อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 183

ทว่าฮองเฮาจ้าวยังไม่ทันนำตัวหยุนหว่านหนิงไป ‘ลงโทษ’ ที่ตำหนักคุนหนิง ก็ถูกซูปิ่งซ่านดักเอาไว้กลางทาง

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง”

ซูปิ่งซ่านเอ่ยขึ้นอย่างเคารพนอบน้อม “ฝ่าบาททรงตรัส พระชายาหมิงรื้อตำหนักซีเยว่ มีโทษสถานหนัก! ให้บ่าวมานำตัวพระชายาหมิงไปสอบถามที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ!”

หากโม่จงหรานยื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องนี้...

ฮองเฮาจ้าวตระหนัก เกรงว่าวันนี้นางจะทำอะไรนังสารเลวนี่ไม่ได้แล้ว

หากเป็นเช่นนั้น นางจะเคียดแค้นหยุนหว่านหนิงมากกว่าเดิม!

ฮองเฮาจ้าวโกรธจนเนื้อเต้นกับสายตาได้ใจของนาง

“ฝ่าบาททรงกรำงานหนักทุกวัน เรื่องเล็กในวังหลัง เรื่องการอบรมลูกสะใภ้ก็ให้ข้าทำเถอะ!”

นางกัดฟันเอ่ย “เจ้ากลับไปทูลฝ่าบาท ข้ารู้จักหนักเบา วันนี้ชายาเจ้าเจ็ดทำความผิดใหญ่หลวง ข้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แต่ก็จะไม่ทำให้นางถึงตายหรอก!”

คำพูดสุดท้ายแทบจะเค้นออกมาจากร่องฟัน!

ซูปิ่งซ่าอึ้ง “เหนียงเหนียง...”

“ไม่ต้องพูดอีก! ข้าตัดสินใจแล้ว!”

ฮองเฮาจ้าวโบกมือ เดินไปทางตำหนักคุนหนิงต่อ

ปกตินางจะคล้อยตามโม่จงหรานทุกอย่าง

แต่วันนี้นางจะขัดสักครั้ง!

จางหมัวมัวถูกยั่วโมโหจนเป็นลม ตำหนักซีเยว่ถูกรื้อ เท่ากับนางที่เป็นฮองเฮาถูกฉีกหน้า

หากวันนี้ไม่สั่งสอนหยุนหว่านหนิง นางก็ไม่ขอแซ่จ้าว!

เมื่อเห็นฮองเฮาจ้าวเดินจากไปด้วยความโมโห ซูปิ่งซ่านมองหยุนหว่านหนิงทีหนึ่งด้วยความลำบากใจ สายตาเห็นใจ พระชายาหมิง ท่านระวังตัวเองดีๆ เถอะ! บ่าวช่วยท่านไม่ได้แล้ว!

หยุนหว่านหนิงพยักพเยิด เจ้าไปพาเสด็จพ่อมาที่ตำหนักคุนหนิง!

ซูปิ่งซ่านพยักหน้าอย่างไม่เป็นที่สังเกต ได้แต่กลับไปที่ห้องทรงพระอักษรแล้ว

เมื่อเข้าตำหนักคุนหนิง ฮองเฮาจ้าวยังมีความโกรธอยู่

แล้วยังเพราะโม่จงหรานต้องการยื่นมือเข้าแทรก เพลิงพิโรธในใจนางจึงยิ่งลุกโชน พอเข้ามาก็สั่งคนในตำหนักขว้างแจกันดอกไม้ให้แตกกระจายทั่วพื้น

“คุกเข่า!”

ฮองเฮาจ้าวชี้พื้นที่มีเศษเครื่องเคลือบเกลื่อนพื้น ตวาดใส่หยุนหว่านหนิงกับโม่เฟยเฟย

ครั้นเห็นเศษเครื่องเคลือบแหลมคม หยุนหว่านหนิงก็เดาะลิ้นในใจ

นังตัวดี!

ฮองเฮาจ้าวโหดจริง!

“เสด็จแม่ ลูกยังไม่ได้อธิบายเลยนะเพคะ”

หยุนหว่านหนิงมองโม่เฟยเฟย “อีกอย่าง เฟยเฟยก็ยังเด็ก นางคือผู้เคราะห์ร้ายของเรื่องนี้ หากเสด็จแม่จะลงโทษเฟยเฟย เช่นนั้นจะไม่ถูกต้องนะเพคะ!”

“ผู้เคราะห์ร้าย?”

ฮองเฮาจ้าวยิ้มเย็น

นางเหลือบมองซุนตายิ่งด้วยหางตาแวบหนึ่ง เห็นนางก้มหน้าก้มตาร้องไห้กระซิก จึงหัวเราะอย่างเย็นชา “เช่นนั้น เจ้าจะรับโทษทางเฟยเฟยอย่างนั้นหรือ”

“เสด็จแม่...”

แต่โม่เฟยเฟยเพิ่งอ้าปาก ก็ถูกสายตาหยุนหว่านหนิงหยุดเอาไว้ “เพคะ”

นางพยักหน้า “หม่อมฉันจะรับโทษแทนเฟยเฟยเองเพคะ”

โม่เฟยเฟยตื้นตัน “พี่สะใภ้...”

“เฟยเฟย ไปนั่ง”

หยุนหว่านหนิงบุ้ยปากกับนาง

โม่เฟยเฟยได้แต่เดินไปอยู่ด้านข้าง แต่ฮองเฮาจ้าวไม่อนุญาตให้นั่ง นางจึงไม่กล้านั่ง ได้แต่ยืนอยู่ข้างซุนตายิ่ง ทั้งสองต่างมองกันไม่รื่นตา

หยุนหว่านหนิงไม่รีบร้อน

อย่างไรเสีย การคุกเข่าในวันนี้ นอกเสียจากจะตีขานางให้หัก ไม่อย่างนั้นผู้ใดก็อย่าหวังให้นางคุกเข่า!

สำหรับการรับผิดแทนโม่เฟยเฟย...

นั่นก็แค่คำพูดประโยคเดียว สามารถดึงโม่เฟยเฟยเข้าร่วมเป็นพวกเดียวกับนางได้โดยสมบูรณ์ได้

ไฉนนางจะไม่ทำล่ะ

“เสด็จแม่ทรงทราบหรือไม่เพคะ เหตุใดวันนี้หม่อมฉันต้องรื้อตำหนักซีเยว่ด้วย”

ฮองเฮาจ้าวขมวดคิ้วมุ่น “ข้าจะฟังการแก้ตัวของเจ้า”