อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 201

โม่เยว่ฟังออกถึงความหมายแฝงของหยุนหว่านหนิง

แต่นางพูดไม่ผิด ฐานะของหยวนเป่ายังป่าวประกาศไม่ได้ในตอนนี้ แม้ว่าเขาอย่างกู่ก้องให้โลกรู้ เขาโม่เยว่มีบุตรชายแล้วก็ตาม!

แต่การทำเช่นนี้ มีแต่จะนำภัยมาสู่ตัวหยวนเป่า

ดังนั้น เขาจึงได้แต่ผงกหัวคล้อยตาม “หนิงเอ๋อร์พูดถูก”

เพียงแต่หัวใจของเขา เจ็บระทมเท่าใดกันนะ

“เด็กผู้น่าสงสาร!”

โจวหยิงหยิงจุปาก มองหยวนเป่าด้วยสายตาสงสารเอ็นดู

โจวเถียนเถียนในอ้อมแขนนางหยุดร้องไห้แล้ว กำลังมองสำรวจหน้ากากบนใบหน้าของหยวนเป่าด้วยความสนใจพอดี ดวงตาวิบวับ ทันใดนั้นก็ยื่นมือจะคว้าหน้ากาก

หยวนเป่าพลันรู้ตัว ปัดมือนางออก “กีบหมูน้อย” “เจ้าจะทำอะไร!”

การปัดมือนี้ ทั้งดังทั้งกังวาน

‘บัวรดน้ำ’ ที่เพิ่งหยุดร้องไห้จึงเริ่มรดน้ำอีกครั้งทันที

โจวหยิงหยิงก็รู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง “เถียนเถียน รีบหยุดร้องไห้เลย! อาจะซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลให้เจ้า!”

เมื่อกล่าวจบ โจวเถียนเถียนก็ยื่นมือออกไปชี้ผลไม้เคลือบน้ำตาลที่หรูอวี้แบกอยู่ ตะโกนเสียงเด็กน้อย “ท่านอา ข้าก็ต้องการซื้ออันนี้!”

หรูอวี้ลำบากใจ “นี่ไม่ขายขอรับ”

หยุนหว่านหนิงมองหยวนเป่า สอบถามความเห็นจากเขา “หยวนเป่า ให้น้องสาวไม้หนึ่งดีหรือไม่”

หยวนเป่าพยักหน้า “ก็ได้ ข้ามอบให้นางสองไม้”

หยุนหว่านหนิงดึงผลไม้เคลือบน้ำตาลออกมาสองไม้ มอบให้โจวเถียนเถียน โจวหยิงหยิงรีบให้นางขอบคุณ

“พวกท่านจะไปไหนหรือ”

หยุนหว่านหนิงถามโจวหยิงหยิง

“นี่อย่างไร ท่านอ๋องบ้านข้าบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของอ๋องหมิง จะไปอวยพรเขาที่จวนอ๋องหมิงเป็นการเฉพาะ นี่คือลูกสาวของพี่ใหญ่ข้า ชื่อว่าโจวเถียนเถียน”

ว่าแล้วโจวหยิงหยิงก็บอกกับโจวเถียนเถียน “เถียนเถียน รีบเรียกอาสะใภ้เร็ว”

โจวเถียนเถียน?

ทำไมพวกเขาตระกูลโจวตั้งชื่อเรียกง่ายๆ อย่างนี้เลยหรือ

หยุนหว่านหนิงยิ้มน้อยๆ

โจวเถียนเถียนเอาแต่กินผลไม้เคลือบน้ำตาล ใบหน้าแก้มยุ้ยเปื้อนน้ำเชื่อมเต็มไปหมด

โม่เยว่เหลือบมองโม่ฮั่นอี่ว์หนึ่ง “พี่รองมาอวยพรวันเกิดข้ามือเปล่าหรือ”

โม่ฮั่นอี่ว์หน้าแดง “ข้ายังไม่ทันได้ซื้อของขวัญต่างหาก! ไม่รีบ ยังเช้าอยู่เลยมิใช่หรือ ข้าจะซื้อให้เจ้าเดี๋ยวนี้แหละ ไม่สาย”

เขาละอายใจ

พวกเขาสองสามีภรรยาจะไปจวนอ๋องหมิงจริงๆ นั่นแหละ

แต่ไม่ได้จะไปอวยพรวันเกิดให้โม่เยว่ แต่เพื่อ...กินข้าว

รู้มานานว่าหยุนหว่านหนิงมีฝีมือการทำครัวยอดเยี่ยม วันนี้ต้องเข้าครัวเองแน่นอน โม่ฮั่นอี่ว์กับโจวหยิงหยิงจึงวางแผนไว้นานแล้ว คืนนี้จะไปกินข้าวที่จวนอ๋องหมิง

ไหนเลยจะรู้ว่าจะพบระหว่างทาง

เมื่อนั้นจึงเก้ๆ กังๆ

โม่ฮั่นอี่ว์มองร้านปิ่นมุกที่อยู่ด้านข้าง เข้าไปครู่หนึ่งก็ออกมา ยื่นปิ่นมุกที่เลือกให้หยุนหว่านหนิง แต่เขากลับพูดกับโม่เยว่ “น้องเจ็ด สุขสันต์วันเกิดนะ!”

“เจ้าก็รู้ว่าพี่รองไม่มีเงิน ของขวัญเล็กน้อย น้ำใจยิ่งใหญ่! อย่าได้รังเกียจ!”

โม่เยว่มองปิ่นมุกในมือหยุนหว่านหนิงทีหนึ่ง “พี่รอง วันนี้เป็นวันเกิดข้านะ”

ไม่ใช่วันเกิดของหยุนหว่านหนิง!

“ข้ารู้ว่าเป็นวันเกิดของเจ้า! แต่คืนนี้คนที่ทำอาหารต้องเป็นหว่านหนิงแน่กระมัง คนเขาเข้าครัวลำบาก ย่อมต้องมอบของขวัญให้นาง สำหรับเจ้า...แค่คำว่าสุขสันต์วันเกิดก็พอแล้ว คำอวยพรเบาดั่งขนนก หนักดุจเขาไท่ซัน!”

โม่ฮั่นอี่ว์เอ่ยพลางหัวเราะ

หยุนหว่านหนิงระอาใจ

เพื่อเรื่องกินจริงๆ ด้วย!

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็กลับไปเถอะ ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว”

ทุกคนจึงกลับจวนอ๋องหมิง

แต่เพิ่งเข้าประตู บ่าวรับใช้ก็รายงาน ว่าองค์หญิงเก้ารออยู่ที่ห้องโถงแล้ว

นางต้องนำของขวัญของเต๋อเฟยออกวังมาเพื่ออวยพรวันเกิดโม่เยว่แน่ หยุนหว่านหนิงเหล่มองโม่ฮั่นอี่ว์ รวมถึงโจวหยิงหยิงที่กำลังอุ้มโจวเถียนเถียนด้วยหางตา...

โม่เฟยเฟยรู้ฐานะของหยวนเป่า

แต่ดีที่นังเด็กนี่อยู่ฝั่งเดียวกับนาง ไม่ได้บอกเต๋อเฟย

ถ้าหลุดปากต่อหน้าพวกโม่ฮั่นอี่ว์...

สายตาหยุนหว่านหนิงเป็นประกายวิบวับ พูดกับหยวนเป่า “หยวนเป่า เจ้าพาน้องเถียนเถียนไปเล่นเถอะ!”