อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 180

โม่จงหรานพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ข้าเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะยกเฟยเฟยให้กับซุนต้าเฉียง?”

“ตอนนี้ซุนต้าเฉียงเป็นคนตาบอด เท่ากับเป็นคนพิการไปแล้ว”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอีก

โม่จงหรานพูดขึ้นว่า “......ข้าเคยพูดแล้ว ไม่มีทางยกเฟยเฟยให้กับซุนต้าเฉียงแน่”

“อ้อ”

หยุนหว่านหนิงค่อยโล่งอก

เห็นทีโม่จงหรานไม่เคยคิดที่จะยกโม่เฟยเฟยให้กับซุนต้าเฉียง นางค่อยโล่งอก เดี๋ยวค่อยไปตำหนักเว่ยหยาง บอกข่าวนี้ให้โม่เฟยเฟยรู้

นางไม่พูดอะไรอีก โม่จงหรานนึกว่านางจะกลับแล้ว

ดึงนั้นจึงตรวจอ่านฎีกาของตนเองไป

ที่ไหนได้ ตรวจอ่านฎีกาหมดแล้ว เห็นหยุนหว่านหนิงยังนั่งกินชาอยู่.....

“ทำไมเจ้ายังไม่ไป?”

เขาเริ่มพูดไล่

“เสด็จพ่อ ชาของท่านน่าดื่มมาก ข้ายังกินไม่พอ ท่านให้ซูกงกง เตรียมชาให้ข้าแล้วไม่ใช่หรือ? ซูกงกงส่งซุนตายิ่งกลับไป ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”

หยุนหว่านหนิงพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “ลูกสะใภ้รอชาอยู่”

โม่จงหรานพูดไม่ออก

นังเด็กคนนี้ มักสามารถทำให้เขาพูดไม่ออก

“ไปไปไป ชอบก็เอาไปให้หมด”

เขาก็ไม่รู้ว่าชาที่ซูปิ่งซ่านเตรียมให้หยุนหว่านหนิงนั้นวางที่ไหน จึงหยิบออกมาจากในลิ้นชัก เอาออกมาทั้งห่อแล้วโยนให้กับหยุนหว่านหนิง

เห็นสีหน้ารังเกียจของเขา หยุนหว่านหนิงรับมาอย่างยิ้มแย้ม แล้วหันเดินจากไป

ได้ของแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนไม่รู้จักกันแล้ว

ไม่รู้จักทูลลา ก็จากไปแล้ว

มองดูหยุนหว่านหนิงยิ้มร่าออกไปจากห้องทรงพระอักษร โม่จงหรานวางฎีกาลง นวดขมับอย่างปวดหัว

……

หยุนหว่านหนิงถือในชาเดินเข้าไปในตำหนักเว่ยหยาง

เข้าประตูไปแล้วก็ไม่เห็นเงาโม่เฟยเฟย มีเพียงโม่ลี่นั่งร้องไห้อยู่ตรงบันได ภายในตำหนัก ดูเหมือนจะมีเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

หยุนหว่านหนิงถามอย่างแปลกใจว่า “โม่ลี่ เจ้าร้องไห้ทำไม?”

“องค์หญิงล่ะ?”

เห็นว่าเป็นนางมา โม่ลี่รีบลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา องค์หญิงอยู่ข้างในตำหนัก”

นางก็ร้องไห้จนตาแดงทั้งคู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ซุนตายิ่งพูดยั่วยุฮ่องเต้ จะยกองค์หญิงให้กับซุนต้าเฉียงพี่ชายของนาง ได้ยินว่าซุนต้าเฉียงคนนั้น....”

“ข้ารู้เรื่องนี้”

หยุนหว่านหนิงพูดแทรกนางขึ้นมาว่า “วางใจเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว”

นางเดินเข้าไปในตำหนัก

เห็นโม่เฟยเฟยนอนฟุบอยู่บนเก้าอี้ไท่เฟย ร้องไห้อย่างเสียใจมาก

ร้องไห้ไปด้วย กินลูกอมไปด้วย

ลูกอมก็วางไว้ข้างมือ มีเต็มกล่อง ตอนนี้เหลือเพียงสองสามเม็ด.....ในปากของนางยังอมลูกอมไว้ แก้มป่องสูงนูนขึ้นมา

“นี่เจ้าหวานจนร้องไห้ หรือกินเยอะไปจนปวดฟันแล้วร้องไห้?”

หยุนหว่านหนิงพูดล้อเล่น

โม่เฟยเฟยค่อยเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นมานั่ง ยื่นกล่องลูกอมให้กับหยุนหว่านหนิง พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้ กินลูกอม”

หยุนหว่านหนิงหยิบมาหนึ่งลูก พร้อมพูดขึ้นว่า “โย้ นี่กล่องไม่เล็กเลยนะ เจ้ากินไปแล้วเท่าไหร่?”

“กินไปแค่ยี่สิบกว่าอันเอง.....”

โม่เฟยเฟยพูดตอบ

“แค่? กินไปแล้วยี่สิบกว่าอัน เอง?”

หยุนหว่านหนิงส่ายหัวอย่างจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม? รู้สึกทุกข์ใจ จึงกินลูกอมแทน?”

โม่เฟยเฟยพยักหัว ก้มหน้าก้มตาแล้วก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สะใภ้เจ็ด เมื่อกี้ซุนตายิ่งยังส่งคนมา เอาของมาให้ บอกว่าเอามาเยี่ยมข้า”

“อยู่ดีดี ข้าไม่ได้ป่วยไม่ได้เป็นอะไร จะมาเยี่ยมข้าทำไม?”

นางเอื้อมมือชี้ไป ตรงมุมมีสิ่งของหลายกล่องเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายเต็มพื้น