อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 199
“วันอะไร”
หยุนหว่านหนิงฝีเท้าชะงัก
สองแม่ลูกแหงนหน้ามองเขาอย่างใจตรงกัน ฉงนสนเท่ห์เหมือนกัน
“พวกเจ้าไม่รู้จริงหรือ”
ไฟโกรธในใจโม่เยว่เดือด ‘ปุดๆๆ’ ขึ้นหัวแล้ว เขากัดฟัน จ้องหยุนหว่านหนิงด้วยความโกรธ “เจ้าไม่รู้จริงหรือ!”
“ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไยต้องถามหลายรอบด้วย”
หยุนหว่านหนิงทำหน้าหงุดหงิด
โม่เยว่จึงได้แต่หันไปมองหยวนเป่า “หยวนเป่า เจ้าก็ไม่รู้หรือ”
กับหยวนเป่า เขาจะอ่อนโยนน่าเข้าหามากกว่า
แต่น่าเสียดาย หยวนเป่าทำหน้ารังเกียจ ท่าทางนั้นก็คือหยุนหว่านหนิงที่ย่อส่วน “ไม่รู้ก็คือไม่รู้ ไยต้องถามหลายรอบด้วย”
โม่เยว่ “...”
หรูอวี้ที่อยู่ข้างหลัง รู้สึกว่านายท่านตนน่าอนาถยิ่งนัก!
สอดส่องทั่วเมืองหลวง น่ากลัวว่านายบ้านเขาจะเป็นบุรุษที่มีชีวิตที่แย่ที่สุด
มีหน้ามีตาในราชสำนักมีประโยชน์อันใด
อยู่ที่บ้าน นายของเขาเป็นคนที่มีฐานะต่ำต้อยที่สุดเสมอ!
เมื่อเห็นดังนั้น หรูอวี้จึงกลั้นไม่อยู่จริงๆ ตอบแทนโม่เยว่ “พระชายา คุณชายน้อย พวกท่านลืมวันสำคัญเช่นนี้ไปได้อย่างไร”
“วันนี้คือวันเกิดของนายท่านบ้านข้า!”
หยุนหว่านหนิงตะลึงนิดๆ “วันนี้คือวันที่เจ้าออกจากไข่?”
“วันออกจากไข่?”
โม่เยว่ฉงนฉงาย
หยวนเป่าอธิบายอยู่ข้างๆ “ก็คือวันเกิดของท่านนั่นแหละ ทุกปีวันที่ข้าออกจากไข่ ท่านแม่จะทำเค้กวันเกิดให้ข้า”
“ท่านยังไม่เคยกินกระมัง เหอะๆ”
หัวคิ้วโม่เยว่ย่นยู่จนชิด “ข้าไม่ได้ฟักตัวออกมาจากไข่สักหน่อย วันออกจากไข่อะไร”
แล้วยังมีเค้กอะไรนั่นด้วย มีอะไรน่าอัศจรรย์นัก
เขาแสดงออกว่าไม่สนใจสักนิด
แต่ก็ยังถามหยวนเป่า “อะไรคือเค้ก”
“อร่อยมากเลยล่ะ! ท่านไม่เคยเห็น ไม่เคยกินกระมัง”
ใบหน้าเล็กหยวนเป่าได้ใจ
หรูอวี้เขยิบเข้ามา “คุณชายน้อย อร่อยขนาดนั้นจริงหรือขอรับ”
หรูโม่ทำหน้าเหยียด “ดูเจ้าสิ อย่างกับไม่เคยเห็นโลกอย่างนั้นแหละ!”
“เจ้าเคยเห็นหรือ เจ้ารู้ว่าอะไรคือเค้กหรือ”
หรูอวี้ไม่พอใจ
หรูโม่แค่นฮึทีหนึ่ง ไม่เปลืองน้ำลายกับเขามาก นั่งยองมองหยวนเป่า เอาหน้ากากออกก่อนจะถืออยู่ในมือ “คุณชายน้อย บอกพี่หรูโม่เถิด อะไรคือขนมเค้ก”
หรูอวี้ “เมื่อกี้ใครพูดกัน ว่าข้าไม่เคยเห็นโลกมาก่อน!”
“เจ้าบ้านนอก”
หรูโม่พ่นคำนี้ออกมาด้วยความดูถูก
(เจ้าบ้านนอก)หรูอวี้พองขนหนักกว่าเดิม “หรูโม่ ข้าจะสู้กับเจ้า!”
“สู้ก็สู้สิ ใครกลัวเจ้า”
หรูโม่พลันกระโดดไปที่โล่งกว้าง (เจ้าบ้านนอก)หรูอวี้ตามไปติดๆ แพล็บเดียวทั้งสองก็เริ่มต่อสู้กันขึ้นมา
เมื่อเห็นสองคนที่กำลังสู้ศึกกันอยู่ หยวนเป่าก็ส่ายหน้าราวกับผู้ใหญ่ “เฮ้อ ช่างไม่รู้ความจริงๆ เลย! เพื่อเค้กก็สู้กันเสียแล้ว”
ไม่เพียงแต่หรูโม่และหรูอวี้ที่ไม่เคยเห็นเค้ก
แม้แต่โม่เยว่ก็ไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน!
(เจ้าบ้านนอก)โม่เยว่ขมวดคิ้วมุ่น “ในเมื่อตอนนี้ก็รู้แล้ว วันนี้คือวันเกิดของข้า หรือว่าพวกเจ้าจะไม่แสดงออกอะไรเลยหรือ”
“แสดงออก เจ้าอยากให้แสดงออกอย่างไร”
หยุนหว่านหนิงกอดอกเชิดหน้า ยื่นคอไปด้านหน้าเล็กน้อย “สุขสันต์วันเกิด?”
หยวนเป่าตบมือเริ่มร้องเพลงอย่างเริงร่าทันที “สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด สุขสันต์วันเกิด!”
โม่เยว่ “...พวกเจ้ายังจะง่ายกว่านี้ได้อีกไหม”
หยวนเป่าหัวเราะคิกๆ วิ่งเข้าไปหา กอดขาโม่เยว่ “พ่อเก๊ สุขสันต์วันเกิด! ขอให้ท่านแก่ขึ้นอีกปี!”
โม่เยว่ “...”
มีการอวยพรเช่นนี้ด้วยหรือ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์