อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 142

อาจเป็นเพราะเสียงของโม่เยว่ที่ดังเกินไป และสีหน้าที่ไม่น่าดูอย่างยิ่ง แม่นมจางจึงตกใจจนขาอ่อน และคุกเข่าลงตรงหน้าเขาโดยตรง!

"ท่านอ๋อง พระชายา นาง......"

"นางเป็นอะไร? !"

โม่เยว่โมโหอย่างยิ่ง "ถ้าหากตอบไม่ได้ ข้าก็จะตัดลิ้นเจ้าไปให้หมากินเสีย!"

แม่นมจางตัวสั่น รีบปิดปากเอาไว้ แล้วตอบอย่างไม่ชัดเจนว่า "ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าพระชายาไปไหน แต่ก่อนที่นางจะไป ได้กล่าวอย่างโมโหว่าอยากจะหนีออกจากเรือน........"

นางไม่รู้ว่าหนีออกจากเรือนหมายความว่าอย่างไร

แต่ฟังดูแล้ว ก็ไม่ใช่คำพูดที่ดีนัก

และพระชายายังนำห่อผ้าเล็กใหญ่ อีกทั้งยังพาคุณชายน้อยไปด้วย......

สองวันมานี้พระชายากับท่านอ๋องทะเลาะกัน แม่นมจางก็คาดเดาได้ว่า พระชายาหมายความว่าอะไร

"หนีออกจากเรือน?"

โม่เยว่โมโหจนกำหมัดแน่น

ถึงอย่างไรภายในเรือนตอนนี้ เสาหรือกำแพงก็อยู่ห่างจากเขาอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะอยากทุบกำแพงด้วยความโกรธเคือง ก็ไม่อาจเดินขึ้นบันได ไปทุบกำแพงได้

เขาจึงถีบแม่นมจางที่อยู่ตรงหน้าอย่างโหดเหี้ยม

"ข้าเลี้ยงดูพวกคนไม่มีประโยชน์อย่างพวกเจ้า เอาไว้ทำไมกัน? ! กระทั่งคนคนเดียวก็ดูแลเอาไว้ไม่ได้!"

ไม่ ไม่ใช่เพียงคนเดียวสิ

คือคนสองคน!

แม่นมจางที่ถูกฝ่าเท้าเหยียบ ก็ล้มลงกับพื้นแล้วร้อง"โอ๊ย"

นางอายุมากแล้ว อีกทั้งยังเป็นหญิงชราคนหนึ่ง ไหนเลยจะรับได้ไหว?

ทันใดปากที่ปิดไว้ก็กระอักเลือดออกมา

นางไม่กล้าร้องไห้ รีบปีนป่ายขึ้นมา แล้วกล่าวอย่างสั่นเทาว่า "ท่านอ๋อง พระชายาต้องการจะไป ข้าน้อยก็ขวางเอาไว้ไม่ได้! นิสัยของพระชายานั้นท่านก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้......"

นางก็ขวางแล้ว!

แต่ในเวลานั้นหยุนหว่านหนิงก็อัดอั้นตันใจ!

แม่นมจางกลิ้งลงมาจากบันได

มิหนำซ้ำ ความเจ็บปวดใจนั้นยังไม่ทันหาย ยังมาถูกท่านอ๋องถีบอีก.....

แม่นมจางก็รู้สึกเสียใจอย่างมาก!

พวกเขาสองคนทะเลาะกัน แล้วทำไมถึงมาระบายอารมณ์กับนาง?

นางแทบอยากจะให้ตนเองเป็นเต่าตัวหนึ่ง ที่บนหลังมีกระดอง อยากทำอะไรก็ได้ตามใจ หากนางไม่เต็มใจจะปรนนิบัติรับใช้ก็ทำตัวเป็นคนขี้ขลาด ใครจะทำอะไรนางได้? !

เพียงแต่คำพูดนี้นางก็ได้เพียงคิดๆ เท่านั้น ใครก็รู้ว่านางเป็นคนรับใช้คนหนึ่ง

"เจ้าเป็นใบ้หรือว่าแก่เสียจนโง่เขลาไปแล้ว? ทำไมถึงไม่ตอบข้า?"

โม่เยว่แสดงสีหน้าโหดร้าย

แม่นมจางตกใจจนพูดไม่ชัดเจน "ข้าน้อยอยากจะตอบท่าน แต่ว่า แต่พระชายาบอกว่า ถ้าหากข้าน้อยกล้ามารายงาน ก็จะตัดลิ้นข้าน้อยไปให้หมากินเจ้าค่ะ!"

คนทั้งสองสมกับเป็นคู่สามีภรรยากันจริงๆ

ทำไมถึงชอบตัดลิ้นคนเอาไปให้หมากินกันนะ? !

"คนไร้ประโยชน์!"

โม่เยว่โมโหมาก และถีบแม่นมจางไปยังเชิงกำแพงอีกครั้ง

เขาเดินเข้าไปในเรือนชิงหยิ่งอย่างโมโหเดือดดาล และไปตรวจสอบในห้องสองสามห้อง

ผู้หญิงคนนี้ ช่างโหดเหี้ยมเสียจริงๆ!

ไม่เพียงแค่จางไปคนเดียว ยังเอาข้าวของทั้งหมดไปด้วย!

สิ่งของมีค่าในเรือนชิงหยิ่ง เอาไปหมดไม่มีเหลือ!

ก็ไม่รู้ว่านางที่เป็นผู้หญิงอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงคนหนึ่ง จะสามารถนำหยวนเป่า และข้าวของภายในเรือนทั้งหมดนี้ไปได้อย่างไร!

เขารู้เสียที่ไหนกัน กับเรื่องของช่องว่างของหยุนหว่านหนิง?

ถ้าหาหยุนหว่านหนิงไม่ใจดำอำมหิตขนาดนั้น ก็เกรงว่ากระทั่งประตูของเรือนชิงหยิ่งก็จะต้องรื้อเอาไปด้วยเป็นแน่!

โม่เยว่โมโหจนปวดหัว

ในเวลานี้ หรูอวี้ได้รีบตอบกลับว่า กระทั่งวัตถุดิบเหล่านั้นของค่ายเสินจีนางก็เอาไปด้วย.....

"นายท่าน วัตถุดิบเหล่านี้ก็ช่างเถิด แต่ในจำนวนนั้นยังมีพวกอาวุธที่ใช้ดินปืนจำนวนไม่น้อย นั่นคือสิ่งที่พระชายาให้ท่านเมื่อสองวันก่อน ท่านยังไม่ทันได้เห็นเลยพ่ะย่ะค่ะ!"

หรูอวี้มีสีหน้าร้อนใจ

โม่เยว่ต้องการจะยับยั้งโม่หุยเฟิง ฉะนั้นจึงต้องการพัฒนาอาวุธที่ใช้ดินปืนเหล่านี้

หลายวันมานี้ไม่ใช่ช่องทางแม้แต่น้อย ฉะนั้นหยุนหว่านหนิงจึงมอบวัตถุดิบบางอย่างที่เกี่ยวกับอาวุธที่ใช้ดินปืนให้กับเขา