อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 188

เขาฉุดนางมาอยู่ในอ้อมอกได้แบบไม่จำเป็นต้องออกแรง ปลายจมูกนางสัมผัสกับทรวงอกของเขา เส้นผมพลิ้วสยายอยู่ท่ามกลางสายลม ส่งกลิ่นหอมโชยชื่น

ร่างในอ้อมแขนอรชร มือเล็กที่วางอยู่ตรงอกเขานุ่มนวลไร้กระดูก...

หัวใจโม่เยว่กระสับกระส่ายอย่างห้ามไม่อยู่!

แต่ไม่นานก็ถูก ‘ตีกลับสู่ความจริง’

เมื่อครู่ใบหน้าของหยุนหว่านหนิงอยู่ห่างจากเสาประมาณหนึ่งหลีหมี่ (*เซนติเมตร)

นางรีบเดินมาก

หากชนเข้าไป น่ากลัวว่าสันจมูกต้องกระแทกหักแน่!

ยังดีที่โม่เยว่ช่วยได้ทันกาล ดึงนางกลับมา...

หยุนหว่านหนิงโล่งอก

ปลายจมูกล้วนเป็นกลิ่นกายของเขา แปลกแต่คุ้นเคย เขาดึงสติกลับ ผลักเขาออก “เจ้าทำอะไร! ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งข้าหรือ!”

“นี่ตัวเจ้าทำมาจากหินหรือ จมูกจะชนจนข้าเป็นรูอยู่แล้ว!”

นางนวดจมูก ตะบึงตะบอนเดินจากไป

โม่เยว่ “...”

นังคนนี้ ไม่กำราบสามวันก็เหิมเกริมแล้วจริงๆ!

ตอนนี้ใกล้จะยามจื่อ (* ช่วงเวลา23.00-001.00)แล้ว

ในห้องโถง ซ่งจื่ออวี๋กำลังละเมียดน้ำชาอยู่

เขายังคงเหมือนกันยามที่จากไป อยู่ในชุดสีขาวปลอด ข้างเท้ามีตะกร้าวางอยู่ ใบหน้าหมดจด สง่าสูงส่งราวกับมิใช่ปุถุชนแดนมนุษย์

“จื่ออวี๋!”

ครั้นหยุนหว่านหนิงเข้ามา ซ่งจื่ออวี๋ก็ลุกขึ้นยืน คำนับอย่างมีมารยาท “ขออภัย การไปคราวนี้ล่าช้าหลายวัน แต่จื่ออวี๋จะพยายามถึงที่สุด จะไม่ทำให้ท่านอ๋องและพระชายาผิดหวังขอรับ”

“เป็นอย่างไร เจ้ามีวิธีอะไรหรือไม่”

หยุนหว่านหนิงถามอย่างแทบอดรนทนไม่ไหว

“ข้าได้ยาชนิดหนึ่งมาจากท่านอาจารย์”

ซ่งจื่ออวี๋หยิบยาห่อหนึ่งออกมาจากตะกร้า ยื่นให้โม่เยว่ “ท่านอ๋อง รบกวนท่านช่วยสั่งให้คนจุดเตาไฟ ใช้หม้อใบใหญ่สองสามใบต้มยานี้ให้เดือดสองครั้งด้วยขอรับ”

“รอจนยาเย็นแล้ว ค่อยเติมน้ำสะอาดลงไป”

โม่เยว่รับยามา จดจำอย่างละเอียด

ซ่งจื่ออวี๋กำชับอีก “พรุ่งนี้ยามเหม่า (*ช่วงเวลา05.00-07.00) ข้าจะขอฝนร่วมกับท่านอาจารย์ที่เขาอู้หยุน”

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่ต่างก็อึ้ง “ขอฝน?!”

โม่จงหรานให้ซ่งจื่ออวี๋แก้ไขเรื่องข่าวลือ ‘ดาวหายนะ’ อะไรนั่น แต่ที่มากกว่าคือแก้ไขวิกฤติน้ำท่วมเรือกสวนไร่นาของประชาชน

ตั้งแต่เข้าฤดูใบไม้ผลิ เรือกสวนไร่นาของประชาชนก็มีฝนติดต่อกัน พืชผลทั้งหลายแช่น้ำจนเน่าไปหมดแล้ว

เพื่อเยียวยาประชาชน โม่จงหรานเริ่มเปิดยุ้งฉางแจกข้าว

แม้แต่ท้องพระคลังก็ร่อยหรอลงไปทุกที

หากซีจวิ้นอาศัยยามลำบากบุกเข้ามาอีก ฉวยยามนี้ส่งทหารมารุกราน...

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่สูญเสียทั้งคนและทรัพย์!

“ทำไมต้องขอฝน”

หยุนหว่านหนิงงุนงง

เรือกสวนไร่นาเหล่านั้นยังแช่น้ำเน่าไม่พออีกหรือ

โม่เยว่ก็มองเขาด้วยความฉงนใจเช่นกัน

ซ่งจื่ออวี๋เอ่ยเสียงเบา “พวกท่านเชื่อใจข้าหรือไม่”

“ย่อมเชื่อเจ้า! ไม่อย่างนั้นจะกล้าพาเจ้ากลับเมืองหลวงหรือ”

แถมยังพาเขาไปเข้าเฝ้าอีก!

หยุนหว่านหนิงเอ่ยอย่างจริงจัง “ซ่งจื่ออวี๋ เจ้ากับเสวียนซันเซียงเซิงคือบุคคลที่เก่งกาจและลึกลับที่สุดเท่าที่ข้ารู้จักมาแล้ว! ครั้งนี้ข้าตีอกรับประกันต่อหน้าเสด็จพ่อ ว่าเจ้าต้องคลี่คลายวิกฤตการณ์ได้แน่นอน”

“ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ข้าจะต้องคลานเป็นสุนัขต่อหน้าเสด็จพ่อ!”

ซ่งจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ “วางใจเถิด ข้ากับท่านอาจารย์จะไม่ให้ท่านคลานเป็นสุนัขหรอก”

ถ้อยคำของเสวียนซันเซียงเซิงเชื่อถือไม่ได้ แต่ถ้อยคำของซ่งจื่ออวี๋...นางเชื่อ!

เมื่อนั้นหยุนหว่านหนิงจึงพยักหน้า “ไม่ว่าเจ้าจะขอฝนด้วยเหตุผลอะไร แต่ทำไมพรุ่งนี้ถึงไม่ขอฝนอยู่ที่เมืองหลวงเล่า แต่ต้องไปขอฝนที่เขาอู้หยุน”