อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 153

โม่เยว่ยืนอยู่นอกประตู ฟังว่าหยุนหว่านหนิงจะพูดอะไร

ทว่าในตำหนักเงียบงัน

หยุนหว่านหนิงไม่ได้พูด แค่ฟังโม่จงหรานเอ่ย “เจ้าเจ็ดถึงกับหาตัวเสวียนซันเซียนเซิงพบ ข้อนี้ข้าไม่เคยคิดถึงมาก่อน”

“เจ้าจงบอกมาตามตรง เจ้าช่วยเขาใช่หรือไม่”

“เสด็จพ่อ ลูกเป็นเพียงแม่บ้านแม่เรือน ไหนเลยจะรู้จักเสวียนซันเซียนเซิงได้”

หยุนหว่านหนิงก้มหน้า ล้วงยาน้ำสงบจิตออกมาจากช่องว่างสองสามขวด “เสด็จพ่อ เสวยหนึ่งขวดก่อนบรรทมทุกคืนนะเพคะ จะช่วยให้พระองค์บรรทมได้สนิทขึ้น”

“ได้”

โม่จงหรานมองยาน้ำที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน กลับไม่สงสัย

เขาตระหนักดีว่าวิชาแพทย์ของหยุนหว่านหนิงเป็นอย่างไร

และไม่เคยสงสัยในคำพูดของนางอีก

“เสด็จพ่อ ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ลูกขอทูลลาก่อนนะเพคะ”

โม่จงหรานยังอยากหารือกับนางอีกหน่อย เกี่ยวกับเรื่องที่หลิวต้าเหวินสมรู้ร่วมคิดกับโม่หุยเฟิง...แต่พอเห็นนางไม่มีชีวิตชีวาจึงโบกมือ “ไปเถอะ”

หยุนหว่านหนิงเก็บกล่องยาเรียบร้อย ย่อคำนับแล้วจึงออกไป

แต่นางเพิ่งเปิดประตูตำหนักก็เห็นโม่เยว่ยืนอยู่ตรงปากประตู

นางเดินผ่านตัวเขาไปราวกับไม่มองเห็น ห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ

เห็นดังนั้นโม่เยว่ก็ขมวดคิ้วมุ่น

เมื่อครู่ทีแรกเขาอยากพูดกับนาง แต่ดวงตาเย็นชาของนางกลับทำให้เขาพูดไม่ออกในชั่วขณะ

กระทั่งเงาหลังของหยุนหว่านหนิงหายลับไปแล้ว เสียงของโม่จงหรานดังออกมาจากห้องทรงพระอักษร เมื่อนั้นโม่เยว่จึงได้สติ

“ยังจะยืนที่ปากประตูทำอะไร เป็นเทพรักษาประตูหรือ”

ยามนี้โม่เยว่จึงยกเท้าเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

“เสด็จพ่อ”

เขาคารวะ

“นั่งลงพูด”

โม่จงหรานเก็บยาน้ำ มองท่าทางปราศจากความรู้สึก “หว่านหนิงเพิ่งไป พวกเจ้าไม่ได้คุยกันหรือ เป็นถึงขั้นนี้เชียวหรือ?”

“ข้าบอกให้เจ้ายอมรับผิดกับนาง เจ้าไปยอมรับผิดอย่างไรกัน”

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันยอมรับผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่นางไม่ฟัง”

โม่เยว่เองก็จนใจ

หลายปีนี้สตรีที่ตามอยู่ข้างหลังมีมากมายคณนานับ...ท่ามกลางคนพวกนั้น หยุนหว่านหนิงตามเขามากที่สุด

หลายปีนี้เขาเคยชินกับหยุนหว่านหนิงที่เหม่อลอย ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขาโดยสมัครใจนานแล้ว

แต่จู่ๆ นางก็กลายเป็นเย็นชา เขาไม่ค่อยชินจริงๆ

“นางไม่ฟัง แสดงว่าท่าทีของเจ้ายังจริงใจไม่พอ!”

โม่จงหรานฮึเย็นเสียงหนึ่ง “นังเด็กหว่านหนิงนี่ ข้าว่านางคือแม่นางที่ดีคนหนึ่ง! ไม่พูดถึงว่าเมื่อก่อนพวกเจ้าเป็นอย่างไร ถึงอย่างไรต่อไปเจ้าห้ามรังแกนางอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ”

โม่เยว่รับคำแต่โดยดี

“ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”

โม่จงหรานลุกขึ้นยืนจากด้านหลังโต๊ะ เดินสองสามก้าวอยู่ในห้อง

เขาเดินไปถึงข้างหน้าต่าง มองดวงตะวันสูงเด่นส่องแสงอยู่ด้านนอก ก่อนจะหันไปมองโม่เยว่ ขมวดคิ้ว “เรื่องในวันนี้ เจ้ามีอะไรอยากพูดกับข้า”

“ข้ามาขอประทานอภัยจากเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”

โม่เยว่ลุกขึ้น เลิกชุดผ้าไหมคุกเข่าลงตรงหน้าเขาอย่างเป็นระเบียบ

“หือ?”

โม่จงหรานยืนนิ่ง เลิกคิ้วมองเขา “เจ้ามายอมรับผิดอะไรกับข้า”

“หม่อมฉันไม่ได้สืบรู้ที่อยู่ของเสวียนซันเซียนเซิง และไม่เคยพบเสวียนซันเซียนเซิงพ่ะย่ะค่ะ วันนี้ล้วนเป็นการหลอกหลิวต้าเหวิน ดังนั้นจึงเท็จทูลเสด็จพ่อด้วย”

โม่เยว่เอ่ยอย่างจริงจัง

ทว่าเรื่องนี้โม่จงหรานกลับไม่เหนือคาดแม้แต่น้อย

เสวียนซันเซียนเซิงเป็นคนเช่นไร

หากหาพบได้ง่ายอย่างนั้น...

เกรงว่าคงขนานนามว่าผู้สูงส่งละทิ้งทางโลกไม่ได้แล้ว!

ตอนที่อยู่ในตำหนักฉินเจิ้ง พอโม่เยว่บอกว่าเคยพูดคุยกับเสวียนซันเซียนเซิงเขาก็รู้แล้วว่าเจ้าเด็กนี่กำลังโกหก