อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 189

“น้อยหน่อยเถอะ! ถวายหัวเพราะเงินของข้าชัดๆ”

หยุนหว่านหนิงทำหน้าดูถูก เปิดโปงความคิดของเขาอย่างไม่ลังเล “เรื่องนี้ค่อยทำคืนนี้! ตอนนี้ที่สำคัญคือต้องให้ความร่วมมือกับงานของซ่งจื่ออวี๋”

งาน?

นั่นมันคือสิ่งใด

หรูอวี้ไม่เข้าใจ แต่ก็ฝืนทำเป็นเข้าใจ “ขอรับ พระยาชากล่าวได้ถูกต้อง”

“ข้าน้อยจะไปให้ความร่วมมือกับงานของคุณชายซ่งเดี๋ยวนี้”

เขาออกไปหาบยาน้ำอย่างขยันขันแข็ง

ไม่นานก็ถึงยามเหม่า

โม่เยว่เข้าวังไปแล้ว บอกกล่าวเรื่องนี้กับโม่จงหราน

ด้วยเหตุนี้ การประชุมเช้าในวันนี้จึงง่ายมาก โม่จงหรานนำเหล่าขุนนางทั้งหมดออกไปรออยู่ที่นอกตำหนักฉินเจิ้ง

เขาแหงนน้าขึ้นมองท้องฟ้า “วันนี้แดดแรงนะ!”

เหล่าขุนนาง นี่ยังต้องพูดอีกหรือ!

อาทิตย์ส่องก้นแล้ว ใครบ้างไม่รู้ว่าวันนี้แดดแรง!

ทว่าคนที่เอ่ยคือองค์จักรพรรดิ เหล่าขุนนางจึงได้แต่บ่นอยู่ในใจ

“หน้าร้อนร้อนแรงราวกับแผดเผา ยามหยินดวงอาทิตย์ก็ลอยเด่นแล้ว ข้าเห็นว่าอาทิตย์เจิดจ้าเช่นนี้ วันนี้หากอยู่ท่ามกลางแสงแดด แม้น้ำมันหมูก็ยังละลายได้”

โม่จงหรานมองโม่เยว่ที่อยู่ด้านข้าง “เยว่เอ๋อร์ เจ้าว่าอย่างไร”

“เสด็จพ่อตรัสถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หากยามเหม่า ไม่มีฝนตกลงมา ข้าจะลงโทษให้เจ้าตากแดดทั้งวัน!”

โม่จงหรานเอ่ย

โม่หุยเหยียนมองโม่เยว่ด้วยสายตาซับซ้อน โม่ฮั่นอี่ว์หัวเราะคิกคิก “น้องเจ็ด เสด็จพ่อจะเอาเจ้าเป็นหมูตากแดดแน่ะ!”

“พอผ่านเที่ยงวันไป เจ้าก็จะกลายเป็นกากหมู!”

โม่เยว่ไม่สนใจเขา

เขาเชื่อซ่งจื่ออวี๋เต็มร้อย “เสด็จพ่อโปรดวางพระทัย ฝนต้องตกแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นข้าจะตั้งตารอนะ”

ยามนี้ จวนอ๋องหมิง

วันนี้หยุนหว่านหนิงไม่ได้ส่งหยวนเป่าไปที่ตระกูลกู้ ตอนนี้สองแม่ลูกเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จ

หยวนเป่าไม่อยากจะเชื่อเลย ท่านแม่ที่บังคับให้เขา ‘ทำการบ้าน’ มาตลอด วันนี้กลับให้เขาโดดเรียนแบบหน้าตาเฉย ไม่ไปเรียนหนังสือกับท่านตาทวดที่นั่น

เขาโคลงศีรษะ กินแอปเปิ้ลอยู่ใต้ชายคา “ท่านแม่ ท่านกำลังดูอะไรอยู่หรือ”

หยวนเป่านั่งอยู่บนเก้าอี้ แข้งรากบัวอวบทั้งสองห้อยแกว่งอยู่บนเก้าอี้

เนื่องจากเป็นหน้าร้อน ทั้งยังอยู่ในจวนอ๋องไม่ออกไปไหน

ดังนั้นหยุนหว่านหนิงจึงให้เขาใส่เสื้อผ้าบางๆ

เป็นเสื้อแขนสั้นและกางเกงขาสั้นที่นางหยิบออกมาจากช่องว่าง แล้วยังใส่หมวกกันแดดให้หยวนเป่าด้วย เท้าอวบอ้วนเหยียบอยู่บนรองเท้าแตะลายการ์ตูน

นอกจากผมเปียยาวของหยวนเป่าแล้ว ก็คือ ‘เด็กยุคปัจจุบัน’ อย่างแท้จริงคนหนึ่ง

ถ้าไม่กลัวว่าโม่เยว่จะจับนางใส่กรงไม้ไผ่ถ่วงน้ำ หยุนหว่านหนิงก็อยากใส่เสื้อแขนสั้น กางเกงขาสั้นเหมือนกัน

จนใจที่นางคือสตรี

กลัวว่าใส่แล้วทำให้ทุกคนตื่นตระหนกตกใจ บอกว่านางผิดแผกแปลกแยก...เป็นแม่คนแล้ว นางต้องระวังภาพพจน์ตลอดเวลา จะทำให้หยวนเป่าลำบากไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ นางจึงได้แต่ใส่ชุดกระโปรงยาวต่อด้วยความตรอมตรมมิอาจเอื้อนเอ่ย

พระอาทิตย์อยู่กลางกระหม่อม

หยุนหว่านหนิงโบกพัดทรงกลม เหงื่อไหลไคลย้อย “นี่ยังไม่ถึงยามเหม่า เลย แดดแรงขนาดนี้แล้ว!”

“พวกซ่งจื่ออวี๋กำลังขอฝน หรือกำลังขอแดดกันแน่เนี่ย”

ถ้าฝนไม่ตก เจ้าซ่งจื่ออวี๋อยู่ที่เขาอู้หยุนกลับไม่เป็นอะไร

เกรงแต่เสด็จพ่อจะทรงกริ้ว จะรื้อจวนอ๋องหมิงนะสิ

นางเดินกลับไปที่ใต้ชายคา ยกเครื่องดื่มเย็นบนโต๊ะขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

แล้วยังแย่งแอปเปิ้ลจากมือหยวนเป่ามากัดคำหนึ่ง ก่อนจะคืนให้เขา “ร้อนจะตายอยู่แล้ว! วันนี้ถ้าอาซ่งของเจ้าขอฝนไม่ได้ พวกเราก็จบเห่แล้ว”

“เพราะอะไรหรือ”

หยวนเป่าถามอย่างจริงจัง

“เพราะเสด็จปู่ของเจ้าจะโกรธ”

หยุนหว่านหนิงตอบ

“เพราะอะไรหรือ”