อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 139

ในเรื่องความรักความสัมพันธ์ โม่เยว่และหยุนหว่านหนิงล้วนเห็นพวกที่ความรู้สึกช้าประเภทนั้น

แต่ว่า แม้จะความรู้สึกช้าเพียงใด......

โม่เยว่ฟังความอิจฉาในน้ำเสียงของหยุนหว่านหนิงและเข้าใจได้แล้ว

เขาหรี่ตาลง “หยุนหว่านหนิง เจ้าหึง?”

หึง? !

คำนี้สำหรับหยุนหว่านหนิงที่กำลังโมโหอยู่ในตอนนี้ ก็คือความท้าทายโดยแท้จริง!

“หึง? ข้าหึงอะไรเพคะ?”

นางหัวเราะอย่างเย็นชา กล่าวด้วยความไม่เกรงใจ “ท่านอ๋องช่างไร้ยางอายจริงๆนะเพคะ! ความแค้นระหว่างข้ากับฉินซื่อเสวีย เกี่ยวอะไรกับท่านด้วย? ทำไมข้าจะต้องหึง?”

“ท่านอ๋องให้ความสำคัญตัวเองจริงๆ!”

โม่เยว่: “.......”

วันนี้โดนนางตอกกลับ ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกโกรธเลยสักนิดนะ?

กลับกันคือ รู้สึกเพียงแค่ว่าท่าทางที่นางโมโหเดือดดาลเช่นนี้น่าขันมาก?

เมื่อคิดเช่นนี้ ใบหน้าของโม่เยว่ก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยแล้ว “หากว่าเจ้าไม่ได้หึง ทำไมพูดสามประโยคก็ล้วนไม่ได้ห่างไปจากฉินซื่อเสวียเลยล่ะ ชอบพูดว่านางเป็นแสงจันทร์ยามกลางวันของข้าอยู่บ่อยๆอีก”

แรกเริ่ม เขายังไม่เข้าใจ แสงจันทร์ยามกลางวันหมายความว่าอย่างไร

หลังจากที่ถูกหยุนหว่านหนิงยิ้มเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว

“ข้าชอบพูดแบบนี้ ท่านจะควบคุมได้หรือ?”

หยุนหว่านหนิงแถไปด้วยความปากแข็งคอแข็ง

“ข้าควบคุมไม่ได้”

โม่เยว่มองดูนางอย่างน่าขัน “เพียงแต่เจ้าเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่ง ฉินซื่อเสวีย ไม่ได้เป็นแสงจันทร์ยามกลางวันของข้า”

แสงจันทร์ยามกลางวันของเขา?

หรือว่าแสงจันทร์ยามกลางวันของเขายังมีคนอื่นอีกงั้นหรือ หรืออันที่จริงฉินซื่อเสวียเป็นคนรักที่ไม่สามารถลืมได้ของเขางั้นหรือ? !

การคาดเดานี้ ทำให้หยุนหว่านหนิงอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น!

โม่เยว่เจ้าสุนัขนี่ คิดไม่ถึงว่าจะเคยมีประวัติความรักมากมายขนาดนี้? !

แล้วมองดูนาง แม้แต่จูบแรก คืนแรกก็ให้เขาไปแล้ว เสี่ยงอันตรายถึงชีวิตเพื่อเกิดลูกให้เขา ทุกอย่างของนางล้วนให้เขาหมดแล้ว แต่กลับไม่ได้เป็นอะไรในใจเขาเลย? !

ยิ่งคิดไฟโทสะก็ยิ่งคุกรุ่น ยิ่งรู้สึกว่านางไม่คุ้มค่าที่จะทำ

“ท่านเก่ง! ประวัติความรักของท่านเอ่อล้น! พรุ่งนี้ข้าก็จะเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามน!”

นางโกรธเขาจนแทบตายอยู่แล้ว!

ประวัติความรักไม่ได้มากมายเอ่อล้นเหมือนเขา แต่พลังที่ปล่อยออกมาจะแพ้ไม่ได้!

“เจ้าพูดอะไร? พูดใหม่อีกครั้ง? !”

โม่เยว่แทบจะถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธตายแล้ว!

คิดไม่ถึงว่าต่อหน้าเขา ก็กล้าพูดจาเลวทรามว่าจะเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามนเช่นนี้ออกมาได้? !

หากว่าไม่ได้มีสติหลงเหลืออยู่ เขาก็อยากจะตีผู้หญิงคนนี้ให้ได้สติขึ้นมาโดยตรงแล้ว.....ช่วยไม่ได้สติเตือนเขาว่า เขาเป็นผู้ชาย เป็นบุรุษที่มีคุณธรรม!

บุรุษที่ดีจะไม่สู้กับสตรี!

บุรุษใช้วาจาไม่ลงมือ!

เขาท่องอยู่ในใจเงียบๆนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้จึงได้กัดฟันด้วยความโกรธแล้วจ้องมองนาง “หยุนหว่านหนิง! เจ้ามีความสามารถก็พูดใหม่อีกครั้ง? !”

“ข้าจะพูดอีกสิบครั้งก็เป็นเช่นนี้! ท่านไม่ส่องกระจกดูบ้าง ดูว่าตัวเองไร้ยางอายเพียงใด กลับยังบอกว่าข้าหึงอีก ข้านี่นะจะหึงท่าน?”

หยุนหว่านหนิงปากแข็ง “ช่างน่าขันจริงๆ! ท่านคิดไปเอง!”

โม่เยว่ : “..........”

เขาอดทน!

เขากำมือทั้งสองข้าง หน้าผากมีเส้นเลือดโปนขึ้นมา เส้นที่แก้มเย็นชาแข็งทื่อ

ใช้ชีวิตอยู่กับเขามานานขนาดนี้ ทำไมหยุนหว่านหนิงถึงได้ไม่เข้าใจนิสัยของเขา?

ท่าทางในเวลานี้ของโม่เยว่ เห็นได้ชัดว่าโกรธถึงขีดสุดแล้ว!

ในวันปกติ เกรงว่านางคงจะกลัวไปนานแล้ว

กลัวถูกเขาต่อย

แต่วันนี้ พลังไฟอันชั่วร้ายพุ่งพรวดไปมาในจิตใจของนาง วันนี้หยุนหว่านหนิงไม่ยั่วให้เขาโมโหจนบ้าคลั่งนางสาบานว่าจะไม่เลิกรา!

“อนุญาตให้ท่านมีแสงจันทร์ยามกลางวันมีคนรักที่ลืมไม่ลงได้ แต่ไม่อนุญาตให้ข้าเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามน! ก็คือการที่ท่านอนุญาตให้ตัวเองพวกตัวเองทำได้ แต่ห้ามไม่ให้คนอื่นทำ!”

ชายปากหมานี่ ทำให้นางโกรธมากจริงๆ!

ในที่สุดโม่เยว่ก็เข้าใจได้แล้ว ฮองเฮาจ้าวและเต๋อเฟยถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โมโหจนป่วย เป็นรสชาติยังไง

ตอนนี้เขาโกรธจนขมับเต้น “นูน”ออกมา ในสมองก็รู้สึกปวดขึ้นมาเป็นระยะ