อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 176

“ให้พี่ชายของซุนตายิ่งคนนี้เข้าวังมาให้ข้าดูหน่อย”

หยุนหว่านหนิงมองดูซุนตายิ่ง พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มกริ่ม

ได้ยินแบบนี้ ซุนตายิ่งอึ้งไปทันที

อยู่ดีดี ทำไมหยุนหว่านหนิงจะต้องอยากเห็นพี่ชายของนาง?

หัวสมองซุนตายิ่งคิดได้ไวมาก ในใจคิดว่าที่ผ่านมานางไม่เคยล่วงเกินพระชายาหมิงคนนี้ ด้วยที่มีเรื่องกับนางในวันนี้ นางไม่น่าจะโหดเหี้ยมกับนางถึงขนาดนี้ถึงจะถูกสิ

แต่วันนี้ นางกลับทรมานนางทุกวิถีทาง

พระชายาหมิงเป็นพี่สะใภ้ขององค์หญิงเก้า นางเป่าหูฮ่องเต้ ยกองค์หญิงเก้าให้กับพี่ชาย….

หรือว่า พระชายาหมิงทำเพื่อองค์หญิงเก้า?

“ซุนซันฝู เป็นไง?

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว

ได้ยินชื่อเรียกนี้ ซุนตายิ่งก็รู้สึกเจ็บเข่า

นางแค่ล้มไปสามครั้ง หัวเข่าของนางก็ถลอกไปนานแล้ว

“พระชายาหมิง……”

เดิมนางอยากให้หยุนหว่านหนิงเปลี่ยนชื่อเรียก ไม่ต้องเรียกนางว่า ‘ซุนซันฝู’ แต่เมื่อเห็นนางเลิกคิ้ว ก็รู้แล้วว่าเป็นไปไม่ได้

พระชายาหมิงคนนี้ ตั้งใจที่จะทำให้นางเสียหน้า

นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหมิง” ไม่รู้ว่าข้าไปล่วงเกินอะไรเจ้า”

ซุนตายิ่งถามขึ้นมาอย่างหวาดหวั่น

“เจ้าไม่ได้ล่วงเกินข้า”

หยุนหว่านหนิงตอบตรงๆ

“งั้นทำไมท่านจะต้องรังแกข้า?”

ซุนตายิ่งกัดฟันพูดขึ้นว่า “หากข้าจำไม่ผิด วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้เจอกัน หรือเรามาลืมสิ่งที่ไม่มีความสุขเมื่อกี้แล้ว…..”

“แต่เจ้าล่วงเกินคนที่ข้ารัก”

ไม่ให้โอกาสนางได้พูดจบ หยุนหว่านหนิงพูดดักคออย่างรำคาญ

ซุนตายิ่งไม่ได้ล่วงเกินนาง แต่ล่วงเกินโม่โฟยโฟยน้าเล็กของนาง

ล่วงเกินโม่เฟยเฟยอีกเรื่องหนึ่ง

แต่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง พูดยั่วยุให้โม่จงหรานยกโม่เฟยเฟยให้แต่งงานกับพี่ชายของนางซุนต้าเฉียง…

เรื่องนี้ หยุนหว่านหนิงรับไม่ได้

ซุนตายิ่ง “……”

นางก็รู้ เรื่องโม่เฟยเฟย ยังไงก็ไม่จบแน่

หยุนหว่านหนิงหันไปพูดกับเหลียงเสี่ยวกงกงว่า “เหลียงเสี่ยวกงกง รบกวนเจ้าออกจากวัง ไปตามพี่ชายของซุนตายิ่งมาที่ห้องทรงพระอักษร”

“แต่ว่า พระชายา แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง? เรียนให้ฮ่องเต้ทราบก่อนไหม?”

เหลียงเสี่ยวกงกงลำบากใจ

ห้องทรงพระอักษรเป็นสถานที่อะไร?

ไม่ใช่ใครที่ไหนอะไรก็สามารถเรียกไปห้องทรงพระอักษรได้?

“ไม่ต้อง เจ้าไปทำตามก็พอ ทางด้านเสด็จพ่อมีข้าอยู่”

‘ความสามารถ’ของพระชายาหมิง ใช่ว่าเหลียงเสี่ยวกงกงไม่รู้

จึงตอบรับอย่างนอบน้อม แล้วก็ออกจากวังไป

เหลียงเสี่ยวกงกงไปแล้ว ซุนตายิ่งยิ่งไม่กล้าหาเรื่องอีกหยุนหว่านหนิงอีก นางมองดูนางอย่างหวาดหวั่น พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า “พระชายาหมิง ข้าไปได้หรือยัง?”

นางค่อยคิดขึ้นมาได้ คำพูดที่ฮองเฮาจ้าวพูดกับนางก่อนหน้านี้พวกนั้น.....

พระชายาหมิงคนนี้ เป็นคนโหดเหี้ยมจริงๆ

“ถนนก็อยู่ใต้ฝ่าเท้า แล้วแต่เจ้า”

หยุนหว่านหนิงเชิ่ดคาง

แต่ซุนตายิ่งยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับอยู่เนิ่นนาน

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมยังไม่ไป? ต้องให้ข้าแบกเจ้าหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่”

ซุนตายิ่งพูดอธิบายอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ข้าหกล้มหลายครั้งจนเขาถลอกแล้ว ความเจ็บปวด ทำให้เท้าค่อนข้างช้า ดังนั้น ดังนั้นจึงเดินไม่ไหว....”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ร่างกายเจ้าช่างบอบบางจริงๆ”

“ยังไม่รีบหามเจ้านายหญิงของพวกเจ้ากลับไป?”

สายตาของนางหันไปมองพวกนางกำนัลอย่างเฉียบคม

พวกนางกำนัลรีบตอบรับ แล้วก็หามซุนตายิ่งขึ้นมา จากไปอย่างรีบร้อน

หยุนหว่านหนิงค่อยเอามือไขว้หลัง แล้วเดินไปยังห้องทรงพระอักษร

ครั้งนี้ ประตูห้องทรงพระอักษรเปิดอยู่ ซูปิ่งซ่านยืนรออยู่ตรงด้านนอกประตู

เห็นได้ชัดว่า กำลังรอนาง