อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 177

เมื่อเห็นสีหน้าของนางเปลี่ยนไป มือก็ยกฟาดตบหน้าซุนต้าเฉียงอย่างแรงแล้ว

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างดุดันว่า “บังอาจ กล้าเสียมารยาทกับข้า ทหาร ลากตัวเขาไป ควักลูกตาคู่นี้เอาไปให้สุนัขกิน”

ฝ่ามือนี้ฟาดตบอย่างแรง ซุนต้าเฉียงถูกตบจนมึน

พระชายาหมิงคนนี้ หมายความว่าอย่างไร?

เมื่อกี้ยังยิ้มหวานให้เขาอยู่เลย?

เพียงพริบตาเดียว ก็ฟาดตบหน้าเขา ยังจะลากเข้าไปควักดวงตาให้สุนัขกิน?

ใบหน้าซุนต้าเฉียงเจ็บปวด รีบเอามือกุมหน้าคุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิงโปรดอภัย ข้าน้อยไม่กล้าเสียมารยาทกับท่าน ขอพระชายาหมิงพิจารณา”

การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วนี้ ทำให้เหลียงเสี่ยวกงกงก็อึ้ง

“ยังนิ่งอึ้งอยู่ทำไม?”

สายตาเฉียบคมของหยุนหว่านหนิงหันมามอง พร้อมพูดขึ้นว่า “คำพูดของข้า ไม่ฟังหรือ?”

ถึงซุนต้าเฉียงจะเป็นชาวบ้านธรรมดา แต่น้องสาวของเขาซุนตายิ่ง ตอนนี้กำลังเป็นคนโปรดของฮ่องเต้.....

จู่ๆจะควักลูกตาซุนต้าเฉียง แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง?

“พระชายาหมิง หรือว่า หรือว่าเราเรียนฮ่องเต้ก่อนไหม?”

เหลียงเสี่ยวกงกงลำบากใจมาก สีหน้าราวกับจะร้องไห้แล้ว

และในเวลานี้ ได้ยินเสียงโม่จงหรานพูดดังขึ้นว่า “ทำตามที่หว่านหนิงสั่ง”

ที่แท้ เขารู้ความเคลื่อนไหวด้านนอกทั้งหมด

เหลียงเสี่ยวกงกงค่อยโล่งอก พร้อมรีบโบกมือเรียกทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ไม่ไกล พร้อมพูดขึ้นว่า “ลากตัวคนคนนี้ออกไป ควักลูกตาไปให้สุนัขกิน”

ทหารรักษาพระองค์วิ่งมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิง ควักหนึ่งข้างหรือควักสองข้าง”

บอกควักลูกตาก็ควักลูกตา ซุนต้าเฉียงตกใจจนเอ๋อไปแล้ว

เมื่อกี้ยังคิดว่าหยุนหว่านหนิงไว้หน้าเขา ที่แท้นางยิ้มให้เขาเมื่อกี้ เพราะอยากควักลูกตาของเขา

ในพระราชวังต้องห้ามนี้ ไม่ใช่สถานที่ใครก็สามารถอยู่ได้

ซุนต้าเฉียงก็ไม่มีแก่ใจออกไปโอ้อวดแล้ว คิดอยากรีบหนีอย่างเดียว

เขาเข่าอ่อนนั่งลงบนพื้น พูดร้องขอด้วยเสียงสั่นเทาว่า “พระชายาโปรดไว้ชีวิต พระชายาโปรดไว้ชีวิต”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “พวกเจ้าทำอะไรกินกัน? เมื่อกี้เขามองข้าอย่างเสียมารยาท ใช้เพียงลูกตาข้างเดียวหรือ?”

ทหารรักษาพระองค์รีบลากตัวซุนต้าเฉียงออกไป

ไม่ต้องให้หยุนหว่านหนิงสั่ง ก็รู้แล้วว่าควรควักลูกตาทั้งสองข้างแล้ว....

“เจ้าไปยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ทำไมต้องไปยุ่งกับพระชายาหมิง? วันนี้ขอให้เจ้ามีบุญกุศลให้มากๆเถิด”

ได้ยินเสียงพูดของหารรักษาพระองค์ ซุนต้าเฉียงก็ยิ่งตกใจจนเข่าอ่อน

สักพัก เขาถูกโยนอยู่ข้างเท้าหยุนหว่านหนิง

ครั้งนี้ ไม่มีลูกตาแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด หลังจากไม่มีลูกตา ตาสองข้างดูโล่งๆ ค่อนข้างแปลกๆ

ซุนต้าเฉียงเจ็บปวดจนมึนชา แม้แต่เสียงกรีดร้องก็ร้องไม่ออก

เมื่ออ้าปากพูด เสียงก็ฟังดูแหบ

กรีดร้อง? ร้องขอชีวิต?

ทำไม่ได้แล้ว คอของเขาบวมแล้ว

เมื่อตอนที่ถูกควักลูกตานั้นเป็นการควักสดๆ ซุนต้าเฉียงกรีดร้องอย่างกับหมูถูกเชือด

หยุนหว่านหนิงใช้เท้าแตะเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังไม่ตายใช่ไหม?”

เขาส่งเสียงอู้อี้ พร้อมกระตุกร่างกายหนึ่งที

ซุนต้าเฉียงคิดไม่ถึงเลยว่า พระชายาที่ดูเหมือนอย่างเทพธิดา อ้าปากก็ทุบตีฆ่า ควักลูกตาให้สุนัขกิน.....

ความแตกต่างนี้ น่ากลัวมากเลย

เขาไม่เคยเห็นนาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าไปมีเรื่องกับนาง

ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรต่อกัน ทำไมจู่ๆนางถึงลงมือทำร้ายเขารุนแรงขนาดนี้?

สูญเสียดวงตาไปแล้ว ซุนต้าเฉียงก็มองไม่เป็นอะไรเลย ในใจยิ่งหวาดกลัว

“เจ้ากลัวมากหรือ?”

เห็นเขาตัวคดสั่นเทา หยุนหว่านหนิงหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้จะโทษข้าไม่ได้ จะโทษ ก็ต้องโทษน้องสาวของเจ้าซุนตายิ่ง”

ซุนต้าเฉียงตัวแข็งทื่อ

น้องสาวไปมีเรื่องกับพระชายาหมิงคนนี้?

วันนี้ เขารับโทษแทนนาง?