อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 152
“อ้อ? ว่ามา”
โม่จงหรานเก็บมือ นั่งตัวตรง
“กว้า กว้าเซี่ยงนี้บ่งบอกว่า วันนี้อ๋องหมิงจะไม่ละเว้นกระหม่อมไปง่ายๆ พ่ะย่ะค่ะ”
หลิวต้าเหวินรีบเก็บกว้า ร้องขอความเป็นธรรมกับโม่จงหรานด้วยความน้อยใจ “ฝ่าบาท กระหม่อมจงรักภักดีต่อพระองค์ หลายปีนี้ขจัดทุกข์ขจัดภัยให้ฝ่าบาทอย่างสุดความสามารถ!”
“แม้กระหม่อมไม่มีผลงาน แต่ก็ทุ่มเทกายใจ!”
เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่โม่เยว่ซ้อมเขาเมื่อคืนอีก ทั้งยังเริ่มเรียกร้องความเห็นใจ
“กระหม่อมยังจำได้ ปีนั้นที่หนานจวิ้นเกิดอุทกภัยกะทันหัน กระหม่อม...”
“พอที!”
การเรียกร้องความเห็นใจของเขายังไม่ทันจบ ก็ถูกโม่เยว่ตวาดหยุด
คำพูดที่ถึงปากของหลิวต้าเหวินหยุดชะงัก มองโม่เยว่อย่างตะลึงงัน เห็นเขายิ้มเย็นเดินมาใกล้ “นี่ใต้เท้าหลิวคิดจะทำอะไร”
“เมื่อกี้กว้าเซี่ยงของเจ้า บ่งบอกว่าข้าจะไม่ละเว้นเจ้าไปง่ายๆ?”
“ผิด ข้าจะไม่ไว้เจ้าต่างหาก!”
โม่เยว่เตะเข้าหน้าอกของเขาแรงๆ ทีหนึ่ง หลิวต้าเหวินกระแทกกับมุมผนังราวกับว่าวสายขาดทันที
ขุนนางทั้งหมดตะลึง!
มองโม่เยว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะมองโม่จงหราน
อ๋องหมิงอาจหาญจริงแท้!
ถึงกับกล้าลงมือกับใต้เท้าหลิวต่อหน้าพระพักตร์!
ไม่...ลงเท้า!
แม้แต่โม่จงหรานยังเปลี่ยนสีหน้านิดๆ
แต่ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าเหนือหัว ปกติจะไม่แสดงสีหน้า นอกเสียจากจะอดกลั้นไม่ไหว
“เจ้าเจ็ด บังอาจ!”
โม่จงหรานลุกขึ้นยืน แววตาดุดัน “ไม่ว่าหลิวต้าเหวินจะทำอะไรผิด ข้าจะจัดการเอง! เจ้าถึงกับกล้าใช้กำลังต่อหน้าข้าหรือ!”
ท่าทาง เขาโมโหโม่เยว่แล้ว!
ทุกคนต่างอกสั่นขวัญแขวนแทนเขา
“ในสายตาเจ้ายังมีข้าที่เป็นพ่ออยู่หรือไม่!”
โม่จงหรานเดือดพลุตบโต๊ะ ตวาดเสียงกร้าว
ทว่ายามนี้เอง กลับมีร่างเงาหนึ่งแวบผ่านประตูตำหนัก ขณะผ่านประตู คนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเขาเดือดดาล ยังตั้งใจชะโงกหน้าเข้ามาดูทีหนึ่ง
ไม่สนว่าโม่จงหรานกำลังเลือดขึ้นหน้า ทำมือทำไม้ว่า “ใจเย็นๆ” กับเขา
จากนั้น เงาร่างนั้นก็หายไปราวกับเงาผีสาง
โม่จงหรานอดกลั้นความโกรธอย่างหนัก นั่งบัลลังก์มังกร “ข้าจะให้โอกาสเจ้าอธิบายสักครั้ง”
เดิมทุกคนต่างคิดว่าวันนี้ฮ่องเต้ต้องลงอาญาอ๋องหมิงแน่แล้ว
แต่กลับเห็นเขากลั้นอารมณ์โกรธ จึงอดประหลาดใจไม่ได้
“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ”
โม่เยว่ยังไม่รู้ว่าเมื่อครู่มีคนผ่านหน้าประตู เพียงแต่อธิบายด้วยท่าทางจริงจัง “เสด็จพ่อ หม่อมฉันตรวจสอบชัดเจนแล้ว หลิวต้าเหวินผู้นี้...มิใช่ลูกศิษย์ของเสวียนซันเซียนเซิงพ่ะย่ะค่ะ”
ตื่นตะลึงทั่วหน้าอีกครั้ง
ความตะลึงที่อ๋องหมิงนำมาให้พวกเขาในวันนี้ มากมายเหลือเกิน!
หลิวต้าเหวินถูกเตะถึงมุมห้อง ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ เขาถูกเตะเข้าที่ทรวงอกหลายครั้งแล้ว...
เขาเจ็บหน้าอกสุดจะทน แม้แต่จะหายใจก็ยังลำบาก
เขากุมหน้าอก กระอักเลือดออกมาคำใหญ่
เมื่อได้ยินถ้อยคำของโม่เยว่ ความหวาดกลัวก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา แต่กลับเอ่ยคำแก้ต่างไม่ออกสักคำ
โม่จงหรานก็อึ้งเหมือนกัน แต่ยังมองเขาด้วยสายตาตึงเครียด ฟังว่าเขาจะพูดอะไรอีก
ทว่าโม่เยว่กำลังจะเอ่ยปาก หลิวต้าเหวินก็กลั้นความทรมาน เอ่ยปากอย่างทุ่มสุดชีวิต “ฝ่าบาท! กระหม่อมถูกปรักปรำพ่ะย่ะค่ะ! เสวียนซันเซียนเซิงคืออาจารย์ของกระหม่อมจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”
คนผู้นี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา?
โม่เยว่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เพียงแต่ตอบโม่จงหรานอย่างเคารพนอบน้อม “เสด็จพ่อ หม่อมฉันได้หลักฐานมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“เสวียนซันเซียนเซิงตัวจริง...จะลงเขาในอีกไม่ช้า เจาะจงมาเมืองหลวงโดยเฉพาะ”
ครั้นได้ยินดังนั้น คนจำนวนมากก็สูดลมเย็น
ต่างได้ยินว่าเสวียนซันเซียนเซิงคือผู้สูงส่งละทิ้งทางโลก เก็บตัวหลายปีไม่เคยปรากฏตัว
แต่ครั้งนี้กลับจะลงเขามาเมืองหลวง?!
หรือว่าอ๋องหมิงจะหาเสวียนซันเซียนเซิงพบแล้ว?
เสวียนซันเซียนเซิงลงเขา มาเป็นพยานให้อ๋องหมิง เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของหลิวต้าเหวินโดยเฉพาะ?!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์