อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 141

หยวนเป่าคิดว่า ไม่มีการจูบไหนที่แก้ไขปัญหาคู่รักทะเลาะกันไม่ได้

หนึ่งทีแก้ปัญหาไม่ได้ เช่นนั้นก็สองที!

เมื่อครู่นี้โม่เยว่กับหยุนหว่านหนิง ไม่สามารถแก้ไขปัญหาด้วยการ"จูบ"สองทีได้......เขาจึงตัดสินใจ ที่จะจัดการ"จูบ"ครั้งที่สามให้กับพวกเขา!

แต่ทว่า หาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้

ในคืนวันนั้น หยุนหว่านหนิงก็ได้สั่งให้แม่นมจางไปที่เรือนทิงจู่ บอกว่านางจะอยู่แต่เรือนชิงหยิ่งไม่ออกไปไหน

นอกเสียจากเข้าพระราชวังไปตรวจชีพจรให้โม่จงหรานแล้ว ก็จะไม่ออกไหนอีก

พูดจบ แม่นมจางก็มองท่านอ๋องของตนเองด้วยความกลัวจนตัวสั่น

หลายวันมานี้นางเฝ้ามอง ท่านอ๋องของตนเองและพระชายาที่ตัวติดกันราวกับฝาแฝด

ถึงแม้ว่าคนทั้งสองจะยังไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน

เพียงแต่ในสายตาของคนรับใช้ภายในจวน คนทั้งสองได้คืนดีกันเหมือนดังเดิมแล้ว

ถึงอย่างไร ต่างก็เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันแล้ว......

ใครจะรู้ว่าวันนี้ จู่ๆ จะทะเลาะกันเช่นนี้?

อีกทั้งยังทะเลาะกันฟ้าถล่มดินทลาย คล้ายกับว่าทั้งจวนแทบจะถูกพลิกคว่ำ!

โม่เยว่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น เพียงแค่ให้แม่นมจางกลับไป

ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะอยู่แต่ในเรือน แค่ไม่อยากพบหน้าเขาก็ช่างเถิด นางได้รับความทุกข์ทรมานจากการกักขังตัวเองเป็นเวลาสี่ปีแล้ว วันนี้เป็นความผิดของเขาอีกแล้ว เขาจะยินยอมให้นางกักขังตัวเองได้อย่างไร?

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาตั้งใจรออยู่ที่หน้าประตู เพื่อรอให้หยุนหว่านหนิงเข้าพระราชวังไปด้วยกัน

แต่รออยู่เป็นเวลานาน นางก็ไม่มาเสียที

เขาขมวดคิ้ว แล้วสั่งให้คนไปสอบถาม จึงได้รู้ว่าหยุนหว่านหนิงได้เข้าพระราชวังไปก่อนเขาแล้ว........

โม่เยว่จึงรู้สึกไม่สบายใจ

เดิมทีก็อยากจะเข้าพระราชวังพบนาง เพื่อกล่าวขอโทษ ระหว่างคนทั้งสองก็จะไม่มีปัญหาอะไร

ใครจะรู้ว่าเวลาเช้าตรู่ หยูนหว่านหนิงจะไปก่อนเข้าก้าวหนึ่ง และไปตำหนักหย่งโซ่วเพื่อคารวะและตรวจให้กับเต๋อเฟย

โม่เยว่จึงรีบตามไปที่ตำหนักหย่งโซ่ว

"หยุนหว่านหนิง? นางเพิ่งจะออกไปไม่ใช่หรือ?"

เต๋อเฟยเห็นโม่เยว่มีท่าทีใจลอย นึกถึงวันนี้หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้มีพละกำลังเหมือนตามปกติ ก็คล้ายกับถูกผีอำ และรู้สึกหงอยเหงาซึมเซา

อีกทั้งดวงตาทั้งคู่ก็คล้ำดำ ชัดเจนว่าไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน

ตามธรรมดาแล้ว หากนางพูดหนึ่งประโยค นางก็จะโต้ตอบสิบประโยค

แต่วันนี้ นางพูดกับหยุนหว่านหนิงไปสองสามประโยค นางก็งึมงำอย่างไร้เรี่ยวแรงสองคำ แล้วก็ไม่ได้ตอบกลับ

เต๋อเฟยยังคิดว่า นางคงจะมีความคิดความอ่าน และเปลี่ยนแปลงตนเองไม่เป็นอริกับแม่สามีคนนี้แล้วเสียอีก

แต่บัดนี้เมื่อเห็นท่าทีของโม่เยว่แล้ว........

ก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกับหยุนหว่านหนิงเลย!

"พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ?"

เต๋อเฟยกล่าวถามอย่างซุบซิบนินทา "ทำไมถึงทะเลาะกันหรือ?"

"เปล่า"

โม่เยว่ไม่ยอมรับ

"เจ้าอย่ามาทำเช่นนี้เลย! เจ้าคลอดออกมาจากในท้องของข้า เพียงเจ้ากระดกก้นข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าจะทำอะไร! อีกอย่างข้าก็อาบน้ำร้อนมาก่อน ยังจะมองไม่ออกอีกเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า?"

เต๋อเฟยแสดงความไม่พอใจ

นางมองค้อนโม่เยว่

เห็นว่าเขาเหมือนกับหมดอาลัยตายอยาก ถึงแม้ว่าจะมีสีหน้าเย็นชา แต่ในดวงตากลับไม่ได้เย็นชาแม้แต่น้อย

และแตกต่างจากปกติ ราวกับเป็นคนละคน

"ไม่ว่าพวกเจ้าจะทะเลาะกันด้วยเหตุใด ข้าก็ไม่รู้จะพูดอะไร! เพียงแต่นังเด็กนั่นก็ควรได้รับการสั่งสอน"

เห็นพวกเขาทะเลาะกัน เต๋อเฟยก็รู้สึกมีความสุข

นางปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง ให้คนทั้งสองทะเลาะกันมากขึ้นเรื่อยๆ!

นางก็สามารถเห็นท่าทางหดหู่ของหยุนหว่านหนิงได้ทุกวัน......นางยิ่งหดหู่มากเท่าไร ภายในใจของเต๋อเฟยก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ และยิ่งมีชีวิตชีวามากขึ้นเท่านั้น!

แต่นางคล้ายกับลืมไปแล้วว่า ขณะนี้บุตรชายก็เหมือนกับถูกผีอำเหมือนกัน แล้วก็รู้สึกหดหู่เช่นเดียวกัน!

"เสด็จแม่ ครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดของนาง"

โม่เยว่ปกป้องหยุนหว่านหนิง

"ไม่ว่าจะเป็นความผิดของนางหรือไม่ เมื่อเจ้ามองไป มีสะใภ้ของใครมีท่าทีเช่นนางบ้างล่ะ? หากไม่กำราบก็คงจะกำเริบเสิบสานเป็นแน่ ไม่เคยเห็นแม่สามีอย่างข้า และสามีอย่างเจ้าอยู่ในสายตาโดยสิ้นเชิง

เต๋อเฟยทอดถอนใจเบาๆ

คนทั้งสองทะเลาะกันแล้ว เยว่เอ๋อร์ยังจะปกป้องนังเด็กนั่นอีก........

ภายในใจของนาง ทำไมถึงไม่สบายใจเช่นนี้นะ?

โม่เยว่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอีก