อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 198
เพราะของที่เต๋อเฟยชอบตกรางวัลให้นางมากที่สุด ก็คือน้ำป่ายฮัว
เต๋อเฟยมีของดีกองเต็มตำหนักหย่งโซ่ว แต่กลับมีนิสัยหวงของ...พอได้ยินเต๋อเฟยบอกว่าจะตกรางวัลแก่นาง ปฏิกิริยาแรกของหยุนหว่านหนิงก็คือ น้ำป่ายฮัว?!
แต่วันนี้กลับมือเติบอย่างยากจะเห็น ถึงกับประทานเครื่องประดับศีรษะทองคำบริสุทธิ์ให้หยุนหว่านหนิงหนึ่งชุด!
เซี่ยอี่วเปิดกล่องผ้าแพร ทองข้างในระยิบระยับ เกือบแยงตาหยุนหว่านหนิงบอดแล้ว!
วันนี้เต๋อเฟยมือเติบจริงๆ!
ทำจากทองคำบริสุทธิ์ เหมาะกับบุคลิกนางจริงๆ...
เมื่อเห็นเครื่องประดับศีรษะทองคำหรูหราชุดนี้แล้ว หยุนหว่านหนิงก็ตกตะลึง ยืนยันอีกครั้ง “เสด็จแม่ จะประทานของสิ่งนี้ให้หม่อมฉันจริงหรือเพคะ”
“อืม ชอบมากใช่หรือไม่ ตื่นเต้นมาก?”
เห็นท่าทางหน้าทึ่งตาค้างของหยุนหว่านหนิง เต๋อเฟยก็ยิ้มพอใจ
นางวางถ้วยน้ำชา “เครื่องประดับศีรษะชุดนี้ คือของขวัญชิ้นแรกที่เสด็จพ่อเจ้ามอบให้ข้า”
หยุนหว่านหนิง “...”
นางดูออกจากตรงไหนว่านางชอบมาก!
ตื่นเต้นมาก?!
“ที่แท้ก็คือของขวัญชิ้นแรกที่เสด็จพ่อทรงประทานให้ท่าน ของขวัญชิ้นนี้ พิเศษมากจริงๆ ดังนั้นปีนั้น เสด็จแม่จึงตกเป็นเชลยของของขวัญชิ้นนี้หรือเพคะ”
หยุนหว่านหนิงหัวเราะเหอะ “เสด็จพ่อลงทุนได้จริงๆ”
“ใช่สิ เจ้าดูทองคำระยิบระยับนี่ งามขนาดไหน! แล้วยังเรียกทรัพย์อีก!”
เต๋อเฟยยิ้มหน้าบาน
หยุนหว่านหนิง “...”
“เครื่องประดับศีรษะชุดนี้ ข้าจะมอบให้เจ้า ต่อไปเจ้ามีสะใภ้แล้ว ก็ให้สืบต่อกันไปเถอะ!”
ใช้เป็นมรดกตกทอด!
หลังจากออกมาจากตำหนักหย่งโซ่ว หยุนหว่านหนิงก็กอดกล่องผ้าแพรไปตระกูลกู้ นางปรึกษากับกู้ป๋อจ้ง ต่อไปหยวนเป่าจะเรียนหนังสือแต่ตอนเช้า ตอนบ่ายเป็นเวลาเสรี
ก็เด็กน่ะนะ ต้องเรียนหนังสือ แต่ก็ต้องออกกำลังกายด้วย
ถึงหยวนเป่ายังเด็ก แต่ก็ฉลาดหลักแหลม แม้แต่กู้ป๋อจ้งยังบอกว่าในบรรดาองค์ชายฮ่องเต้เหล่านั้นที่เขาเคยสอนมา ยังไม่มีใครฉลาดเท่าหยวนเป่าเลย
หยุนหว่านหนิงอยากให้เขามีวัยเยาว์ที่มีความสุข
ในอนาคตเมื่อเขานึกถึงวัยเยาว์ก็จะมีแต่ความสุข ไม่ใช่การถูกขังให้เรียนหนังสืออยู่ในจวนทุกวัน ซ้ำซากจำเจ ไร้รสชาติ
เมื่อเห็นนางกอดกล่องผ้าแพร กู้ป๋อจ้งก็ถาม “นั่นคืออะไร”
“เสด็จแม่ประทานให้”
หยุนหว่านหนิงตอบตามความจริง “เป็นเครื่องประดับศีรษะที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์ชุดหนึ่ง”
“โอ! เที่ยวนี้เต๋อเฟยช่างมือเติบยิ่งนัก! ดูท่าจะเปลี่ยนท่าที เปลี่ยนทัศนคติกับเจ้าที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้แล้ว”
กู้ป๋อจ้งก็ตะลึงเหมือนกัน
ดูท่าคนที่เห็นว่าเต๋อเฟยขี้เหนียว คงไม่ได้มีนางคนเดียวแล้ว!
หยุนหว่านหนิงเดาะลิ้น พาหยวนเป่ากลับจวนอ๋องหมิง
“เจ้าลูกชาย วันนี้อากาศแจ่มใสมาก ข้าพาเจ้าไปตกปลาก็แล้วกัน!”
“ดี!”
หยวนเป่าโบกมือดีใจลิงโลด!
เจ้าตัวเล็กไปมาอยู่แต่ตระกูลกู้และจวนอ๋องหมิง ใช้ชีวิตอยู่แค่สองที่ทำให้เขาเบื่อหน่ายบ้างแล้ว วันนี้พอได้ยินท่านแม่บอกว่าจะพาเขาไปตกปลา หยวนเป่าก็สุขสันต์ถึงที่สุด!
ไหนเลยจะรู้ พอสองแม่ลูกเพิ่งออกจากเรือนชิงหยิ่ง ก็พบกับซ่งจื่ออวี๋
“พวกท่านจะไปตกปลาหรือ”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร”
พอกล่าวจบ หยุนหว่านหนิงก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่งม
คนคนนี้คือซ่งจื่ออวี๋เชียวนะ!
ซ่งจื่ออวี๋ผู้รู้อนาคตกาลโดยมิต้องทำนาย!
ที่นางถามนี่ไม่ใช่คำถามโง่ๆ หรือ
ซ่งจื่ออวี๋ยิ้มน้อยๆ “วันนี้แม้ท้องฟ้าแจ่มใส แต่ข้าไม่แนะนำให้พวกท่านไปตกปลาหรอกนะ”
ได้ยินดังนั้น หยุนหว่านหนิงก็ขมวดคิ้วมุ่น “เพราะเหตุใด”
นางหามเบ็ดตกปลายาวๆ ไว้ที่บ่า มือหนึ่งถือกล่องอาหาร ข้างในมีขนมและผลไม้ อีกมือหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของหยวนเป่า
หยวนเป่ากำลังถือถังใบเล็กอยู่ ข้างในมีเหยื่อล่อปลา
สองแม่ลูกใส่หมวกปีกกว้าง จ้องขนมในมือของซ่งจื่ออวี๋อย่างใจตรงกันที่สุด
เขามองตามเส้นสายตาของสองแม่ลูก จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์