“พวกเราเล่นกัน จะปกป้องชายาของเจ้าไม่ได้นะ”

โม่ฮั่นอี่ว์ตั้งท่าตั้งทาง เตรียมจะทอย

หยุนหว่านหนิงเอามือกอดอก “อ๋องฮั่น เชิญ”

“น้องสะใภ้เจ็ด ประเดี๋ยวแพ้แล้วอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ!”

“อ๋องฮั่น หากจะพนันก็ต้องยอมรับการพ่ายแพ้ได้ ข้ายังพอเข้าใจหลักการนี้อยู่นะ”

หยุนหว่านหนิงแย้มยิ้ม

โม่ฮั่นอี่ว์มั่นใจเต็มพิกัด ทอยออกไป...สามแต้ม

แม้จะทอยไม่ได้หกแต้มอย่างที่คิด แต่สามแต้มเขาก็พอใจแล้ว เมื่อครู่หยุนหว่านหนิงทอยออกไป ก็ไม่ใช่แค่แต้มเดียวเองหรือ

เขายิ้มพลางยื่นลูกเต๋าให้หยุนหว่านหนิง “น้องสะใภ้เจ็ด ถึงตาเจ้าแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยมของเขา หยุนหว่านหนิงก็พกความระแวดระวังอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย

จากนั้น...ก็ทอยออกไปได้หนึ่งแต้มอีก

โม่ฮั่นอี่ว์ยิ้มจนใบหน้าเป็นดั่งดอกเบญจมาศ “น้องสะใภ้เจ็ด ดื่มเถอะ”

เขายื่นสุราให้หยุนหว่านหนิง

“เฮ้อ ดูดวงข้าสิ”

หยุนหว่านหนิงส่ายหน้า ถอนหายใจทีหนึ่ง รับจอกสุรามาแล้วดื่มจนหมดรวดเดียว

“ดี! น้องสะใภ้เจ็ดคือยอดสตรีจริงๆ!”

โม่ฮั่นอี่ว์ยิ้มหน้าชื่นตาบานมากกว่าเดิม จากนั้นก็ทอยลูกเต๋าออกไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ลูกเต๋าหมุนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หยุดที่สี่แต้ม

เขาเพียงรู้สึกว่าตนเป็นอัจฉริยะในการเล่นทอยลูกเต๋าจริงๆ!

“น้องสะใภ้เจ็ด เจ้าไม่ควรเล่นทอยลูกเต๋ากับข้าเลย ข้าสู้ศึกทั่วหล้า ไร้ศัตรูทัดทาน!”

แต่บังเอิญเหลือเกิน หยุนหว่านหนิงทอยได้ห้าแต้ม

นางยิ้มพลางมองเขา “อ๋องฮั่น คราวนี้ท่านควรดื่มแล้วใช่หรือไม่”

โม่ฮั่นอี่ว์ตาค้าง

โม่เยว่เอ่ยปากด้วยใบหน้าปราศจากอารมณ์ “พี่รอง ท่านแพ้แล้ว”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง”

โม่ฮั่นอี่ว์ปากอ้าตาค้างมองห้าแต้ม

ขยี้ตา ยังคงเป็นห้าแต้มเหมือนเดิม เขามองหยุนหว่านหนิงแบบไม่ยอมแพ้ “เจ้า นี่คือเจ้าดวงดี! คราวนี้ข้าจะให้เจ้าชนะ!”

เขายกจอกสุราขึ้น ขมวดคิ้วดื่มลงไป

เป็นอย่างที่คิด เขาสำลักจนน้ำตาไหล

“อ๋องฮั่น ออมมือให้แล้ว ต่อเถอะ”

โม่ฮั่นอี่ว์ ห้าแต้ม

เขากระหยิ่มยิ้มย่องมองหยุนหว่านหนิง ราวกับนกยูงรำแพนหาง

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วนิดๆ ทอยออกไป หกแต้ม

“อะไรนะ!”

โม่ฮั่นอี่ว์ถลึงตาพูดไม่ออก

หากเมื่อครู่คือหยุนหว่านหนิงดวงดี โชคดีชนะเขาหนึ่งตา...เช่นนั้นครั้งนี้จะอธิบายอย่างไร!

“พี่รอง ท่านแพ้แล้ว”

โม่เยว่ยื่นสุราให้

โม่ฮั่นอี่ว์รับมาแบบอึ้งๆ ดื่มลงไปแบบมึนๆ

โม่ฮั่นอี่ว์ สามแต้ม

หยุนหว่านหนิง สี่แต้ม

“พี่รอง ท่านแพ้แล้ว”