อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 138

“เอ๊ะ!”

หยุนหว่านหนิงตีมือของโม่เยว่ออกไปทันที แววตาที่ดุดันเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นประกายความรักนับหมื่นของมารดาในพริบตา “ลูกชายสุดที่รัก!”

นางเปิดม่านรถม้าขึ้น กระโดดลงไปทันที

“วันนี้เลิกเร็วหรือ? ตาทวดของเจ้าล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงอุ้มหยวนเป่าขึ้นมา

หลังจากเข้าฤดูใบไม้ผลิ หยวนเป่าก็ไปอาศัยอยู่ที่ตระกูลกู้ไม่กี่วัน ก็อ้วนขึ้นอีกไม่น้อย

ดีที่ตอนนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้น เสื้อผ้าหนาๆที่ขาของเขา ก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าชั้นเดียวแล้ว

หากสวมเสื้อหนาว เกรงว่าหยุนหว่านหนิงก็คงจะอุ้มเขาไม่ขึ้นแล้ว

“คนรับใช้ของตระกูลกู้มารายงาน บอกว่าวันนี้มีแขกมาเยี่ยม ดังนั้นตาทวดจึงกลับไปก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ และน้าเล็กก็กลับไปที่ตระกูลหยุนเช่นกัน ข้าอยู่คนเดียวน่าเบื่อมากพ่ะย่ะค่ะ!”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรอหยุนหว่านหนิงกลับมาอยู่ที่ประตู

สองมือของหยวนเป่าโอบคอของหยุนหว่านหนิงไว้ เอาหน้าแนบกับใบหน้าของนางด้วยความออดอ้อน “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านจังเลย”

หัวใจของหยุนหว่านหนิงแทบจะละลายแล้ว

นางมองไปที่ท่อนไม้เล็กๆสองสามท่อนบนพื้น กำลังจะเอ่ยถาม เด็กหนุ่มรับใช้ก็ตอบว่า “พระชายา เมื่อครู่ข้าน้อยกำลังนับมดเป็นเพื่อนคุณชายน้อยน่ะพ่ะย่ะค่ะ!”

นับมด?

ฮือฮือฮือลูกชายช่างน่าสงสารเกินไปหรือไม่?

หยุนหว่านหนิงโอบกอดเขาแน่นยิ่งขึ้น “ให้รางวัล”

นางหยิบเงินออกมาแท่งหนึ่งจากในช่องว่างแล้วยื่นให้เด็กหนุ่มรับใช้

เล่นเป็นเพื่อนลูกชายของนาง สมควรได้รับรางวัล!

เด็กหนุ่มรับใช้ตื่นเต้นจนน้ำตาไหล รีบเอาเงินยัดใส่ไว้ที่หน้าอก แทบอยากจะให้คุณชายน้อยมารอพระชายาที่หน้าประตูทุกๆวันหลังจากนี้ แล้วเขาก็นับมดเป็นเพื่อนเขา.......”

หยุนหว่านหนิงอุ้มหยวนเป่าเข้าไปในประตู

โม่เยว่มองดูท่าทางความสนิทชิดใกล้ของแม่ลูกทั้งคู่ ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาในใจอย่างฉับพลัน

หยุนเสี่ยวหยวนเจ้าเด็กอัปลักษณ์นี่ ไม่เห็นหรือไงว่าเขาก็กลับมาด้วย?

ช่วงเวลาระยะนี้ เขาพยายามทุ่มเททุกอย่าง วิธีการอะไรก็ใช้หมดแล้ว แต่เจ้าเด็กอัปลักษณ์นี่ก็ไม่ยอมรับเขาเป็นพ่อ!

จะรู้ได้อย่างไรว่า หยวนเป่าจะตั้งใจทิ้งเขาไว้ลำพัง

แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ แต่ก็ฉลาดกว่าเด็กทั่วไป จากปากของแม่นมจางและคนอื่นๆ เขาก็รู้เรื่องที่ท่านแม่ถูกโม่เยว่กักบริเวณไว้สี่ปี

ทั้งยังมีเรื่องที่เต๋อเฟยกับคนอื่นๆที่ทำไม่ดีต่อหยุนหว่านหนิงอีก.......

หยุนเสี่ยวหยวนจงใจ ทำเพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่น่ะ!

เหมือนดั่งที่เขาได้พูดกับหยุนหว่านหนิงก่อนหน้านี้ว่า: ให้พวกเขาอัดอั้นตาย ให้พวกเขากลัดกลุ้มตาย ไม่ยอมรับพวกเขา!

ใครใช้พวกเขามารังแกท่านแม่ล่ะ? !

โม่เยว่ขมวดคิ้วมองดูเงาร่างของสองแม่ลูกหายไปต่อหน้า ตอนนี้ถึงได้ถามหรูอวี้ว่า “หยวนเป่ายังจะชอบของเล่นอะไร? ขนมอะไรอีก? ได้ถามมาชัดเจนแล้วรึยัง?”

รู้ว่าระยะนี้นายท่านของตัวเองถูกบังคับให้ยอมจำนนต่อหน้าของคุณชายน้อย

ช่วยไม่ได้ นายท่านของตัวเองเป็นคนที่ “รังแกคนที่อ่อนแอว่ายอมให้คนที่แข็งกว่า”

มีความโกรธในใจก็ไม่สามารถระบายกับคุณชายน้อยได้ ทำได้เพียงระบายมาที่ตัวของพวกเขาเท่านั้น

หรูอวี้หดคอด้วยความระวัง “คุณชายน้อยบอกว่า อยากได้ประทัด......”

“ประทัด?”

โม่เยว่ขมวดคิ้วแน่นขึ้น “เจ้าเด็กคนนี้ต้องการประทัดไปทำอะไร? ตรุษจีนก็ผ่านไปแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กเล่นประทัดอันตรายเพียงใดกัน?”

“ไปซื้อเดี๋ยวนี้”

เขาโบกมือทันที สั่งการไปโดยไม่ลังเล

หรูอวี้: “......นายท่าน เมื่อครู่ท่านไม่ได้บอกว่า เป็นเด็กเป็นเล็กเล่นประทัดอันตรายเพียงใดกันรึขอรับ!”

“ลูกชายของข้าต้องการดวงดาวบนท้องฟ้า ข้าก็จะสอยลงมาให้เขา! นับประสาอะไรกับประทัดอันเล็กๆ? ข้าเล่นเป็นเพื่อนเขาก็ได้แล้ว! หากว่าระเบิดทำให้มือของหยวนเป่าบาดเจ็บ ข้าจะเด็ดหัวเจ้ามาให้เขาเตะแทนลูกบอล!”

หรูอวี้น้ำตาไหลอาบแก้ม: “.........”

นายท่านของตัวเอง มีศักยภาพแอบแฝงเป็นฮ่องเต้บ้าอำนาจได้จริงๆ!

เขาเล่นประทัดเป็นเพื่อนคุณชายน้อยหากว่ามือได้รับบาดเจ็บ ก็จะเด็ดหัวเขามาให้คุณชายน้อยเตะแทนลูกบอล?

นี่เป็นหลักการอะไร? !

ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ!

คุณชายน้อยยังไม่ยอมรับว่าเขาเป็นพ่อเลย ทุกปากทุกคำกลับเรียกว่า “ลูกชายของข้า” เรียกซะจนคล่องแคล่วสนิทชิดเชื้อได้เพียงนี้

ท่านอ๋องไร้ยางอายจริงๆ!