อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 211

ตำหนักหย่งโซ่ว

ยามไฮ่ล่วงเลยไปแล้ว เดิมทีควรจะเป็นเวลาที่ดับไฟเข้านอนแล้ว แต่เวลานี้ตำหนักหย่งโซ่วกลับยังสว่างไสว

มองดูเต๋อเฟยที่ริมฝีปากเป็นสีม่วง นอนหมดสติอยู่บนเตียง โม่จงหรานโกรธจนยากที่จะควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้ “พวกขยะไร้ประโยชน์ทั้งหลาย! หากรักษาเต๋อเฟยไม่ได้ ข้าจะฝังพวกเจ้าไปพร้อมกันเลย!”

บรรดาหมอหลวงต่างก็พากันคุกเข่าลงไปข้างเตียง ร้องขอความเมตตา

“ไว้ชีวิต? หากเต๋อเฟยตายไป พวกเจ้าก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดเลย!”

โม่จงหรานถีบหมอหลวงหยันที่อยู่ตรงหน้า “ขยะไร้ค่า! ล้วนเป็นขยะไร้ประโยชน์ทั้งนั้น!”

มีเพียงหมอหลวงหยางหัวหน้าแห่งโรงหมอหลวง นั่งจับชีพจรอย่างละเอียดอยู่ข้างเตียง

ชั่วครู่หนึ่ง เขาเก็บมือกลับมา แล้วก็ลูบเคราอย่างครุ่นคิด...... “วันนี้หากเจ้าไม่สามารถรักษาเต๋อเฟยได้ ข้าก็จะเผาหนวดเคราของเจ้าซะ!”

หมอหลวงหยางที่กำลังลูบเคราอยู่: “......”

เขารีบร้อนวางมือลง “ฝ่าบาท อาการป่วยของเต๋อเฟยเหนียงเหนียง เกรงว่าจะถูกคนวางยาพิษ!”

“ข้าไม่รู้ว่าถูกคนวางยาพิษหรือ? ยังต้องให้เจ้าพูดอีกหรือ? !”

โม่จงหรานโกรธสุดขีด

ริมฝีปากที่เป็นสีแดงอมม่วงของเต๋อเฟยนั่น เขาไม่ได้ตาบอดซะหน่อย!

หมอหลวงหยางจนใจ

คืนนี้เต๋อเฟยถูกวางยาพิษ ฝ่าบาทก็ทรงกระวนกระวายและโกรธจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้แล้ว ใครใช้ให้คนที่ถูกพิษ คือเต๋อเฟยเหนียงเหนียงที่เป็นยอดดวงใจและได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทมาหลายปีขนาดนี้กันล่ะ? !

เขาอยากจะบอกมากเลยว่า ฝ่าบาทในคืนนี้เหมือนกับทรราชพระองค์หนึ่งเลย

แต่เมื่อสบตาเข้ากับดวงตาที่แดงก่ำและโกรธสุดขีดของโม่จงหราน เขาก็กลืนคำพูดที่มาถึงปากกลับไป

“ฝ่าบาท พิษนี้ร้ายแรงและก็หายากมาก!”

หมอหลวงหยางรีบกล่าว “พระชายาหมิงมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ถ้าอย่างไรเชิญนางมาแก้พิษให้เหนียงเหนียงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

โม่จงหรานหรี่ตาลง ในดวงตามีประกายแสงอันตรายพุ่งออกมา “เจ้ากำลังบอกว่า เจ้าที่เป็นหัวหน้าแห่งโรงหมอหลวง ทักษะทางการแพทย์ยังสู้พระชายาหมิงไม่ได้หรือ? !”

“ข้ามีเจ้าไว้เพื่ออะไร? ! เจ้าพวกคนไม่เป็นโล้เป็นพายทั้งหลาย!”

บรรดา “คนไม่เป็นโล้เป็นพาย” ก้มหน้าเอาไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

หลี่หมัวมัวยืนเช็ดน้ำตาอยู่ด้านข้าง “ฝ่าบาท หมอหลวงหยางกล่าวถูกแล้ว ถ้าอย่างไรเชิญพระชายาเข้าวังมาเถอะ!”

โม่จงหรานถึงได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง “ซูปิ่งซ่าน ออกนอกวัง ไปเชิญพระชายาหมิงเข้าวังทันที”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

ซูปิ่งซ่านหันหลังจากไปทันที

โม่จงหรานอดกลั้นความโกรธในใจเอาไว้ กล่าวถามหลี่หมัวมัว “อยู่ดีๆ ทำไมเต๋อเฟยถึงถูกวางยาพิษได้? คืนนี้กินอะไรผิดไปหรือเปล่า?”

“ทูลฝ่าบาท คืนนี้เหนียงเหนียงรู้สึกเบื่ออาหาร ดื่มไปเพียงโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยถ้วยเดียว แล้วก็ซุปข้นตับแกะครึ่งถ้วยเล็กเท่านั้น”

โม่จงหรานขมวดคิ้วแน่น “เหตุใดเต๋อเฟยถึงเบื่ออาหาร?”

วางเต๋อเฟยเอาไว้บนยอดดวงใจจริงๆ ด้วย

ได้ยินว่านางเบื่ออาหาร…….โม่จงหรานก็สอบถามในทันที ถึงขั้นลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่นี้เขากำลังถามว่า คืนนี้เต๋อเฟยกินอะไรไป

“นี่……”

หลี่หมัวมัวแสดงออกว่าตอบได้ยาก

นางมองไปที่โม่จงหรานอย่างลำบากใจครู่หนึ่ง อยากจะพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ “วันนี้ในตำหนักคุนหนิง พระนางฮองเฮากับซูเฟยเหนียงเหนียง รวมหัวกันถากถางเหนียงเหนียงของเรา”

ในดวงตาของโม่จงหรานมีความโหดเหี้ยมไร้ความปรานีแวบผ่านไปเล็กน้อย “พวกนางว่าอะไรเต๋อเฟย? !”

ผู้หญิงปากมากขี้นินทาพวกนี้!

ตอนนี้เขาแค่อยากจะดึงลิ้นของพวกนางออกมาเท่านั้น!

ผู้หญิงสามคนอยู่ด้วยกันก็มีเรื่องวุ่นวายต่างๆ นานาแล้ว แต่เขาดันมีหญิงงามในวังหลังสามพันนาง!

แสดงละครกันอยู่ตลอดเวลา ไม่มีหยุดพักกันเลยสักวัน!

หลี่หมัวมัวก้มหน้าเอาไว้ กล่าวตอบอย่างระมัดระวัง “พระนางฮองเฮากับซูเฟยเหนียงเหนียง เยาะเย้ยท่านอ๋องกับพระชายาว่าไร้ทายาท ดังนั้นเหนียงเหนียงก็เลยโกรธมาก......”

“หลังจากกลับตำหนักแล้ว เหนียงเหนียงก็อ่อนเพลียทั้งวัน”

“มื้อกลางวันก็ดื่มไปแค่น้ำซุปถั่วเขียวเท่านั้น มื้อเย็นก็กินไปแค่ซุปข้นตับแกะกับโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยเท่านั้น”

หัวข้อสนทนากลับไปที่ มื้อเย็นเต๋อเฟยกินอะไร

โม่จงหรานถึงได้กล่าวถามขึ้นมาอย่างสงสัย “ซุปข้นตับแกะ?”

“ซุปข้นตับแกะคืออะไร?”