อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 174

ช่วงบ่ายวันนั้น หยุนหว่านหนิงเข้าวังไปพร้อมกับโม่เฟยเฟย

นางไปยังห้องทรงพระอักษรก่อน เพื่อไปลองหยั่งเชิงโม่จงหราน

ที่ไหนได้ นนี้แดดออกทางทิศตะวันตกจริงๆ แม้แต่นางโม่จงหรานก็ไม่ให้พบ

ซูปิ่งซ่านยืนอยู่บ้านนอกประตู พร้อมพูดโน้มน้าวด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “พระชายาหมิง พระชายากลับไปก่อนเถอะ ฝ่าบาทมีรับสั่ง ไม่พบใครทั้งนั้น”

“ไม่พบจริงๆ?”

หยุนหว่านหนิงไม่แล้วใจ

“ไม่พบจริงๆ”

ซูปิ่งซ่านส่ายหัว สีหน้าจริงจังอย่างมาก

“งั้นก็ได้"

หยุนหว่านหนิงก็ไม่ใช่คนไม่รู้ความ เดินไปสองก้าวแล้วหันกลับมามอง เห็นซูปิ่งซ่านยังยืนด้านนอกประตู เห็นได้ชัดว่ากลัวนางย้อนกลับไป

ดังนั้นจึงมองตามนางตลอด รอนางเดินไปไกลแล้วค่อยเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

“เสด็จพ่อกำลังทำอะไร?”

หยุนหว่านหนิงเอามือกอดอก เดินเข้าไปในอี้ว์ฮวาหยวน

กับโม่จงหราน ตอนนี้นางเข้าใจดีแล้ว

ถึงเขาจะเป็นฮ่องเต้มีอำนาจเหนือผู้คน แต่เป็นคนหน้าคดใจดี กับนางที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้ ก็รักและเอ็นดูด้วยใจจริง รักและปกป้องเหมือนอย่างลูกสาวคนหนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ปกติเขาก็รักและเอ็นดูโม่เฟยเฟยที่สุด?

หวนคิดถึงวันนั้นที่เขาทะเลาะกับเต๋อเฟย เขาบอกกับนางว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งวังหลัง.....

ตอนนั้นหยุนหว่านหนิงยังคิดไม่ถึง ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เต๋อเฟยป่วย ซุนตายิ่งเป็นที่โปรดปราน โม่เฟยเฟยตกที่นั่งลำบาก

รวมเรื่องทุกอย่างไว้ด้วยกันแล้ว นางมักคิดว่า เบื้องหลังมีม่านอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่ ปกคลุมพวกเขาทั้งหมดไว้

มีแผนร้าย

มีแผนร้ายแน่นอน

อีกอย่าง แผนร้ายนี้ก็เกี่ยวข้องกับโม่จงหราน....

“เสียดายซ่งจื่ออวี๋กลับภูเขาหยุนอู้แล้ว ยังไม่กลับมาเมืองหลวง”

หยุนหว่านหนิงส่ายหัว พร้อมขมวดคิ้ว

ก่อนหน้านี้ ซ่งจื่ออวี๋ยังบอกว่ากลับภูเขาหยุนอู้ อีกวันหนึ่งก็สามารถกลับเมืองหลวง แต่ผ่านไปห้าหกวันแล้ว ไม่เห็นมีข่าวของซ่งจื่ออวี๋

เมื่อวานนางก็ตั้งใจจะไปภูเขาหยุนอู้แล้ว

กลับจู่ๆก็ได้รับสาร์นนกพิราบของซ่งจื่ออวี๋ บอกว่าเจอปัญหาด่วน อีกสองวันถึงจะกลับมาได้

หากซ่งจื่ออวี๋อยู่ นางต้องให้เขาคำนวณดู ในใจโม่จงหรานคิดยังไง

แต่เสียดาย ซ่งจื่ออวี๋ยังไม่กลับมา

คิดไปคิดมา หยุนหว่านหนิงเตรียมที่จะไปตำหนักหย่งโซ่ว ดูว่าเต๋อเฟยป่วยจริงหรือเปล่า

หลายวันมานี้นางไปได้ไปตำหนักหย่งโซ่ว เพราะนางทำให้เต๋อเฟยโกรธจริงๆ

วันนี้เพื่อโม่เฟยเฟย นางจึงต้องไป

ที่ไหนได้ เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงโอ้ยดังขึ้น.....หยุนหว่านหนิงที่เดินเหม่อ ค่อยได้สติกลับมา มองดูตรงหน้าคือนางเดินชนผู้หญิง

สีหน้านางกำนัลพวกนั้นตื่นเต้น รีบช่วยพยุงนางขึ้นมา

“นายหญิงนายหญิงท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

นายหญิง?

หยุนหว่านหนิงมองดูผู้หญิงที่ล้มอยู่บนพื้น คิดในใจว่าที่แท้ก็เป็นหนึ่งในเมียน้อยโม่จงหราน

ตั้งแต่โบราณมา ฮ่องเต้ล้วนมีสามพระตำหนักหกหมู่เรือน โม่จงหรานก็ไม่ยกเว้น

เขามีนางงามในวังในสามพันนาง สนมมีมากจนนับไม่ถ้วน

เขาพูดกับหยุนหว่านหนิงด้วยตนเองว่า เขายังไม่รู้เลยว่าในวังหลังของเขา เลี้ยงสนมไว้กี่คน จคนำไม่ได้ทั้งหมด จำชื่อจำหน้าตาพวกนางไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าร่วมนอนกับทุกคนแล้ว

หากนอนครบจนหมด เขาคงถูกบีบจนแห้งแน่

ในวังหลังที่ถูกเรียกว่านายหญิง....ปกติคือสนมที่สถานะด้อยกว่าสนม

ต่อให้เจอหยุนหว่านหนิง พวกนางก็ควรทำความเคารพนางถึงจะถูก

หยุนหว่านหนิงไม่รู้จัก‘นายหญิง’คนนี้ จึงไม่พูดอะไร เพียงยืนอยู่กับที่รอนางทำความเคารพ นางตอบโต้

ใครจะรู้ว่า ‘นายหญิง’ คนนี้ไม่ได้รับการเคารพนาง หลังพวกนางกำนัลของนางช่วยกันพยุงนางขึ้นมา แล้วก็ยกมาขึ้นมาจะตบหน้าหยุนหว่านหนิงอย่างไม่พูดไม่จา

“ไม่มีตาหรือไง คนอย่างข้าคู่ควรที่เจ้าจะมาเดินชนหรือ?”