อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 165

เมื่อมองดูท่าทางอันแสนจะคล่องแคล่วชำนาญของหรูอวี้ เขาก็รู้ทันทีว่า "การซื้อขาย" ของพวกเขาต้องไม่ใช่ครั้งแรกแน่ ๆ

หรูอวี้ไอ้คนบัดซบ ไอ้ผู้ร้ายสันดานโจร!

"อะไรคือกฎเก่า ราคาเดิม?"

โม่เยว่มองเขาด้วยสายตาเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม

หรูอวี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่าวันนี้เขาจะถูกท่านนายจับได้แบบคาหนังคาเขา...... เขาหันไปมองหยุนหว่านหนิงด้วยสายตาที่เหมือนร้องขอความช่วยเหลือ "พระชายา ช่วยด้วย...."

"ไม่ว่าง! ช่วยตัวเองไปก่อนไป๊!"

หยุนหว่านหนิงไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นมองสักแวบ

หรูอวี้ไอ้คนนิสัยหมาคนนี้ ถึงเวลาที่ควรให้ท่านนายสั่งสอนหนัก ๆ สักยกแล้วจริง ๆ

ในวันปกติ เรื่องซุบซิบหนึ่งเรื่อง หรือข้อมูลข่าวสารหนึ่งชิ้น ก็จะวิ่งหน้าตั้งมารีดไถนางข่าวละหนึ่งร้อยตำลึงเงิน

แม้ว่านางจะไม่ขาดแคลนเงิน แต่ก็ไม่ควรเอามาใช้อย่างสิ้นเปลืองขนาดนี้!

นอกจากนี้ เงินส่วนใหญ่ที่นางให้หรูอวี้ไป มันก็จะไปตกอยู่ในกระเป๋าของบรรดาแม่เล้าในหอนางโลมซะหมด..... เงินอันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องของนาง พอเปลี่ยนไปอยู่ในมือของหรูอวี้ ก็ไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องซะแล้ว!

“พระชายา ท่านช่างไร้ความเมตตาเหลือเกินแล้ว!”

หรูอวี้มองนางด้วยสายตาขมขื่นหมองเศร้า

“เรื่องที่เจ้าทำให้หยวนเป่าเสียเด็ก ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลยนะ”

หยุนหว่านหนิงแค่นเสียงเย็นชา "วันนี้ไม่ว่าจะเรื่องซุบซิบอะไรของเจ้า ข้าก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหล่ะ"

“เจ้าทำให้หยวนเป่าเสียเด็ก?”

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ โม่เยว่ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาที่มองหรูอวี้แฝงความเย็นชาขึ้นมาหลายส่วน ทั้งเนื้อตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าดูอันตรายสุดขีด "พูดมาตามตรง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"

เขาอดทนต่อไปไม่ไหว มือเริ่มกำเป็นหมัดแน่นแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงนิ้วของโม่เยว่ที่ถูกกำแน่นจนส่งเสียงลั่นดังกร๊อบ ๆ ลอยมา สีหน้าของหรูอวี้ก็เปลี่ยนไปทันที

เขาก้าวถอยหลังไปพลาง ก็ยิ้มเจื่อน ๆ ไปพลาง "ท่านนาย โปรดเบามือด้วยนะขอรับ!"

โม่เยว่พุ่งตัวไปขึ้นข้างหน้า เหวี่ยงกำปั้นต่อยเข้าไปอย่างแรง...... "อ๊าก! ท่านนาย ต่อยคนอย่าต่อยหน้าสิขอรับ!"

หลังจากโดนซ้อมหนัก ๆ เข้าไปยกหนึ่ง หรูอวี้ก็นอนหมอบอยู่กับพื้น ตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมาว่า "อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องซุบซิบอะไรหรอกขอรับ! ก็แค่พระชายาหยิงลงมือกับคุณหนูรองหยุนแล้ว!"

ข่าวนี้ ทำให้หยุนหว่านหนิงรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว

นางเหลือบตามองโม่เยว่แวบหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์อะไรเลย นางก็แค่นเสียงในลำคอเงียบ ๆ "มันเกิดอะไรขึ้น ? ลุกขึ้นมาพูดให้มันดี ๆ ซิ?"

นางสั่งให้หรูเยียนไปต้มไข่มาสองฟอง เอามาประคบใบหน้าของหรูอวี้

อันที่จริงนางสามารถนำถุงน้ำแข็งออกมาจากช่องว่างเอนกประสงค์ได้ แต่เพราะวันนี้ไอ้คนนิสัยหมานี่ดันรนหาเรื่องให้ตัวเองโดนซ้อมเอง นางเลยจะปล่อยให้เขาเจ็บตัวต่อไปอีกสักพักแล้วกัน!

หรูอวี้ยืนขึ้นด้วยท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วไปนั่งลงบนขั้นบันไดหิน

"อันที่จริงมันไม่ใช่วิธีที่ร้ายกาจมหัศจรรย์อะไรหรอก! ก็แค่ใส่ยาลงในอาหารของคุณหนูรองหยุน! ได้ยินมาว่ายานั้น เป็นยาที่จะทำให้คุณหนูรองหยุนไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกต่อไป"

เมื่อได้ยินดังนั้น หยุนหว่านหนิงก็หัวเราะขึ้นมาทันที

นางหันไปมองโม่เยว่ด้วยสายตาที่มีความหมายแอบแฝง "รักแรกของเจ้าคนนี้ช่างโหดเหี้ยมจริง ๆ เลยนะเนี่ย"

โม่เยว่: "....."

ทำไมเรื่องร้าย ๆ ทุกเรื่องถึงได้เอามาสุมไว้บนหัวของเขาหมดเลยล่ะ?

"หนิงเอ๋อร์ ข้ากับฉินซื่อเสวียไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันเลยนะ!"

เขาพูดย้ำอีกครั้ง

"ข้าบอกว่ามีก็คือมี"

ความหึงหวงในใจของหยุนหว่านหนิงเริ่มฟุ้งกระจาย จะกดจะทับยังไงก็ไม่ยอมหายไปซักที นางแค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง "คำอธิบายคือการปิดบัง และการปิดบังคือจุดเริ่มต้นของการหลอกลวง!"

โม่เยว่: "....."

ได้ เขาหุบปากก็ได้

“หรูอวี้ เจ้าพูดต่อซิ”

หยุนหว่านหนิงนั่งลง ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่ง

เมื่อเห็นว่าท่านนายของตัวเองเวลาอยู่ต่อหน้าพระชายา ทำตัวว่าง่ายเชื่อฟังราวกับลูกแกะน้อยแรกเกิดก็ไม่ปาน ไม่มีท่าทางขี้หงุดหงิดใจร้อนเหมือนเวลาปกติ ....ในใจของหรูอวี้ก็ลอบยินดี เขารีบอธิบายถึงความตื้นลึกหนาบางของเรื่องนี้ทันที

“ช่วงนี้คุณหนูรองหยุนทุ่มแบบหมดหน้าตัก พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเอาตัวเองแทรกเข้าไปในจวนอ๋องหยิงให้ได้!”

“นี่ก็ไม่ใช่ข่าวใหม่อะไรนี่ เรื่องซุบซิบนี้ของเจ้าไม่คุ้มค่ากับเงินร้อยตำลึง!”

หยุนหว่านหนิงสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มแก่

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ล้วงเงินสิบตำลึงออกมาโยนให้เขา “ท่านนายของเจ้าซ้อมเจ้าจนมีสภาพเป็นแบบนี้ เงินสิบตำลึงนี้ ก็ถือเสียว่าเป็นค่าหมอค่ายาไปแล้วกัน!”

"ไปใส่หยูกยาซะ"

“ขอรับ พระชายา!”