อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 175

ด้านขวามือหยุนหว่านหนิงเป็นป่าดอกเหมย

ฤดูกาลนี้ ใบไม้ต้นดอกไม้ไม่หนาทึบ ดอกกำลังบานสะพรั่ง เมื่อเทียบกับต้นไม้เขียวขจีอื่น ๆ ภายในป่าเหมย มองเข้าไปแล้วก็เหมือนโล่ง

ใบหน้าซุนตายิ่งเจ็บปวดจนชาไปหมดแล้ว

ถูกหยุนหว่านหนิงกระชากไปยังด้านหลังป่าดอกเหมย แล้วก็ถูกโยนลงบนพื้น

“เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

อาจเป็นเพราะลักษณะท่าทีหยุนหว่านหนิงเยือกเย็น บอกจะลงมือก็ลงมืออย่างโหดเหี้ยม ซุนตายิ่งตกใจแย่แล้ว

เวลานี้ นางไม่กล้าเหิมเกริมอีกแล้ว

นางมองดูหยุนหว่านหนิงอย่างหวาดกลัว ร่างกายเดินถอยหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “หากฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าทำกับข้าเช่นนี้ จะต้องไม่ปล่อยเจ้าแน่”

“พอดีเลย เมื่อกี้ข้าไปยังห้องทรงพระอักษร ยังไม่ได้เจอกับเสด็จพ่อ”

หยุนหว่านหนิงเห็นนางอยากหนี ก็ไม่ได้ห้าม

เสียงนางบีบนิ้วมือตนเองดังขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่แน่ว่าข้าตัดแขนของเจ้าข้างหนึ่ง หรือหักขาของเจ้า.....”

“เรื่องก็จะไปถึงเสด็จพ่อ”

คำพูดอันน่าตกใจของนาง ทำให้ซุนตายิ่งตกใจอย่างประสบความสำเร็จ

“เจ้า เจ้า.....”

นางเหมือนกับเห็นผี มองดูหยุนหว่านหนิงอย่างตกตะลึงตาค้าง

“หากเจ้าไม่มีแขนไม่มีขา เสด็จพ่อคงจะเอ็นดูเจ้ามากกว่านี้?”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วหัวเราะ

และเวลานี้ พวกนางกำนัลของซุนตายิ่ง อยากจะตามเข้ามา....แต่ก็กลัวทำให้พระชายาหมิงโกรธ

อยากไปฟ้องฮ่องเต้ ก็กลัวจะทำให้พระชายาหมิงยิ่งโมโห

พวกนางช่วยซุนตายิ่งไม่ได้ แล้วก็ไม่กล้าไปฟ้อง

คิดไปคิดมา แล้วก็ทำได้เพียงยืนร้อนใจอยู่ที่เดิม

แล้วเสียงของหยุนหว่านหนิง ก็ดังมาจากในป่าดอกเหมยว่า “พวกเจ้า รีบไปฟ้องเสด็จพ่อที่ห้องทรงพระอักษร บอกว่านายหญิงของพวกเจ้า ถูกข้าตีขาหักแล้ว”

ซุนตายิ่ง “……”

พวกนางกำนัล “.......”

โดยปกติแล้ว ใครก็ล้วนกลัวเรื่องแบบนี้รู้ไปถึงฮ่องเต้ไม่ใช่หรือ?

พระชายาหมิงคนนี้กลับดี กล้าสั่งให้พวกนางไปฟ้อง แล้วยังสอนพวกนางว่าควรพูดยังไง?

แน่นอนว่าคนที่ได้รับความโปรดปรานนั้น ไม่มีอะไรต้องกลัวจริงๆ

ฮ่องเต้รักและเอ็นดูพระชายาหมิงอย่างมาก ดังนั้นจึงกล้าลงมือกระทำอย่างไม่เกรงกลัวขนาดนี้.....นายหญิงของตนเองไปหาเรื่องพระชายาหมิง มีเพียงดนหาที่ตาย

ซุนตายิ่งยิ่งคิดไม่ถึงว่า หยุนหว่านหนิงจะกล้าเหิมเกริมขนาดนี้

นางมองดูนางอย่างหวาดกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า เจ้าตีขาของข้าหักไม่ได้”

“ทำไมจะทำไม่ได้?”

หยุนหว่านหนิงถามกลับว่า “เจ้าออกมาพร้อมนางกำนัลมากมายขนาดนี้ จนเจ้าไม่ต้องเดินเองแล้ว ใช้เสลี่ยงยกเจ้าก็พอ”

“ดูการแต่งตัวของเจ้า ไม่เหมือนคนที่เป็นกุ้ยเหรินคนหนึ่งจะมีใช่ไหม?”

“เจ้าอาศัยความโปรดปรานที่เสด็จพ่อมีต่อเจ้าไม่ใช่หรือ? ข้าตีขาของเจ้าหัก เสด็จพ่อจะได้ยิ่งรักและก็เอ็นดูเจ้าไง?”

ฟังดูแล้ว วันนี้นางจะตีขาของนางหักจริงๆ

เรื่องนี้ ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว

เห็นหยุนหว่านหนิงโน้มตัว เก็บท่อนไม้บนพื้น ซุนตายิ่งค่อยรู้สึกกลัวขึ้นมา

นางพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “พระชายาหมิง เจ้า เจ้าปล่อยข้า ข้าสำนึกผิดแล้ว ต่อไปจะไม่กล้าเหิมเกริมต่อหน้าท่านอีก ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

“ปล่อยเจ้าไป? เมื่อกี้เจ้ายังพูดจาหยาบคายต่อหน้าข้าไม่ใช่หรือ บอกว่าข้าควรที่จะเรียกเจ้าว่าซุนเหนียงเหนียง?”

หยุนหว่านหนิงมองดูนางอย่างน่าขำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม? ซุนเหนียงเหนียง กลัวแล้วหรือ?”

“เจ้าว่า ข้าทุบขาซ้ายของเจ้าหักดี หรือทุบขาขวาของเจ้าหักดีกว่า?”

อย่างอื่นไม่ว่า ซุนตายิ่งคนนี้หน้าตาไม่เลวจริงๆ

รูปร่างนี้ อกนูนก้นงอน ขาทั้งคู่ก็เรียวยาว....

เป็นหญิงงามที่ยากจะพบเห็นจริงๆ

นางยังสาวเมื่อเทียบกับพวกฮองเฮาจ้าว เต๋อเฟย ยังเต็มไปด้วยพลังความสดใสของวัยสาว สำหรับผู้ชาย ผู้หญิงแบบนี้ถือได้ว่าเป็นระดับชั้นเลิศ

ไม่น่าแปลก ที่โม่จงหรานโปรดปรานนาง

หยุนหว่านหนิงถือท่อนไม้พร้อมพูดขึ้นอย่างครุ่นคิดว่า “เสด็จพ่อชอบเล่นขาข้างซ้ายหรือขาข้างขวาของเจ้า?”

ขาคู่นี้ นางมองดูแล้วยังชอบเลย

“หากชอบเล่นขาซ้าย ข้าก็จะทุบขาขวาของเจ้า เหลือทางเลือกให้เจ้าหนึ่งทาง ต่อไปจะได้ไม่เป็นที่ถูกลืม”