อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 139

ในเรื่องความรักความสัมพันธ์ โม่เยว่และหยุนหว่านหนิงล้วนเห็นพวกที่ความรู้สึกช้าประเภทนั้น

แต่ว่า แม้จะความรู้สึกช้าเพียงใด......

โม่เยว่ฟังความอิจฉาในน้ำเสียงของหยุนหว่านหนิงและเข้าใจได้แล้ว

เขาหรี่ตาลง “หยุนหว่านหนิง เจ้าหึง?”

หึง? !

คำนี้สำหรับหยุนหว่านหนิงที่กำลังโมโหอยู่ในตอนนี้ ก็คือความท้าทายโดยแท้จริง!

“หึง? ข้าหึงอะไรเพคะ?”

นางหัวเราะอย่างเย็นชา กล่าวด้วยความไม่เกรงใจ “ท่านอ๋องช่างไร้ยางอายจริงๆนะเพคะ! ความแค้นระหว่างข้ากับฉินซื่อเสวีย เกี่ยวอะไรกับท่านด้วย? ทำไมข้าจะต้องหึง?”

“ท่านอ๋องให้ความสำคัญตัวเองจริงๆ!”

โม่เยว่: “.......”

วันนี้โดนนางตอกกลับ ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกโกรธเลยสักนิดนะ?

กลับกันคือ รู้สึกเพียงแค่ว่าท่าทางที่นางโมโหเดือดดาลเช่นนี้น่าขันมาก?

เมื่อคิดเช่นนี้ ใบหน้าของโม่เยว่ก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยแล้ว “หากว่าเจ้าไม่ได้หึง ทำไมพูดสามประโยคก็ล้วนไม่ได้ห่างไปจากฉินซื่อเสวียเลยล่ะ ชอบพูดว่านางเป็นแสงจันทร์ยามกลางวันของข้าอยู่บ่อยๆอีก”

แรกเริ่ม เขายังไม่เข้าใจ แสงจันทร์ยามกลางวันหมายความว่าอย่างไร

หลังจากที่ถูกหยุนหว่านหนิงยิ้มเยาะครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว

“ข้าชอบพูดแบบนี้ ท่านจะควบคุมได้หรือ?”

หยุนหว่านหนิงแถไปด้วยความปากแข็งคอแข็ง

“ข้าควบคุมไม่ได้”

โม่เยว่มองดูนางอย่างน่าขัน “เพียงแต่เจ้าเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่ง ฉินซื่อเสวีย ไม่ได้เป็นแสงจันทร์ยามกลางวันของข้า”

แสงจันทร์ยามกลางวันของเขา?

หรือว่าแสงจันทร์ยามกลางวันของเขายังมีคนอื่นอีกงั้นหรือ หรืออันที่จริงฉินซื่อเสวียเป็นคนรักที่ไม่สามารถลืมได้ของเขางั้นหรือ? !

การคาดเดานี้ ทำให้หยุนหว่านหนิงอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น!

โม่เยว่เจ้าสุนัขนี่ คิดไม่ถึงว่าจะเคยมีประวัติความรักมากมายขนาดนี้? !

แล้วมองดูนาง แม้แต่จูบแรก คืนแรกก็ให้เขาไปแล้ว เสี่ยงอันตรายถึงชีวิตเพื่อเกิดลูกให้เขา ทุกอย่างของนางล้วนให้เขาหมดแล้ว แต่กลับไม่ได้เป็นอะไรในใจเขาเลย? !

ยิ่งคิดไฟโทสะก็ยิ่งคุกรุ่น ยิ่งรู้สึกว่านางไม่คุ้มค่าที่จะทำ

“ท่านเก่ง! ประวัติความรักของท่านเอ่อล้น! พรุ่งนี้ข้าก็จะเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามน!”

นางโกรธเขาจนแทบตายอยู่แล้ว!

ประวัติความรักไม่ได้มากมายเอ่อล้นเหมือนเขา แต่พลังที่ปล่อยออกมาจะแพ้ไม่ได้!

“เจ้าพูดอะไร? พูดใหม่อีกครั้ง? !”

โม่เยว่แทบจะถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โกรธตายแล้ว!

คิดไม่ถึงว่าต่อหน้าเขา ก็กล้าพูดจาเลวทรามว่าจะเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามนเช่นนี้ออกมาได้? !

หากว่าไม่ได้มีสติหลงเหลืออยู่ เขาก็อยากจะตีผู้หญิงคนนี้ให้ได้สติขึ้นมาโดยตรงแล้ว.....ช่วยไม่ได้สติเตือนเขาว่า เขาเป็นผู้ชาย เป็นบุรุษที่มีคุณธรรม!

บุรุษที่ดีจะไม่สู้กับสตรี!

บุรุษใช้วาจาไม่ลงมือ!

เขาท่องอยู่ในใจเงียบๆนับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้จึงได้กัดฟันด้วยความโกรธแล้วจ้องมองนาง “หยุนหว่านหนิง! เจ้ามีความสามารถก็พูดใหม่อีกครั้ง? !”

“ข้าจะพูดอีกสิบครั้งก็เป็นเช่นนี้! ท่านไม่ส่องกระจกดูบ้าง ดูว่าตัวเองไร้ยางอายเพียงใด กลับยังบอกว่าข้าหึงอีก ข้านี่นะจะหึงท่าน?”

หยุนหว่านหนิงปากแข็ง “ช่างน่าขันจริงๆ! ท่านคิดไปเอง!”

โม่เยว่ : “..........”

เขาอดทน!

เขากำมือทั้งสองข้าง หน้าผากมีเส้นเลือดโปนขึ้นมา เส้นที่แก้มเย็นชาแข็งทื่อ

ใช้ชีวิตอยู่กับเขามานานขนาดนี้ ทำไมหยุนหว่านหนิงถึงได้ไม่เข้าใจนิสัยของเขา?

ท่าทางในเวลานี้ของโม่เยว่ เห็นได้ชัดว่าโกรธถึงขีดสุดแล้ว!

ในวันปกติ เกรงว่านางคงจะกลัวไปนานแล้ว

กลัวถูกเขาต่อย

แต่วันนี้ พลังไฟอันชั่วร้ายพุ่งพรวดไปมาในจิตใจของนาง วันนี้หยุนหว่านหนิงไม่ยั่วให้เขาโมโหจนบ้าคลั่งนางสาบานว่าจะไม่เลิกรา!

“อนุญาตให้ท่านมีแสงจันทร์ยามกลางวันมีคนรักที่ลืมไม่ลงได้ แต่ไม่อนุญาตให้ข้าเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้ามน! ก็คือการที่ท่านอนุญาตให้ตัวเองพวกตัวเองทำได้ แต่ห้ามไม่ให้คนอื่นทำ!”

ชายปากหมานี่ ทำให้นางโกรธมากจริงๆ!

ในที่สุดโม่เยว่ก็เข้าใจได้แล้ว ฮองเฮาจ้าวและเต๋อเฟยถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้โมโหจนป่วย เป็นรสชาติยังไง

ตอนนี้เขาโกรธจนขมับเต้น “นูน”ออกมา ในสมองก็รู้สึกปวดขึ้นมาเป็นระยะ

หัวใจเหมือนกำลังจะเป็นตะคริว โกรธจนดวงตาสองข้างของเขาแดงก่ำ!

“หยุน! หว่าน! หนิง!”

นางปากคอเราะราย

ไม่เพียงแค่โต้เถียง ยังพูดประโยคเดียวเถียงสิบประโยคอีก เป็นเช่นนี้ต่อไปใครจะรับได้? !

เมื่อเห็นริมฝีปากบางๆของนางพูดจาจอแจปิดไม่ลง กำลังพูดพล่ามอยู่ตลอด โม่เยว่ทนไม่ได้อีกต่อไป.......มือข้างหนึ่งของเขาจับไปที่หลังศีรษะของหยุนหว่านหนิง

จากนั้น จูบเข้าไปอย่างแรง!

มืออีกข้างหนึ่ง ออกแรงโอบไปที่เอวบางๆของนาง

การกระทำที่มาอย่างฉับพลันของเขา ทำให้หยุนหว่านหนิงตะลึงงัน

ไม่ใช่ว่านางกลัว อย่างไรเสียก็เป็นผู้หญิงยุคใหม่ที่ข้ามเวลามาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ยังจะกลัวว่าจะถูกเขาดูดปากอีกหรือ?

เพียงแต่มองดูขนตาที่สั่นไหวเบาๆของเขา นางก็รู้สึกตกใจขึ้นมาเล็กน้อยทันที

หลังจากดึงสติกลับมาได้ ออกแรงผลักโม่เยว่

ช่วยไม่ได้ ชายปากหมานี่แรงมากเป็นที่สุด เหมือนได้กินยาเพิ่มพลังไปเช่นนั้นโดยแท้

หยุนหว่านหนิงจะดิ้นรนต่อไปเพียงใด เขาก็ไม่กระดิก

“อื้ม โม่เยว่เจ้าคนปากหมา! อื้มอื้ม.......”

หยุนหว่านหนิงถูกเขาอุดปากไว้ ด่าไปประโยคหนึ่งอย่างเลือนรางไม่ชัดเจน

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีแววจะปล่อยนาง ดวงตาของหยุนหว่านหนิงกลอกวนไป มือน้อยๆที่ชั่วร้ายเอื้อมไปทางช่วงเอวของเขา......

มีกล้ามหน้าท้องแปดมัดแล้วอย่างไร?

เนื้อนุ่มๆตรงช่วงเอว ที่ควรจะเจ็บก็ยังต้องเจ็บ!

มือของนางจับเนื้ออ่อนตรงช่วงเอวอย่างแม่นยำ มือน้อยๆออกแรงบิด ร่างกายของโม่เยว่กระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยังจูบนางไว้แบบไม่ยอมปล่อยมือ

นี่หากว่าปล่อย......

ปากของผู้หญิงคนนี้ ก็ยังคงพูดไม่หยุดไม่หย่อน

โม่เยว่ถูกนางโวยวายใส่จนรู้สึกรำคาญ รู้สึกเพียงแค่ต้องทำเช่นนี้ถึงจะอุดปากนางไว้ได้!

แม้ว่าจะเจ็บเพียงใด เขาก็ต้องอดทนไว้

จนกระทั่งหยุนหว่านหนิงออกแรงเพิ่ม โม่เยว่จึงทนไม่ได้อีกต่อไป

เขาเหลือบมองไปทางกำแพงด้านหลังนาง ถือโอกาสออกแรงผลัก.......หลังของหยุนหว่านหนิงก็ติดไปบนกำแพง โม่เยว่ดึงมือออกมา คว้าจับมือน้อยๆที่เล่นตุกติกของนางไว้

มือใหญ่ห่อหุ้มมือเล็กๆไว้ด้วยความอบอุ่น

หยุนหว่านหนิงรู้สึกเพียงแค่ กระแสไฟฟ้าพลังหนึ่งพุ่งขึ้นจากเท้าไปสู่หัวใจ

นางเหมือนถูก! ไฟ! ดูด! แล้ว!

ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้จูงมือโม่เยว่มาก่อน แต่ตอนนี้ถูกเขาจับมือไว้ มักจะมีความรู้สึกแตกต่างไปเล็กน้อย

อาจจะ เป็นเพราะถูกเขาบังคับจูบเป็นเหตุ? !

หยุนหว่านหนิงกะพริบตา

เห็นตาสองข้างของเขายังคงปิดสนิท มือก็ถูกจับไว้แล้ว นางเล่นลูกไม้ไม่ได้อีกแล้ว จึงเปลี่ยนเป็นใช้เท้าถีบ “ท่าน ท่านปล่อยข้า! ไม่เช่นนั้นข้าจะกระหน่ำถีบท่าน!”

แม้ว่าจะคลุมเครือไม่ชัดเจน แต่ประโยคนี้โม่เยว่ก็ฟังเข้าใจโดยประมาณแล้ว

“ครืน” เสียงหนึ่ง พลังเลือดร้อนพุ่งขึ้นไปที่ศีรษะ

ผู้หญิงคนนี้ กล้าหาญมาก!

ไม่รู้ว่าเล่นลูกไม้ หรือว่าทำโทษ เขาเปิดปากอย่างฉับพลัน กัดลงไปที่ริมฝีปากของนางอย่างรุนแรง!

“อื้ม........”

หยุนหว่านหนิงได้รับว่าเจ็บปวด ออกแรงดิ้นขึ้นมา

เมื่อเห็นว่านางเจ็บมาก โม่เยว่จึงได้ปล่อยนางไปอย่างภาคภูมิใจ

“โม่เยว่ท่านเคยเป็นหมาใช่หรือไม่? !”

นางโกรธเป็นที่สุด ตีแขนของเขาด้วยความโกรธ กระทืบเท้าด้วยความเดือดดาล “ทำไมท่านถึงได้กัดคน? ข้าว่าท่านไม่ได้ชื่ออ๋องหมิง หลังจากนี้เรียกท่านว่าราชาหมาจะดีกว่า!”

“ราชาหมา!”

นางตะคอกใส่เขาอย่างดุดัน

ราชาหมาโม่เยว่ภูมิใจมากยิ่งขึ้นเรื่อย เขาเปล่งเสียงไม่พอใจเบาๆ: “หยุนหว่านหนิง คราวนี้เจ้ารู้ถึงความเก่งกาจของข้าแล้วใช่หรือไม่?”

ยังจะเก่งกาจอีก?

กัดคนก็ถือว่าเก่งกาจหรือ?

เหมือนกับว่าคนอื่นทำไม่เป็นเช่นนั้น!

หยุนหว่านหนิงออกแรงเช็ดปาก ริมฝีปากล่างถูกเขากัดจนแตกแล้ว กลิ่นคาวเลือดอบอวลในปากเล็กน้อย

ไม่เจ็บ แต่โกรธมาก!

นางจ้องมองโม่เยว่อย่างดุดัน ถือโอกาสในขณะที่เขาไม่ได้ระวัง.......ยื่นมือออกไปเขย่งเท้าขึ้น จับใบหน้าของเขาและกัดเข้าไปอย่างรุนแรง!