อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 178

ซุนซันฝูร้องห่มร้องไห้เข้ามา

ไม่ต้องคิดก็รู้ ต้องเป็นเพราะเรื่องซุนต้าเฉียแน่

หยุนหว่านหนิงหันไปมองโม่จงหรานอย่างไม่รู้ตัว เห็นเขาคิ้วขมวด สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่ารำคาญแล้ว....เห็นได้ชัดว่า เขาไม่เพียงรำคาญโม่เฟยเฟยร้องไห้ คนที่กำลังเป็นคนโปรดอย่างซุนตายิ่ง ก็รำคาญ

จากที่ได้รู้จักกันมาหลายเดือน หยุนหว่านหนิงเข้าใจโม่จงหรานเป็นอย่างดีแล้ว

รู้ว่าคนที่มีตำแหน่งสูงส่งคนนี้ ที่จริงก็เป็นผู้ชายประเภทที่คิดอะไรก็พูดแบบนั้น

แต่ผู้ชายประเภทที่คิดอะไรก็พูดแบบนั้นก็แบ่งออกเป็นหลายประเภท

มีบางคนชอบสยบความแข็งกร้าว ด้วยความนุ่มนวลละมุนละไม ชอบผู้หญิงร้องห่มร้องไห้

และก็มีเหมือนอย่างโม่จงหราน ที่ไม่ชอบผู้หญิงร้องไห้ แทบอยากที่จะชกต่อยกระเด็นไปไกลๆ

ดูจากสนมในวังหลังของเขาก็รู้แล้ว

ฮองเฮาจ้าวชอบแสดงท่าทีอ่อนแอ ดังไม่เป็นที่โปรดปราน

แต่เต๋อเฟยนั้นดื้อ ยังกล้าตะคอกใส่โม่จงหราน....ดังนั้นด้วยนิสัยของนาง ยิ่งดึงดูดโม่จงหราน

ฉินซื่อเสวียชอบงอแง โม่จงหรานไม่แม้แต่จะมองนาง

นางที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้ ก็กล้ากำเริบเสิบสานต่อหน้าเขา....

จึงเป็นที่โปรดปรานของโม่จงหราน

สมดั่งคำที่ว่าไม่ใช่คนพวกเดียวกัน ไม่ไปสุมหัวอยู่ด้วยกัน

นางกับเต๋อเฟย นิสัยเหมือนกันเลย

แต่นางฉลาดกว่าเต๋อเฟยหน่อยหนึ่ง

หยุนหว่านหนิงคิดในใจ เต๋อเฟยเป็นคนซื่อ

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ ซุนตายิ่งก็พยุงประตูเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ ไม่รู้ว่าพี่ชายของหม่อมฉัน ไปล่วงเกินอะไรพระชายาหมิง นางถึงได้ทำร้ายพี่ชายของข้าอย่างรุนแรง”

นางคงวิ่งมาตลอดทาง ดวงตาทั้งคู่ทั้งแดงทั้งบวม เหมือนอย่างลูกท้อ

ซุนตายิ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าโม่จงหราน กอดขาของเขาไว้ พร้อมร้องห่มร้องไห้พูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ ท่านจะต้องให้ความยุติธรรมแก่พี่ชายหม่อมฉัน”

โม่จงหรานเงียบ

เขาไม่แม้แต่จะหันไปมองนาง

เพียงเงยหน้ามองซูปิ่งซ่านกับเหลียงเสี่ยวกงกงที่ตามเข้ามาอย่างตื่นเต้น สายตาตำหนิว่า เจ้าสองคนไม่ได้เรื่อง ปล่อยนางเข้ามาได้ยังไง?

ซูปิ่งซ่านรู้ว่าเขาไม่พอใจแล้ว

แส้ขนหางจามรีในมือ เคาะหมวกบนหัวเหลียงเสี่ยวกงกงอย่างแรง

เหลียงเสี่ยวกงกงคุกเข่าลงอย่างน่าสงสาร พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ ซุนตายิ่ง นางบุกเข้ามา”

“ปกติเลี้ยงข้าวเจ้าไม่อิ่มหรือ?”

แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ห้ามไว้ไม่ได้?

ห้ามหยุนหว่านหนิงไม่ได้ก็ช่างเถอะ นังเด็กคนนี้เล่ห์เหลี่ยมเยอะยิ่งกว่าตารากบัว.....แต่แค่ซุนตายิ่งคนหนึ่ง เขากลับห้ามไม่ได้?

แล้วจะมีไปทำไม

เหลียงเสี่ยวกงกงร้อนใจจนจะร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้.....”

“ซุนตายิ่งบอกว่า หากข้าน้อยไม่ปล่อยนางเข้ามา นางก็ นางก็จะร้องตะโกนว่าถูกลวนลาม”

พูดเสร็จ เหลียงเสี่ยวกงกงก็หน้าแดงหูแดงไปหมด เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ตอนที่ซุนซันฝูพูด เขาตกใจแค่ไหน

ลวนลามผู้หญิงของฮ่องเต้?

นี่ไม่เท่ากับดนหาที่ตายหรือ?

“ฮ่องเต้ ข้าน้อยไม่ได้ทำอะไรซุนตายิ่ง”

เหลียงเสี่ยวกงกงพูดอธิบาย

ฟังเสียงแล้วก็รู้ว่าร้องไห้

หยุนหว่านหนิง “……”

นางหันไปมองโม่จงหราน เพียงเห็นสีหน้าเขาไม่พอใจ

ระหว่างซุนตายิ่งกับเหลียงเสี่ยวกงกง นางเข้าข้างคนหลังมากกว่า

เห็นไหล่เหลียงเสี่ยวกงกงกระตุก โม่จงหรานก็ไม่มีวี่แววจะพูดอะไร หยุนหว่านหนิงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเหลียงจื่อ ดูเจ้าทำตัว”

“ต่อให้เจ้ากล้าลวนลามนาง เจ้าสามารถทำอะไรได้?”

หยุนหว่านหนิงพูดเตือนเขาว่า “เจ้าหวั่นอะไร กลัวอะไร?”

เหลียงเสี่ยวกงกงค่อยเข้าใจขึ้นมา