อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 156

ฝีเท้าหยุนหว่านหนิงหยุดชะงัก

ได้ยินกู้ป๋อจ้งปกป้องหลานสาวของตัวเอง โต้กลับอย่างไม่พอใจ “ไฉนเต๋อเฟยเหนียงเหนียงจึงดูแลกว้างขวางเช่นนี้ หนิงเอ๋อร์ออกบ้านไปทำอะไร กระหม่อมยังจะไม่รู้หรือ”

“ในเมื่อทรงทราบ ก็ทรงลองบอกมาว่านางออกไปทำอะไร!”

“ท่านบอกมาก่อน ค่ำมืดแล้วหลานสาวท่านยังไม่กลับมา นางทำอะไรอยู่ข้างนอก!”

เต๋อเฟยย้อนถาม

หยุนหว่านหนิงเดินไปถึงข้างหน้าต่าง มองดูข้างในแวบหนึ่ง ได้ยินกู้ป๋อจ้งกับเต๋อเฟยทำท่าทำทาง...เตรียมจะทะเลาะกัน

เมื่อครู่หยวนเป่าบอก ว่าท่านตาทวดกำลังรำไทเก๊กกับเต๋อเฟยอยู่

ทีแรกหยุนหว่านหนิงนึกว่าพวกเขาเจ้าพูดประโยคหนึ่ง ข้าพูดประโยคหนึ่งเหมือนรำไทเก๊กอย่างนั้น

ไหนเลยจะรู้ พอเห็นท่าทางจะทะเลาะกันของพวกเขาแล้ว กลับเหมือนกำลังรำไทเก๊กอยู่จริงๆ!

นี่มิใช่ชุดกระบวนไทเก๊กที่เมื่อเช้านางสอนกู้ป๋อจ้งก่อนออกจากบ้านหรือ!

แม้จะทะเลาะก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการรำไทเก๊กของทั้งสอง

กู้ป๋อจ้งยื่นมือโบกหมัด เอ่ยกับเต๋อเฟย “แขนนี้ของเจ้าต้องอ่อน แต่พร้อมกันนั้นยังต้องมีกำลังด้วย! นี่ถึงจะสวยงามทั้งยังได้ฝึกแขน!”

เต๋อเฟยเบะปาก ทำตามเขารอบหนึ่ง

“เช่นนี้จึงดีมาก”

กู้ป๋อจ้งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เต๋อเฟยเหนียงเหนียงฐานะสูงส่งอยู่ดีกินดี ปกติก็ต้องออกกำลังกายให้มากจึงจะถูก”

“ท่านยังไม่ได้บอกเลย ว่าหยุนหว่านหนิงออกบ้านไปทำอะไร!”

เต๋อเฟยยังไม่ลืมวิวาทะเมื่อครู่

แม้กู้ป๋อจ้งจะอายุมากกว่านางหนึ่งรอบเศษ แต่ก็มีนิสัยเป็นเฒ่าทารก

กับโม่จงหราน บทจะไม่สนใจก็ไม่สนใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเต๋อเฟย?

“เต๋อเฟยเหนียงเหนียงทรงทราบมิใช่หรือ ไยจึงต้องถามข้า?”

กู้ป๋อจ้งย้อนถามแทงใจ “ทรงไม่ได้มีอะไร หูตาสับปะรดหรือ ในเมื่อทรงทราบว่าหนิงเอ๋อร์ไปทำอะไร ก็ทรงว่ามาสิ?”

เมื่อฟังการวิวาทะของทั้งสอง หยุนหว่านหนิงเชื่อ ว่าหากนางไม่เข้าไป...

ด้วยปัญหานี้ ทั้งสองต้องต่อปากกันถึงเที่ยงคืนแน่!

นางเข้าไปด้วยความระอาใจ “เสด็จแม่ ท่านตา”

“โอ กลับมาแล้ว?”

เมื่อนั้นเต๋อเฟยจึงนั่งลง มองนางด้วยสายตาเย็นชา “หยุนหว่านหนิง ฝ่าบาทให้ข้ามาเยี่ยมเจ้า ไหนเลยจะรู้ว่าข้ารออยู่ตั้งนาน จนน้ำชาเย็นชืดหมดแล้ว ถึงจะได้เห็นเงาของเจ้า

“เจ้าออกไปทำอะไรมา”

“พอไม่มีการควบคุมจากเยว่เอ๋อร์ ก็ออกไปทำตัวเหลวแหลกหรือ”

“เจ้าไม่ละอายต่อเยว่เอ๋อร์หรือ!”

เต๋อเฟยถามติดๆ

หยุนหว่านหนิงอยากกลอกตามาก แต่นางอดทน!

นางเชื่อว่าหากนางทำเช่นนั้น เต๋อเฟยต้องถูกนาง ‘โมโหจนล้มป่วย’ อีกแน่ ดังนั้นจึงเอ่ยเสียงเบา “วันนี้ลูกอึดอัดใจ จึงออกไปเดินเล่นเพคะ”

“เดินเล่น?”

เห็นชัดว่าเต๋อเฟยไม่เชื่อ

“เดินเล่นกับใคร เดินเล่นต้องออกไปแต่เช้ากลับค่ำมืดหรือ ต้องเดินเล่นครึ่งเดือน?”

ประโยคหนึ่งเจ็บแสบกว่าอีกประโยคหนึ่ง

หยุนหว่านหนิงอดไม่ไหว “เสด็จแม่ทรงหมายความว่าอย่างไร หรือว่าเสด็จแม่ยินดีเชื่อว่าหม่อมฉันออกไปขลุกอยู่กับผู้ชายขี้เหล้าเมายามากกว่าหรือ”

“เจ้า...”

เต๋อเฟยอึ้งจนเบิกตาโต “เจ้าจะให้ข้าโมโหตายหรือ”

“ลูกมิกล้า นี่มิใช่ความหมายจากคำพูดของเสด็จแม่หรอกหรือ อ้อมค้อมเช่นนี้เหนื่อยยิ่งนัก หม่อมฉันพูดออกมาเลยจะไม่ดีกว่าหรือ”

หยุนหว่านหนิงเอาแต่สนใจตัวเองนั่งอยู่ด้านข้าง

เต๋อเฟยรู้ว่านางฝีปากกล้า

หากมีปากเสียงกับนางตอนนี้ ตนจะเสียเปรียบ

โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้ากู้ป๋อจ้ง ตาแก่หน้าเหม็นนี่ต้องปกป้องหลานสาวบ้านตัวเองแน่...

สองต่อหนึ่ง นางชนะไม่ได้!

เมื่อนั้นเต๋อเฟยจึงข่มไฟโกรธอย่างรู้จักสถานการณ์ ฮึเสียงเย็น “ข้าไม่เสียเวลากับเจ้าแล้ว! ฝ่าบาททรงให้ข้ามาถาม ว่าเจ้าวางแผนจะกลับจวนอ๋องหมิงเมื่อไร”

“เจ้าเป็นสามีภรรยากับเยว่เอ๋อร์ หรือว่าต่อไปจะแยกกันอยู่อย่างนี้หรือ”

นางเอาแต่พูดว่า ‘ฝ่าบาท’ คือรู้ว่าหยุนหว่านหนิงไม่ฟังนาง ดังนั้นจึงจงใจยกโม่จงหรานมาข่ม

“ค่อยว่ากันเถอะ”

หยุนหว่านหนิงเหนื่อยมาก ไม่อยากพูดมากกับเต๋อเฟย จึงลุกขึ้น “ลูกเหนื่อยมาก อยากกลับไปพักแล้ว เชิญเสด็จแม่ตามสบาย”