อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 186

“ดูท่าระยะนี้หยุนธิงหลานจะว่างงาน วอนแล้วจริงๆ”

หยุนหว่านหนิงยิ้มเย็น

คนที่หยวนเป่าเอ่ยขึ้นมาเมื่อครู่ ก็คือหยุนธิงหลานนี่เอง

วันนี้หยุนธิงหลานไปตระกูลกู้

นางไม่ได้พูดถึงหยวนเป่า เพียงแต่บอกว่าบิดาหยุนเจิ้นซงให้นางมาส่งจดหมายฉบับหนึ่ง จดหมายเป็นของกู้ป๋อจ้ง ไม่รู้ว่าในนั้นเขียนว่าอะไร

ทีแรกกู้ป๋อจ้งไม่อยากจะเจอนาง

ให้นางมอบจดหมายให้กับบ่าวรับใช้ที่หน้าประตู จากนั้นก็ไสหัวไปเสีย

ไหนเลยจะรู้ หยุนธิงหลานเป็นตายก็ไม่ยอมไป สุดท้ายยังหน้าด้านเข้าห้องโถง

พอกู้ป๋อจ้งรู้ก็รีบมา แล้วหยุนธิงหลานอ้างว่าปวดท้อง จะเข้าห้องน้ำตระกูลกู้อีก

นางเลี้ยวไปเลี้ยวมา เข้าห้องหนังสือตระกูลกู้ แล้วเห็นหยวนเป่ากำลังฝึกคัดลายมืออยู่พอดี

ดังนั้นจุดประสงค์การมาตระกูลกู้ในวันนี้ มิใช่เพื่อส่งจดหมายให้กู้ป๋อจ้ง

แต่คือการไปหาหยวนเป่า!

หยวนเป่ามีความจำเป็นเลิศ ยังจำได้ว่านางคือน้องสาวแท้ๆ ของมารดา ต้องเรียกว่าน้ารอง ในตระกูลหยุน นอกจากน้าเล็กแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกดีกับใครทั้งนั้น

โดนเฉพาะน้ารองคนนี้ เห็นชัดว่าท่านแม่ไม่ชอบนาง

หยวนเป่าก็ไม่ชอบนางเหมือนกัน!

หยุนธิงหลานตีไข่ใส่นม กระพือไฟเล็กน้อย ยุยงให้แตกแยกต่อหน้าหยวนเป่า

หยวนเป่าจะฉลาดอย่างไร ก็เป็นเพียงเด็กสามขวบกว่า

หากเป็นแผนการอื่น เขายังอาจรู้ว่าหยุนธิงหลานมีใจคิดไม่ซื่อ...แต่หยุนธิงหลานกลับแทงใจดำเขาพอดี จู่โจมส่วนที่เขาเปราะบางที่สุด

สำหรับหยวนเป่า ไหนเลยมารดาหยุ่นหว่านหนิงจะไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของเขา!

หลังจากถูกหยุนธิงหลานยุแหย่ หยวนเป่าก็คิดว่าหยุนหว่านหนิงไม่ต้องการเขาแน่แล้ว รู้สึกว่าเขาเป็นตัวถ่วง

ดังนั้นจึงมีการร้องไห้จ้าในเมื่อครู่

“เจ้าลูกชาย วางใจเถอะ เรื่องนี้ข้าจะไม่ยอมรามืออย่างแน่นอน! เจ้าต้องจำไว้เสมอ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ข้าสามารถปล่อยไปได้ทุกคน ละทิ้งได้ทุกอย่าง แต่จะไม่ยอมละทิ้งเจ้าเด็ดขาด”

หยุนหว่านหนิงประคองใบหน้าของเขา พูดอย่างจริงจัง

“รู้แล้ว ท่านแม่”

หยวนเป่าพยักหน้า ใบหน้าเล็กๆ เปื้อนไปด้วยความสุข

“ท่านแม่ ท่านยังมีธุระไม่ใช่หรือ เช่นนั้นท่านก็รีบไปเถอะ ข้าจะรอท่านกลับมา!”

เขาพูดอย่างว่านอนสอนง่าย

หยุนหว่านหนิงเห็นบุตรชายรู้ความเช่นนี้ นอกจากความปลาบปลื้มแล้ว ที่มากกว่าคือความสงสาร

หยุนธิงหลาน...

นางหันตัว ระหว่างคิ้วมีความอึมครึมแผ่ซ่าน

…

ขณะที่หยุนหว่านหนิงเข้าวัง ฮองเฮาจ้าวกำลังสั่งให้คนนับจำนวนเงิน หลังจากตรวจสอบว่าครบหนึ่งร้อยตำลึงแล้ว ฮองเฮาจ้าวจึงวางถ้วยน้ำชาที่อยู่ในมือ

“เรื่องในวันนี้ ข้าจะละเว้นเจ้า แต่จงจำไว้ว่าอย่ามีครั้งต่อไปอีก!”

นางสั่งสอนหยุนหว่านหนิงสองสามประโยค แล้วจึงให้นางออกไป

นางเห็นนังเด็กนี่แล้วเป็นต้องปวดหัวจริงๆ!

เมื่อมีเงินหนึ่งล้านตำลึงนี่ ฮองเฮาจ้าวก็สบายใจขึ้นมาก

ใช้เงินนี่สร้างตำหนักซีเยว่หลังใหม่ได้พอเหลือเฟือ!

ที่เหลือย่อมเข้ากระเป๋าของนาง

ฮองเฮาจ้าววางแผนได้ดีมาก แต่กลับไม่รู้ว่ายามนี้หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ไปเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษรแล้ว

พอเข้าห้องทรงพระอักษร หยุนหว่านหนิงก็คุกเข่าตรงหน้าโม่จงหราน ฟ้องร้องด้วยความโศกสลดเหลือคณา “เสด็จพ่อ! ต้องทรงให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยนะเพคะ!”

บัดนี้ ไม่เพียงแต่ฮองเฮาจ้าวที่พอเห็นนางก็ปวดหัว

โม่จงหรานเห็นนางก็ปวดหัวเหมือนกัน!

หยุนหว่านหนิงแทบจะเป็นแขกประจำของห้องทรงพระอักษร

หากไม่ให้นางเข้า นางก็จะอาละวาดหรือไม่ก็ทำตัวน่ารัก

พอให้นางเข้า นางก็ใช้ลูกไม้ต่างๆ ยั่วโมโหเขา!

โม่จงหรานนึกเสียใจอย่างหนัก ที่ตอนนั้นให้สิทธิ์นางเข้าออกห้องทรงพระอักษรตามใจชอบ...อยากจะถอนคำสั่งก็เกรงว่าจะสายไปแล้วกระมัง

แต่จะถอนคำสั่งได้หรือไม่ นั่นยังเป็นปัญหาใหญ่อีกเรื่อง

เขานวดระหว่างคิ้ว สูดลมหายใจลึกๆ หลายครั้ง แล้วจึงแลหยุนหว่านหนิงที่คุกเข่า ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงพื้นด้วยความรังเกียจ

“น้อยๆ หน่อยเถอะ! ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก”

โม่จงหรานหมุนตัวจะไป หยุนหว่านหนิงเอื้อมมือกอดขาของเขาพลัน “เสด็จพ่อ หากไม่ทรงคืนความเป็นธรรมให้หม่อมฉัน วันนี้ลูกจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้แหละเพคะ!”

นางเลียนแบบลูกไม้ของซุนตายิ่ง

โม่จงหราน “...”

ปวดหัว ปวดหัว!