อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 155
“ท่านตามข้าลงเขา”
หยุนหว่านหนิงลุกขึ้นยืน ในมือยังกุมมีดทำครัวที่ฆ่าปลาอยู่
มองใบมีดฝั่งที่คมเอ่ยกับเขา...เสวียนซันเซียนเซิงถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างหวงแหนในชีวิต หัวเราะ “เหอะๆๆ” “เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้ากระมัง”
เขาไม่ได้ลงเขามาหลายสิบปีแล้ว แต่นางกลับจะให้เขาลงเขาเนี่ยนะ?!
“ลงไปทำอะไร”
“ลงไปให้ท่านชิมอาหารเลิศรสมากกว่านี้อย่างไรเล่า”
หยุนหว่านหนิงทำหน้าจริงจัง
หลังจากรู้จักมักจี่กับนางครึ่งเดือนกว่า เสวียนซันเซียนเซิงยังไม่รู้นิสัยใจคอของนังเด็กหน้าเหม็นคนนี้อีกหรือ!
ยิ่งนางทำหน้าจริงจัง ในใจก็ยิ่งเป็นแผนการร้าย
หากเขย่าตัวนาง ย่อมได้ยินเสียงน้ำเสียในใจนางกำลังเดือด ‘ปุดๆๆ’!
เสวียนซันเซียนเซิงมองนางด้วยความระแวดระวัง “อย่าเห็นข้าอย่างนี้แล้วจะมาหลอกข้านะ! อย่าคิดหลอกข้าลงเขา จะเอาข้าไปขายละสิ”
ครั้นเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของนางแล้ว เรื่องพรรค์นี้จึงเป็นไปได้มากที่สุด!
“จะเป็นไปได้อย่างไร”
หยุนหว่านหนิงกะพริบตาปริบๆ แย้มยิ้มจริงใจ “ท่านคือเสวียนซันเซียนเซิง เชียวนะ ใครจะขายท่านได้”
“แต่ข้าไม่เคยลงเขา ไม่รู้ความวุ่นวายร้ายกาจของคนที่อยู่ข้างล่างนั่น”
ไม่เคยลงเขา?
งั้นก็พอดีเลย!
จะได้สะดวกขายเขาใน ‘ราคาสูง’
หยุนหว่านหนิงหัวเราะ ล้วงอู่เหลียงเย่(*หนึ่งในเหล้าขึ้นชื่อของจีน) “เช่นนั้นข้าซื้อท่านก่อนแล้วกัน นี่คือค่ามัดจำ! ขอเพียงท่านลงเขากับข้า ส่วนหลังจะยิ่งงาม!”
นางเปิดฝาขวด
ปลายจมูกเสวียนซันเซียนเซิงขยุกขยิก
กลิ่นหอมของสุราโชยมาเตะจมูกเขา เสวียนซันเซียนเซิงประหนึ่งแมวเฒ่าจอมตะกละที่ได้กลิ่นคาวปลา เขาอยากดื่มจนเดินหน้าไปสองสามก้าว
“เป็นอย่างไร”
หยุนหว่านหนิงพลันเก็บอู่เหลียงเย่ยัดเข้าช่องว่าง
คราวนี้ เสวียนซันเซียนเซิงไม่ได้แม้แต่จะเห็นหรือคลำ จะแย่งก็ไม่รู้ว่าจะแย่งจากแห่งหนใด!
เขาอยากดื่มจนทำหน้าขึง “สุราเล่า”
“แล้วจะรับปากหรือไม่”
หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วมองเขา
“นังเด็กนี่ แกล้งข้าหรือ”
“รับปากหรือไม่”
หยุนหว่านหนิงเพียรจะเป็น ‘เครื่องอ่านทวน’
เสวียนซันเซียนเซิงจนด้วยหนทาง “เจ้าให้ข้าคิดดูก่อน”
“ข้าจะให้เวลาท่านครึ่งชั่วยาม”
หยุนหว่านหนิงหมุนตัวเข้ากระท่อม จุดไฟย่างปลาให้เขา “ครึ่งชั่วยามให้หลังท่านต้องให้คำตอบกับข้า มิเช่นนั้นวันนี้จะเย็นเกินไป ข้าจะลงเขาไม่ได้”
เสวียนซันเซียนเซิงหน้านิ่วคิ้วขมวดนั่งอยู่บนก้อนหิน
มองควันไฟพวยพุ่ง ไก่ เป็ด ห่านร้อง “ก๊าบๆๆ” “กะต๊ากๆๆ” ดังระงม หัวคิ้วย่นยู่
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม หยุนหว่านหนิงยกปลาที่ย่างเสร็จออกมา “ชิมรสชาติดู?”
วันนี้นางทำแกงปลาผักกาดดอง กลิ่นเปรี้ยวเผ็ดนั้นทำเสวียนซันเซียนเซิงอยากกินจนกลืนน้ำลายลงคอ
“ไตร่ตรองเป็นอย่างไรบ้างแล้ว”
“เจ้าให้เวลาข้าคิดอีกคืน! รับรองว่าพรุ่งนี้พอเจ้ามา ข้าจะให้คำตอบที่เจ้าพอใจ เป็นอย่างไร”
หยุนหว่านหนิงกลอกตาขาว “เซียนเซิงก็รู้จักแสร้งปล่อยเพื่อจับหรือ”
“ก็เรียนมาจากเจ้า”
เสวียนซันเซียนเซิงหยิบตะเกียบเริ่มกินปลา มอบตาขาวให้นางทีหนึ่ง “เดิมทีข้าคือผู้สูงส่งละทิ้งทางโลก ไม่สนใจเรื่องภายนอกคนหนึ่ง แต่กลับถูกเจ้าพาออกนอกลู่นอกทางเสีย!”
หยุนหว่านหนิง “อย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ ท่านค่อยๆ กินนะ”
“ถึงตอนนั้นถ้าถูกก้างปลาทิ่มคอ ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนล่ะ”
กล่าวจบ นางก็ล้างมือแล้วเตรียมลงจากภูเขา
ทว่ายามนี้เองก็ได้ยินเสวียนซันเซียนเซิง “อ้า” ทีหนึ่ง ทิ้งตะเกียบในมือ
เขากุมลำคอ จ้องหยุนหว่านหนิงด้วยสีหน้าแปลกประหลาด
“ไม่กระมัง ก้างปลาติดคอจริงหรือ!”
เสวียนซันเซียนเซิงพูดไม่ออก ได้แต่ชี้ที่ลำคอตัวเองไม่หยุด พยักหน้าบ่งบอกว่าความหมายเช่นนั้นแหละ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์