อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 145

ขายาวของโม่เยว่ เพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถจับกุม"มือสังหาร"กลับมาเพื่อยุติคดีได้

เขามองหยวนเป่าในมือที่ดิ้นไม่หยุด ขมวดคิ้วแน่น "หยวนเป่า นี่เจ้าจะทำอะไร?"

เมื่อครู่นี้ที่ได้ยินเสียงประทัด เขาคาดเดาว่าคือหยวนเป่าเป็นอันดับแรก

อย่างไรเสียก่อนหน้านี้สองวัน หรูอวี้บอกว่าหยวนเป่าต้องการประทัด.....

เขาคาดไม่ถึงเลยว่า ที่เจ้าเด็กคนนี้ต้องการประทัด ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อระเบิดเรือนทิงจู่ของเขา? !

เพียงแต่หยวนเป่าก็รู้จักลำดับความสำคัญเช่นกัน

ถึงแม้ว่าจะโยนเข้าไปในเรือน แต่ก็โยนไปในที่โล่งเท่านั้น เห็นดวงตาเล็กๆ คู่นั้นที่มองเขาอย่างแค้นเคืองใจ เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อระบายความโกรธ ไม่ใช่ว่าอยากจะระเบิดเรือนทิงจู่จริงๆ

หยวนเป่าถูกเขาหิ้วอยู่ในมือ เดิมทีไม่ได้ร้องขอความเมตตาเลย

เขาต่อสู้ดิ้นรนเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าต่อสู้ดิ้นรนไม่สำเร็จก็ยอมแพ้ไป

"ต้องการจะฆ่ากันก็ตามแต่ใจท่านเลย! ข้าไม่มีอะไรแล้ว มีเพียงชีวิตน้อยๆ เท่านั้น! หากมีความสามารถท่านก็ทำได้เลย!"

เขาเป็นเหมือนลูกหมาป่าที่ถูกจับ ท่าทางกล้ำกลืนความอัปยศเพื่อที่จะดำเนินการให้สำเร็จ

ได้ยินคำพูดนี้ โม่เยว่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ใครสอนคำพูดนี้ให้แก่เจ้า?"

เด็กสามขวบคนหนึ่ง น่าจะไม่สามารถเข้าใจอะไรได้มากมายขนาดนี้?

หยวนเป่าคอตั้งต้องจ้องมองเขา "มีอะไรน่าขบขันหรือ? ข้าเป็นลูกผู้ชาย ยอมตายดีกว่าถูกเหยียดหยาม! ไม่จำเป็นจะต้องมีใครมาสอนคำพูดนี้กับข้า!"

รอยยิ้มบนใบหน้าโม่เยว่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ยังคงเป็นลูกผู้ชาย

เขายื่นมือไปจิ้มแขนเล็กๆ ขาสั้นๆ ของเขา อีกทั้งยังนำเขามากอดไว้ในอ้อมแขน "แม่เจ้าสอนมาใช่หรือไม่?"

"อีกอย่าง อะไรคือยอมตายดีกว่าถูกเหยียดหยามล่ะ? ข้าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนะ ไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้หรอก"

"พูดมาเถอะ ว่าเจ้าต้องการมาระเบิดเรือนทิงจู่ของข้า?"

"ใช่!"

หยวนเป่าหันหน้าไปด้วยความโกรธ "แต่น่าเสียดายที่จ้าไม่ได้มีประทัดมากขนาดนั้น! มิเช่นนั้นข้าจะระเบิดเรือนของท่านให้ราบเลย ทำให้ท่านต้องไปนอนข้างถนนเลย"

หรูอวี้กับหรูโม่ที่อยู่ข้างหลังก็อดกลั้นไม่ได้เช่นกัน ทั้งสองคนหัวเราะออกมาเสียงดัง

ต่อให้ระเบิดทั้งจวนอ๋องหมิง นายท่านก็คงไม่ได้นอนข้างถนนหรอก?

เพียงแต่คุณชายน้อยท่านนี้ของพวกเขา......

อายุยังน้อย คาดไม่ถึงว่าจะกล้าหาญเช่นนี้?

พ่อเป็นเสือลูกก็ต้องไม่ธรรมดา

โม่เยว่ก็ถูกเขาทำให้หัวเราะเช่นกัน จากนั้นก็มองเขาอย่างจริงจัง "ข้าเป็นพ่อของเจ้า เข้ามีความเคียดแค้นอะไรหรือ? คาดไม่ถึงว่าจะมาระบายอารมณ์ที่เรือนทิงจู่นี้ของข้า?"

ด้วยประโยค"ข้าคือพ่อของเจ้า"นี้ คิ้วของหยวนเป่าก็ขมวดแน่นยิ่งขึ้น

พ่อหรือ?

เขา! ไม่! เหมาะสม!

ตราบใดที่ทำให้ท่านแม่เสียใจ ก็คือคนเลวเท่านั้น!

"ท่านทำให้ท่านแม่โกรธจนหนีออกจากเรือน ท่ายังคิดว่าจะเป็นพ่อของข้าอีกหรือ ท่านฝันไปเถอะ!"

หยวนเป่าสาดน้ำเย็นใส่เขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

หรูอวี้กับหรูโม่มองหน้ากัน กระแอมเบาๆ และรีบกล่าวว่า "นายท่าน ข้าน้อยยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ขอตัวก่อน"

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่านานท่านถูกทำให้โกรธ

เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนแปลงของเขา ทั้งสองคนจึงแอบชิ่งหนีไป

คุณชายน้อยท่านนี้ช่างกล้าพูดจริงๆ!

บนโลกใบนี้มีสักกี่คน ที่อยากเป็นบุตรชายของนายท่าน ยอมรับนายท่านเป็นท่านพ่อ แต่นายท่านกลับไม่ยินยอม

คุณชายน้อยท่านนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นบุตรชายของนายท่านไม่ใช่หรือ......

เพียงเพราะว่านายท่านรักเขา ก็ไม่ควรจงใจมากระตุ้นให้เขาโมโหอย่างนี้!

ทั้งสองคนรีบหนีไปทันที

ใบหน้าของโม่เยว่บึ้งตึง คาดไม่ถึงว่าจะถูกคำพูดของหยวนเป่าทำให้โกรธจนพูดไม่ออก เป็นเวลาครู่หนึ่ง จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "คำพูดนี้แม่ของเจ้าสอนมาใช่หรือไม่?"

"ข้าไม่ใช่เด็กโง่นะ ทำไมท่านจะต้องพูดว่าท่านแม่สอนมาด้วย?"

หยวนเป่าไม่ได้กลัวเขา

ระเบิดเรือนของเขาก็กล้าทำมาแล้ว ยังจะกลัวสายตาที่จ้องเขม็งของเขาไปทำไมกัน

ได้ฟังคำพูดนี้ โม่เยว่ก็รู้สึกโล่งอก

ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าหยุนหว่านหนิงผู้หญิงคนนั้นจะปากคอเราะราย และน่ารำคาญเล็กน้อย......

แต่ว่าปกติแล้ว นางจะเอาใจใส่เกี่ยวกับการสั่งสอนหยวนเป่าเป็นอย่างมาก

นางจะสอนหยวนเป่าเสมอว่าต้องเป็นคนที่ซื่อสัตย์

และยิ่งไปกว่านั้นคืออยากให้เขาได้เห็นด้านที่สวยงามของโลกใบนี้ จะไม่ยอมให้เขาต้องแปดเปื้อนความสกปรก ฉะนั้นคำกล่าวที่ว่า"สามแนวคิดที่ไม่ถูกต้อง" หยุนหว่านหนิงก็จะไม่สอนหยวนเป่า